Okręty podwodne projektu 671
Radzieckie okręty SSNK / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Okręty podwodne projektu 671?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Okręty podwodne projektu 671 (w kodzie NATO: Victor) – typ radzieckich dwukadłubowych myśliwskich okrętów podwodnych z napędem jądrowym drugiej generacji, powstały na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, przeznaczony do zwalczania okrętów podwodnych przeciwnika (SSKN – Hunter Killer Submarine, Nuclear). Jednostki tego typu były efektem dążenia Związku Radzieckiego do zneutralizowania zagrożenia dla tego kraju ze strony amerykańskich strategicznych okrętów podwodnych systemu Polaris-Poseidon oraz zapewnienia ochrony myśliwskiej własnym strategicznym rakietowym okrętom podwodnym. Wprowadzenie do służby jednostek projektu 671 i ich wariantów, zdaniem wywiadu amerykańskiej marynarki, oznaczało odejście okrętów podwodnych radzieckiej marynarki wojennej od typowych ofensywnych zadań zwalczania żeglugi na otwartych wodach do zadań polegających na zwalczaniu amerykańskich okrętów rakietowych oraz lotniskowców.
Rodzaj okrętu |
SSKN / SSN | ||
---|---|---|---|
Kraj budowy | |||
Projekt | |||
Stocznia | |||
Zbudowane |
15 | ||
Uzbrojenie: | |||
18 torped ZOP | |||
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
| ||
Załoga |
76 oficerów i marynarzy | ||
Wyporność: | |||
• na powierzchni |
3650 ton | ||
• w zanurzeniu |
4830 ton | ||
Zanurzenie testowe |
400 metrów | ||
Długość |
93 metry | ||
Szerokość |
10,6 metra | ||
Zanurzenie |
7,2 metra | ||
Napęd: | |||
2 reaktory WM-4P 1 turbina (31 000 KM) 1 śruba | |||
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
|
Powstanie tych jednostek umożliwił rozwój technologiczny w zakresie konstrukcji kadłubów oraz napędów jądrowych, toteż ich architektura okrętowa oparta była na zmodyfikowanym kroplowym kadłubie typu Albacore z po raz pierwszy w ZSRR zastosowanym jednośrubowym układem napędowym. Taka struktura okrętu, wraz z zastosowanym układem energetycznym z dwoma reaktorami i turbiną parową mocy 31 000 KM, umożliwiała rozwinięcie prędkości do 33 węzłów w zanurzeniu. Zastosowanie po raz pierwszy w Związku Radzieckim stali o zwiększonej ciągliwości umożliwiło zwiększenie zanurzenia testowego do 400 metrów.
Jednostki projektu 671, będące bezpośrednimi następcami okrętów projektu 627A (NATO: November), wyposażone zostały w sześć dziobowych wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, co wraz z 12 zapasowymi torpedami dawało możliwość przenoszenia 18 pocisków tego rodzaju.
U swego zarania projekt uważany był za udany, toteż do 1974 roku powstało 15 okrętów bazowego projektu 671 (oznaczenie kodowe: Jorsz, ros. Ëрш), w stoczni Admiralicji w Leningradzie. Z uwagi na brak jawnego radzieckiego oznaczenia projektu, okręty projektu 671 powszechnie w literaturze i wśród specjalistów były znane pod kodową nazwą NATO: Victor I. Wkrótce jednak projekt został zmodyfikowany celem wyciszenia okrętów, zwiększenia możliwości sonaru i wzmocnienia uzbrojenia. Dwie spośród sześciu wyrzutni torpedowych kalibru 533 zostały zamienione na wyrzutnie kalibru 650 mm, celem zastosowania torped 65-76, zaś liczba zapasowych torped została zwiększona do 18 sztuk. Tak zmodyfikowany projekt otrzymał oznaczenie 671RT (kod Sjomga ros. Сёмга, NATO: Victor II). Victor II był pierwszym radzieckim okrętem podwodnym, w którym zastosowano wyciszanie maszynowni specjalną masą. Zbudowano 6 jednostek tego typu. Ostatnim wariantem był projekt 671RTM (oznaczenie kodowe: Szczuka, ros. Щука, NATO: Victor III). Ostateczny wariant był cichszy, dodatkowo Victor III został wyposażony w wystrzeliwane z wyrzutni torpedowych przeciwokrętowe pociski manewrujące. Okręty projektu 671RTM były pierwszymi radzieckimi jednostkami, które swoimi możliwościami bojowymi zbliżały się do współczesnych im odpowiedników amerykańskich. Wybudowano 27 jednostek tego projektu. Ogółem w stoczniach radzieckich zbudowano 48 okrętów wszystkich wersji projektu 671, które w większości zakończyły służbę do połowy lat 90. XX wieku, kilka z nich do dziś jednak wciąż pozostaje w rosyjskiej rezerwie 2 kategorii.