Pęk prostych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pęk prostych – zbiór wszystkich prostych spełniających jeden z dwóch warunków:
- przechodzących przez ustalony punkt[1], zwany środkiem pęku lub wierzchołkiem pęku[1];
- równoległych do ustalonej prostej (przechodzących przez punkt nieskończoności). W tym drugim przypadku mówi się o niewłaściwym pęku prostych albo o kierunku.
Każde dwie proste na jednej płaszczyźnie są współpękowe; gdy są równoległe, to mówimy, że są współpękowe w sposób niewłaściwy[potrzebny przypis]. Rozważa się też pęki bardziej ogólnych krzywych stożkowych, zdefiniowane analitycznie[2].