Państwo Kościelne

Patrimonium Sancti Petri

756–1870 (z przerwami)
Flaga Godło
Hymn: Gran Marcia Trionfale (1857–1870)[1] (Wielki Marsz Triumfalny)
Państwo Kościelne w 1815 r.
Język urzędowy	łacina
Stolica	Rzym
Ustrój polityczny	teokracja
Typ państwa	monarchia elekcyjna
Głowa państwa	papież Pius IX
Sekretarz stanu	kard. Giacomo Antonelli
Utworzenie	państwa papieskiego przez króla Franków Pepina Krótkiego 756
Przyłączenie	do Królestwa Włoch 1870
Religia dominująca	katolicyzm
Hasło w Wikisłowniku

Państwo Kościelne

Państwo Kościelne (łac. Patrimonium Sancti Petri^[2], ojcowizna po świętym Piotrze) – państwo istniejące w okresie od 755 (lub 754 albo 756) do 1870 roku^[3] (zajęcie Rzymu po zjednoczeniu Włoch) i rządzone przez papieży jako świeckich monarchów.^[2] Państwo było siedzibą Stolicy Apostolskiej i znajdowało się na terenie obecnych środkowych Włoch.

Początki

Zostało założone przez Pepina Krótkiego, króla Franków. Nadał on prawo do władania państwem papieżowi Stefanowi II. Państwo utworzono na terytoriach zdobytych podczas wojen z Longobardami^[3].

Historia

Wielokrotnie bywało podbijane, na przykład w 1527 roku (tak zwane sacco di Roma). W latach 1809–1815 stało się częścią Francji napoleońskiej. W okresie zjednoczenia Włoch w roku 1860 utraciło terytoria wokół Bolonii, Rawenny, Ankony i Ferrary.

Powszechnie uważa się, że pozostałością po Państwie Kościelnym jest Watykan, ale w sensie międzynarodowo-prawnym są to dwa odrębne podmioty, które łączy jedynie osobowość międzynarodowo-prawna Stolicy Apostolskiej, czyli – ogólnie rzecz biorąc – osoba biskupa Rzymu.

 Osobny artykuł: Ofensywa włoska w Państwie Kościelnym.

Państwo Kościelne zostało zlikwidowane w 1870 roku po 1114 latach istnienia, wieńcząc proces jednoczenia Włoch.

Zobacz też

• Watykan
• Stolica Apostolska