Onomatopeja
figura retoryczna / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Onomatopeja?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Onomatopeja (gr. ὀνοματοποιία onomatopoiía – „tworzenie nazw”)[1], wyraz dźwiękonaśladowczy – figura retoryczna, używana w poezji jako środek stylistyczny polegający na takim dobieraniu wyrazów (istniejących w mowie lub neologizmów albo glosolalii), aby naśladowały one swym brzmieniem opisywane zjawisko lub dźwięki wydawane przez opisywany przedmiot[2][3].
Dobrym przykładem jest Lokomotywa Juliana Tuwima:
- (…)
- Buch – jak gorąco! Uch – jak gorąco!
- (…)
Onomatopei nie zabrakło w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza[4]:
- Już trzykroć wrzasnął derkacz, pierwszy skrzypak łąki,
- Już mu z dala wtórują z bagien basem bąki,
- Już bekasy do góry porwawszy się wiją
- I bekając raz po raz jak w bębenki biją.
Onomatopeja to wyraz naśladujący dźwięki i odgłosy naturalne, w tym dźwięki wydawane przez zwierzęta. W języku polskim (i nie tylko) onomatopeja jest rdzeniem wielu wyrazów, również czasowników i rzeczowników (np. buczeć, buczenie, szumieć, szum).