Peter Higgins
brytyjski lekkoatleta / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Francis Peter Higgins (ur. 16 listopada 1928 w Stockton-on-Tees, zm. 8 września 1993[1]) – brytyjski lekkoatleta (sprinter), medalista olimpijski z 1956.
Data i miejsce urodzenia |
16 listopada 1928 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data śmierci |
8 września 1993 | ||||||||||||||||||
Wzrost |
179 cm | ||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
|
Zwyciężył w sztafecie 4 × 440 jardów na Igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1954 w Vancouver (w sztafecie biegli również Alan Dick, Derek Johnson i Peter Fryer), a w biegu na 440 jardów odpadł w półfinale[2]. Na mistrzostwach Europy w 1954 w Bernie sztafeta 4 × 400 metrów w składzie: Higgins, Dick, Fryer i Johnson została zdyskwalifikowana w finale[3].
Zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne w sztafecie 4 × 400 metrów (biegła w składzie: John Salisbury, Michael Wheeler, Higgins i Johnson), a w biegu na 400 metrów odpadł w półfinale[1].
Higgins był mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) w biegu na 440 jardów w 1957[4]. Dwukrotnie ustanawiał rekordy Wielkiej Brytanii w sztafecie 4 × 400 metrów (do wyniku 3:07,2 1 grudnia 1956 w Melbourne)[5].
Rekordy życiowe:
Konkurencja | Data i miejsce | Wynik |
---|---|---|
bieg na 400 metrów | 1956 | 47,1 |