Partyzantka w wojnie ojczyźnianej 1812 roku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Partyzantka w wojnie ojczyźnianej 1812 roku – konflikt zbrojny między wielonarodową Wielką Armią cesarza Napoleona a rosyjskimi partyzantami podczas inwazji na Rosję w 1812 roku. Siły partyzanckie składały się z oddziałów Cesarskiej Armii Rosyjskiej działających na tyłach wojsk napoleońskich, rosyjskich żołnierzy którzy uciekli z niewoli i ochotników z miejscowej ludności.
Wojna partyzancka była jedną z trzech głównych form wojny narodu rosyjskiego przeciwko francuskiej inwazji, obok biernego oporu (niszczenie żywności i paszy, podpalanie własnych domów, wycofywanie się do lasów) i masowego udziału w lokalnych milicjach. Charakterystyczną cechą tej wojny był udział w niej tak zwanych oddziałów lotnych, utworzonych z kawalerii i Kozaków na rozkaz generała Michaiła Kutuzowa, dowodzonych przez regularnych oficerów armii i operujących blisko wroga, a także wywiadu wojskowego oraz chłopskich oddziałów samoobrony, które powstawały spontanicznie z okolicznych mieszkańców (nie tylko, ale głównie chłopów) i zajmowały się obroną swoich wsi i miasteczek przed niewielkimi oddziałami Francuzów i ich sojuszników[1].