Otępienie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Otępienie, demencja (łac. dementia) – grupa chorób mózgu, powodujących długoterminowe i często postępujące obniżenie zdolności myślenia i zapamiętywania, które są na tyle poważne, że utrudniają, a często uniemożliwiają prawidłowe funkcjonowanie[1]. Inne objawy obejmują zaburzenia emocjonalne, kłopoty z komunikacją i językiem oraz utratę aktywności[1][2]. Świadomość najczęściej pozostaje zachowana[3]. Rozpoznanie otępienia wymaga stwierdzenia odmiany w codziennym funkcjonowaniu umysłowym dotkniętej nim osoby oraz ubytków większych niż można się spodziewać w danym wieku[1][4]. Nie zaleca się przeprowadzania badań przesiewowych w kierunku demencji w populacji ogólnej[5].
Ten artykuł należy dopracować |
Rozpowszechnienie otępienia wśród osób w wieku od 60 lat. | |
Klasyfikacje | |
DiseasesDB | |
---|---|
MedlinePlus | |
MeSH |
Wbrew niektórym potocznym opiniom otępienie nie jest normalnym objawem procesów starzenia się.
Najczęstszą odmianą otępienia jest choroba Alzheimera, odpowiadająca za 50 do 70% przypadków[1][2]. Pozostałe typy to otępienie naczyniopochodne (25%), otępienie z ciałami Lewy'ego (15%) i otępienie czołowo-skroniowe[1][2]. Rzadszymi przyczynami są wodogłowie normotensyjne, otępienie parkinsonowskie, kiła, HIV i choroba Creutzfeldta–Jakoba[6]. U jednej osoby występować może więcej niż jeden typ otępienia[1]. Niewielki odsetek przypadków występuje rodzinnie[7]. W DSM-5 oraz ICD-11 otępienie zostało przeklasyfikowane jako zaburzenie neuropoznawcze[8]. Rozpoznanie stawiane jest najczęściej w oparciu o historię choroby, testy oceniające funkcje poznawcze oraz przy zastosowaniu neuroobrazowania i testów krwi, które umożliwiają różnicowanie przyczyn choroby[8]. Powszechnie stosowanym testem jest Mini–Mental State Examination[2]. W celu przeciwdziałaniu wystąpienia otępienia, podejmuje się walkę z jego czynnikami ryzyka, do których należą wysokie ciśnienie krwi, palenie, cukrzyca i otyłość[1].
Nie ma lekarstwa na otępienie[1]. Inhibitory cholinesterazy takie jak donepezil są często stosowane i mogą przynosić korzyść w zaburzeniach o łagodnym i umiarkowanym przebiegu[9][10][11]. Poprawa jest jednak na ogół nieduża[9][12]. Jest wiele sposobów na poprawę życia osób z demencją i ich opiekunów[1]. Terapia poznawczo-behawioralna może pomóc obu tym grupom[1]. Edukacja i zapewnienie psychicznego wsparcia opiekunom osób z otępieniem jest bardzo ważne[1]. Regularne ćwiczenia fizyczne mogą ułatwić osobom z demencją radzenie sobie z codziennymi czynnościami[13]. Leczenie zaburzeń zachowania lekami przeciwpsychotycznymi jest powszechne, ale w większości wypadków niezalecane, głównie z powodu ograniczonych korzyści oraz efektów ubocznych, do których wlicza się też podwyższone ryzyko zgonu[14][15].
W roku 2015 na całym świecie na demencję cierpiało 46 milionów osób[16]. W ciągu całego życia demencja dotknie około 10% ludzi[7]. Z wiekiem ryzyko choroby otępiennej jest coraz wyższe[17]. Około 3% ludzi między 65 a 74 rokiem życia cierpi na demencję, 19% między 75 a 84 rokiem życia oraz blisko połowa po 85 roku życia[18]. W 2013 roku otępienie było przyczyną 1,7 miliona śmierci, co stanowi wzrost względem 0,8 miliona w 1990 roku[19]. W miarę wydłużania się oczekiwanej długości życia, demencja staje się coraz bardziej powszechna[17]. Jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności wśród osób starszych[2]. Szacuje się, że jej ekonomiczne koszty każdego roku wynoszą 604 miliardy dolarów[1].