Okręty podwodne typu II
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okręty podwodne typu II (tzw. Einbaum – dłubanka) – okręty podwodne typu II były pierwszą niemiecką bronią podwodną powstałą po I wojnie światowej. Pierwsze 12 okrętów tej klasy zbudowano do 1935 roku, m.in. w wyizolowanej części stoczni Germania oraz Deutsche Werke AG w Kilonii. Były one wzorowane na „Vesikko” – okręcie podwodnym skonstruowanym wcześniej dla Finlandii w Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw den Haag (I.v.S) i zbudowanych w stoczni Chrichton-Vulcan w Turku (1933). Pierwszy niemiecki U-Boot typu II został skierowany do służby 29 czerwca 1935 roku.
|
Zasugerowano, aby ten artykuł podzielić na różne artykuły. |
Wybudowanie ich miało być wprawką dla przyszłego rozwoju podwodnej floty III Rzeszy. Z tego też powodu miały wypełniać zadania szkoleniowe oraz jednostek obrony wybrzeża. Okręty tej klasy miały trzy dziobowe wyrzutnie torpedowe; nie miały początkowo działa pokładowego. W miarę zdobywania doświadczeń wojennych, postanowiono wyposażyć okręt w 20 mm działko przeciwlotnicze. Charakteryzowały się niewielką prędkością w zanurzeniu wynikającą z małej mocy silników elektrycznych, używanych pod wodą zamiast silników Diesla. Relatywnie duża różnica między wypornością nawodną i podwodną powodowała, że okręty zanurzały się powoli. Poważną wadą okrętów był niewielki zasięg oraz ciasnota wnętrza. Ograniczało to działalność jednostek tego typu praktycznie do działań na Morzu Północnym oraz w rejonie wschodniego i zachodniego wybrzeża Anglii. Podczas wojny były również wykorzystywane bojowo podczas inwazji na Norwegię w 1940 roku oraz po przetransportowaniu lądem do Linzu, a dalej spławione Dunajem do Morza Czarnego przeciwko Związkowi Radzieckiemu.