Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych (ang. First Bank of the United States) – pierwszy bank centralny Stanów Zjednoczonych z siedzibą w Filadelfii w stanie Pensylwania, powołany 25 lutego 1791 roku przez Kongres na okres dwudziestu lat.
Data założenia |
1791 | ||
---|---|---|---|
Data likwidacji |
1811 | ||
Państwo | |||
Siedziba | |||
Prezes |
Thomas Willing | ||
Rodzaj banku | |||
|
Jego kompetencje sięgały trzech dziedzin polityki federalnej państwa, polityki fiskalnej i polityki budżetowej razem z zarządzaniem mennicą oraz ustanawianiem podatku akcyzowego. Przewodniczącym banku był Alexander Hamilton, pierwszy sekretarz skarbu państwa, który wierzył, że utworzenie narodowego banku było konieczne w celu stabilizacji i wzmocnienia wiarygodności państwa oraz poprawy działalności rządu w zakresie polityki finansowej w ramach nowo przyjętej konstytucji[1].
Bank Hamiltona, którego projekt powstania po raz pierwszy został zaproponowany podczas pierwszego zgromadzenia Kongresu w 1790 roku, spotkał się z powszechnym brakiem akceptacji przeciwników zwiększonej władzy federalnej. Przewodniczący opozycji, Thomas Jefferson, pełniący funkcję sekretarza stanu oraz James Madison, członek Izby Reprezentantów, twierdzili, że bank jest niezgodny z konstytucją oraz jego utworzenie będzie wpływać na korzyść handlowców oraz inwestorów kosztem całego społeczeństwa. W 1811 roku Senat nie mógł przegłosować projektu odnowy statusu banku z powodu impasu legislacyjnego, to znaczy równej liczby głosów za i przeciw oddanych podczas głosowania. W konsekwencji wiceprezydent George Clinton i przewodniczący Senatu złamali impas, głosując przeciwko ustawie.
Budynek Pierwszego Banku Stanów Zjednoczonych został uznany za miejsce zabytkowe (National Historic Landmark) w ramach Independence National Historical Park.