Pianorad
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pianorad − pierwszy w pełni polifoniczny instrument muzyczny z grupy elektrofonów elektromechanicznych.
Pianorad został skonstruowany przez Amerykanina Hugo Gernsbacka w 1926 roku, a jego pierwowzorem była inna konstrukcja tego autora, staccaton[1]. Oba instrumenty bazowały na technice oscylatorów LC – produkowały czysty ton o niemal idealnym sinusoidalnym przebiegu[2]. Dźwięk wytwarzany przez instrument był krótki i przypominał grę staccato[1]. Pianorad wyposażony był w dwudziestopięcioklawiszową klawiaturę. Każdy klawisz sterował jednym oscylatorem, który posiadał własny głośnik. Dźwięk poszczególnych głośników był wzmacniany przez wspólną tubę rezonacyjną[2].
Instrument został zaprezentowany 12 czerwca 1926 roku przez rozgłośnię radiową WRNY(inne języki) w Nowym Jorku. Używano go do akompaniamentu na koncertach fortepianowych i skrzypcowych, nadawanych na żywo przez radiostację[1].