Pamięć taśmowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pamięć taśmowa (ang. tape memory) – typ masowej pamięci zewnętrznej, w której jako nośnik danych jest wykorzystywana taśma magnetyczna.
Informacje są zapisywane jako bloki o dowolnej długości. Wyróżniony blok, nazywany znacznikiem pliku (ang. file mark) lub znacznikiem taśmy (ang. tape mark), służy do organizowania bloków taśmowych w struktury: znacznik pliku może np. rozdzielać grupy bloków tworzące logiczne pliki na taśmie. Operacja zapisania bloku niszczy (logicznie) wszystkie bloki zapisane na dalszym odcinku taśmy. Chociaż operacje przewijania taśmy umożliwiają czytanie bloków w dowolnej kolejności, to jednak długi czas odnajdywania bloku powoduje, że pamięć ta jest w praktyce rozwiązaniem o dostępie sekwencyjnym i wydajnym tylko wtedy, gdy bloki są zapisywane lub czytane po kolei. Generalnie ten rodzaj pamięci służy do archiwizowania wielkich ilości danych.
Charakterystyczną cechą tego typu urządzeń jest istnienie dwóch „buforów” taśmy pod szpulami, w postaci pętli taśmy powstałych na poduszkach powietrznych. Czasami było to zrealizowane mechanicznie – systemem odpowiednich rolek, ramion, sprężyn. Konieczność mechanicznego buforowania taśmy spowodowana była tym, że główny silnik przesuwający taśmę pod głowicą (capstan) ma bardzo małą bezwładność – bez owych pętli taśma błyskawicznie uległaby zerwaniu.
Przeciętna taśma magnetyczna nie ulega zniszczeniu nawet w temperaturze ponad 100 stopni Celsjusza.