Ojciec zadżumionych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ojciec zadżumionych – poemat Juliusza Słowackiego z 1838 roku. Napisany prawdopodobnie we Florencji. Został wydany rok później w Paryżu w dziele Trzy poemata[1]. Utwór reprezentuje tzw. poezję egzystencji (A. Witkowska) w twórczości Słowackiego.
Pierwszy, tytułowy obraz w książce wydanej z okazji 100 lecia narodzin Juliusza Słowackiego | |||
Autor |
Juliusz Słowacki | ||
---|---|---|---|
Data powstania |
1838 | ||
Wydanie oryginalne | |||
Miejsce wydania |
Paryż | ||
Język | |||
Data wydania |
1839 | ||
|
Opiera się na opowieści, którą Słowacki usłyszał w Al-Arisz, w trakcie podróży do Palestyny w roku 1836. Była to historia Araba, tytułowego ojca zadżumionych, któremu ta choroba zabrała żonę i siedmioro dzieci. Mężczyzna nie buntuje się ani nie pogrąża w skrajnej rozpaczy; przyjmuje postawę bliską biblijnemu Hiobowi. Oddziela się także od świata ludzi niedotkniętych epidemią dżumy.
W utworze nadzieja przeplata się z rozpaczą. Mężczyzna opowiada o etapach kwarantanny i kolejnych zgonach najbliższych sobie osób. W kompozycję utworu włączone są opisy pustyni, mają one podkreślić bezsilność bohaterów wobec rzeczywistości oraz bezduszność przyrody w kontraście z głębokimi rozterkami egzystencjalnymi bohatera. Narrator analizuje odbiór wrażeń poprzez własne, w tym przypadku tragiczne, przeżycia.
W 1883 poemat jako pierwsze dzieło Słowackiego został przetłumaczony na język hebrajski[2]. Do roku 2000 utwór ukazał się jeszcze w 13 innych językach, m.in. w esperancie[1][3].