Park Krajobrazowy Wysoczyzny Elbląskiej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Park Krajobrazowy Wysoczyzny Elbląskiej – obszar chroniony obejmujący najciekawsze fragmenty Wysoczyzny Elbląskiej, porośnięty głównie lasami bukowymi. Park został utworzony 26 kwietnia 1985 r. uchwałą WRN w Elblągu (Uchwała Nr VI/51/85).
park krajobrazowy | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Mezoregion | |
Data utworzenia |
26 kwietnia 1985 |
Akt prawny |
Uchwała Nr VI/51/85 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Elblągu |
Powierzchnia |
137,32 km² |
Powierzchnia otuliny |
229,48 km² |
Obszary chronione | |
54°15′N 19°29′E | |
Strona internetowa |
Powierzchnia Parku: 13 417,47 ha, powierzchnia otuliny: 7679,16 ha[1].
Mimo położenia na przeciwległym krańcu Polski ma cechy obszaru górskiego, o czym świadczy choćby roślinność – żebrowiec górski, pióropusznik strusi oraz lilia złotogłów. Faunę reprezentują jeleń, popielica, jenot, bielik, trzmielojad, żuraw, orlik krzykliwy i inne bardziej pospolite gatunki. Najwyższym punktem jest Góra Srebrna (198,5 m n.p.m.), występują liczne potoki. Odwiedzając park warto też wybrać się też do barokowego pałacu w Kadynach[2].