Park Archeologiczny Doliny Côa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Park Archeologiczny Doliny Côa (port. Parque Arqueológico do Vale do Côa) – kompleks archeologiczny rytów naskalnych z okresu paleolitu i neolitu, odkrytych w 1992 roku w okolicach miasta Vila Nova de Foz Côa w północno-wschodniej Portugalii. Jest to jedno z największych w Europie skupisk zabytków prehistorycznych.
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
I, III |
Numer ref. | |
Region[infobox 2] |
Europa i Ameryka Północna |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
1998 |
41°02′00,0″N 7°07′00,0″W | |
Na stromych zboczach doliny Côa na odcinku około 17 kilometrów rozłożone są wyryte w skale sylwetki koni, kóz, i innych zwierząt (także wymarłych, takich jak tury). Wiek najstarszych zabytków ocenia się na ponad 22 tysiące lat, jednak ich dokładne datowanie węglowe jest niemożliwe ze względu na usunięcie próbek farby z nielicznych barwionych rytów podczas oczyszczania znalezisk z mchów i porostów.
W 1998 roku kompleks rytów naskalnych w dolinie Côa został przez organizację UNESCO wpisany na listę światowego dziedzictwa. W maju 2021 r. zespół archeologów z Portugalii odkrył tam dziesięciometrowy panel z petroglifami pochodzący z okresu sprzed 30 tys. lat[1].