Piotr Żyła
polski skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Piotr Żyła?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Piotr Paweł Żyła[1] (ur. 16 stycznia 1987 w Cieszynie[2]) – polski skoczek narciarski, zawodnik klubu WSS Wisła, reprezentant Polski, olimpijczyk z Soczi 2014, Pjongczang 2018 oraz z Pekinu 2022.
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
177 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
21 stycznia 2006 w Sapporo (19. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
21 stycznia 2006 w Sapporo (19. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
17 marca 2013 w Oslo (1. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
17 marca 2013 w Oslo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
Zdobywca siedmiu medali mistrzostw świata – dwóch złotych (2021 i 2023) i brązowego (2017) w konkursach indywidualnych oraz złotego (2017) i trzech brązowych (2013, 2015 i 2021) w konkursach drużynowych. Dwukrotny drużynowy brązowy medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich (2018 i 2020). Drużynowy wicemistrz świata juniorów z 2005. Drugi zawodnik 65. Turnieju Czterech Skoczni. Trzeci zawodnik Letniego Grand Prix 2018. W konkursach indywidualnych Pucharu Świata był 22 razy na podium (w tym dwukrotnie na 1. miejscu). Były rekordzista Polski w długości skoku narciarskiego. Wielokrotny medalista mistrzostw Polski, w tym pięciokrotny indywidualny mistrz (dwa tytuły zimą i trzy latem). Swój rekord życiowy (248,0 m) ustanowił 24 marca 2019 na Letalnicy w Planicy[3][4].
Lata 2004–2006
Piotr Żyła zaczął skakać w wieku 8 lat.
W zawodach Pucharu Kontynentalnego zadebiutował 26 grudnia 2004 w Sankt Moritz. Pierwsze punkty w tym cyklu zdobył 14 stycznia 2005, zajmując 19. miejsce w Sapporo[5]. Na Mistrzostwa Świata Juniorów 2005 zajął 13. miejsce indywidualnie, ex aequo z Anže Damjanem[6], a w konkursie drużynowym zdobył, wraz z Pawłem Urbańskim, Wojciechem Toporem i Kamilem Stochem, srebrny medal[7].
21 stycznia 2006 w Sapporo dostał szansę debiutu w Pucharze Świata. Już w swoim pierwszym starcie zdobył punkty, zajmując 19. miejsce. Dzień później ponownie, po raz ostatni w sezonie 2005/2006, znalazł się w czołowej trzydziestce. 4 lutego zwyciężył w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Villach[8].
Lata 2006–2010
W sezonie 2006/2007 czterokrotnie zdobywał punkty PŚ. Najwyższym zajętym przez Żyłę miejscem w tym cyklu było dziewiętnaste z Titisee-Neustadt. Wystartował również na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2007. W zawodach indywidualnych zajął 35. (skocznia duża) i 42. (skocznia normalna) miejsce, zaś w konkursie drużynowym reprezentacja Polski z Żyłą w składzie była piąta[9].
We wrześniu 2007 zajął 8. miejsce w zawodach Letniego Grand Prix w Hakubie. W kolejnych latach osiągał słabsze wyniki. W sezonie 2007/2008 nie zdobył punktów Pucharu Świata. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2008, gdzie wraz z reprezentacją Polski w konkursie drużynowym zajął 10. miejsce[10]. W sezonie 2008/2009 dwukrotnie zajął 29. miejsce w Pucharze Świata w Zakopanem[11]. Po słabym początku sezonu 2009/2010 został odsunięty od startów w PŚ. Również w Pucharze Kontynentalnym nie osiągał dobrych wyników, tylko raz awansując do drugiej serii[12].
Lata 2010–2012
Nie znalazł się w kadrze A polskich skoczków narciarskich w sezonie 2010/2011[13]. Treningi w klubie, prowadzone pod nadzorem Jana Szturca zaowocowały lepszymi wynikami w Pucharze Kontynentalnym. Począwszy od zawodów w Sapporo Żyła rozpoczął regularne starty w Pucharze Świata. 21 stycznia w Zakopanem zajął 21. miejsce, wynik ten powtórzył 13 lutego na skoczni mamuciej w Vikersund. 29 stycznia 2011 roku stanął na najniższym stopniu podium w konkursie drużynowym w Willingen. Wystąpił też na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011. Na skoczni normalnej zajął 19. miejsce indywidualnie i 4. drużynowo, a na dużej – 21. indywidualnie i 5. drużynowo[14].
W sezonie 2011/2012 Żyła powrócił do kadry A[15]. W klasyfikacji generalnej rozpoczynających sezon letni zawodów Lotos Poland Tour zajął ostatnie, 57. miejsce[16]. Na zawodach Letniego Grand Prix 2011 w Hakubie dwukrotnie zajął drugą pozycję[17][18]. Po zajęciu 4. miejsca w Letnim Grand Prix w Klingenthal zapewnił sobie 5. pozycję w klasyfikacji generalnej cyklu[19].
Przez cały sezon zimowy 2011/2012 startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując głównie miejsca w drugiej dziesiątce. 4 grudnia 2011 po raz pierwszy w karierze uplasował się w pierwszej dziesiątce, zajmując 7. miejsce w Lillehammer[20]. Wziął udział w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 na skoczni w Vikersund. Indywidualnie był 33., w drużynie zajął 7. miejsce. 26 lutego 2012 podczas konkursu drużynowego ustanowił rekord życiowy wynoszący 232,5 m. Tym samym pobił rekord Polski w długości lotu, należący uprzednio do Adama Małysza[21]. 11 marca w Oslo powtórzył wynik z początku sezonu, zajmując 7. miejsce w konkursie Pucharu Świata[22]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 19. pozycji z 267 punktami[23].
Sezon 2012/2013
W sezonie 2012/2013 Pucharu Świata pierwsze punkty zdobył dopiero w siódmym starcie, zajmując 30. pozycję w Garmisch-Partenkirchen. 9 stycznia 2013 w Wiśle zajął 6. miejsce. Wynik ten powtórzył 26 stycznia w Vikersund i 13 lutego w Klingenthal. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. W indywidualnych konkursach zajął 23. miejsce na skoczni normalnej i 19. na skoczni dużej. W zawodach drużynowych zdobył, wraz z Maciejem Kotem, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem, brązowy medal[24].
17 marca 2013 roku ex aequo z Gregorem Schlierenzauerem zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w Oslo. Było to jego pierwsze podium w karierze[25]. Został piątym w historii polskim skoczkiem po Stanisławie Bobaku, Piotrze Fijasie, Adamie Małyszu i Kamilu Stochu, który wygrał konkurs Pucharu Świata[26]. Tydzień później w przedostatnim konkursie sezonu zajął trzecie miejsce na Letalnicy w Planicy, a na zakończenie był piąty[24]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata znalazł się na 15. miejscu z 485 punktami, Puchar Świata w lotach narciarskich 2012/2013 ukończył na 8. pozycji[23].
Lata 2013–2016
Sezon 2013/2014 Pucharu Świata Żyła rozpoczął od 5. pozycji w Klingenthal, która okazała się być dla niego najlepszą w sezonie. Jeszcze dwukrotnie, w grudniu, zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, większość konkursów cyklu kończąc w drugiej i trzeciej[27]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 20. pozycji z 343 punktami[23]. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014, zajmując 34. pozycję indywidualnie na skoczni dużej, a także 4. w drużynie[27].
Dwukrotnie stawał na podium Letniego Grand Prix 2014, zajmując 2. miejsce w Wiśle i Einsiedeln. Wystąpił we wszystkich konkursach Pucharu Świata 2014/2015. Indywidualnie siedmiokrotnie kończył je w pierwszej dziesiątce, głównie w drugiej połowie sezonu. Najwyżej znalazł się na 6. miejscu, 14 marca w Oslo[28]. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 19. miejscu z 474 punktami[23]. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015 indywidualnie był 33. na skoczni normalnej i 9. na dużej, natomiast w drużynie, wraz z Klemensem Murańką, Janem Ziobrą i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal[28].
Na przełomie lipca i sierpnia 2015 zwyciężył w konkursie drużynowym oraz zajął 2. miejsce indywidualnie w zawodach rozgrywanych w Wiśle w ramach Letniego Grand Prix 2015. W sezonie 2015/2016 Pucharu Świata osiągał gorsze wyniki niż w poprzednich sezonach. W większości swoich startów nie zdobył punktów, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 12. pozycji. Występował też w Pucharze Kontynentalnym, raz zajmując 3. miejsce[29].
Sezon 2016/2017
Występy w Pucharze Świata 2016/2017 Żyła rozpoczął od miejsc w drugiej dziesiątce. W rozpoczynającym 65. Turniej Czterech Skoczni konkursie w Oberstdorfie był 7., następnie zajął 6. pozycję w Garmisch-Partenkirchen i 7. w Innsbrucku[30]. Zawody w Bischofshofen ukończył na 3. miejscu – pierwszym na podium PŚ od 2013 – dzięki czemu w całym turnieju znalazł się na 2. pozycji, ustępując jedynie Kamilowi Stochowi[31]. W styczniowych i lutowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce[30].
Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Na skoczni normalnej zajął 19. miejsce, natomiast na skoczni dużej zdobył brązowy medal indywidualnie[30], a w drużynie, wraz z Dawidem Kubackim, Maciejem Kotem i Kamilem Stochem, zdobył pierwszy w historii reprezentacji Polski złoty medal[32]. 18 marca podczas konkursów lotów narciarskich na Vikersundbakken dwukrotnie, skokami na odległość 243 oraz 245,5 m poprawiał rekord Polski[4]. W marcowych zawodach Pucharu Świata najwyżej sklasyfikowany był na 7. miejscu[30]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 11. pozycji z 634 punktami[23].
Sezon 2017/2018
Dwukrotnie stawał na podium konkursów indywidualnych Letniego Grand Prix 2017: w lipcu był 3. w Hinterzarten, a w październiku zajął 2. miejsce w Hinzenbach. W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty. W najlepszym występie zajął 3. miejsce w konkursie w Willingen 4 lutego 2018. Poza tym jeszcze czterokrotnie, w zawodach rozgrywanych w listopadzie i grudniu 2017, zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce[33]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 16. miejsce z 403 punktami[23].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. Indywidualnie zajął 17. pozycję, a w konkursie drużynowym, startując wraz z Stefanem Hulą, Dawidem Kubackim i Kamilem Stochem, zdobył brązowy medal[33]. Znalazł się w składzie reprezentacji Polski na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018, ale ostatecznie nie wystąpił w żadnym z konkursów[34].
Sezon 2018/2019
W Letnim Grand Prix 2018 trzykrotnie zajmował miejsca na podium zawodów indywidualnych: w lipcu był 2. w Wiśle, w sierpniu zwyciężył w Einsiedeln, a we wrześniu zajął 2. pozycję w Râșnovie[35]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 3. lokacie[36].
W listopadowych i grudniowych zawodach sezonu 2018/2019 Pucharu Świata regularnie zajmował miejsca na podium. Był 3. w pierwszym konkursie w Ruce, 2. i 3. w Niżnym Tagile, a także dwukrotnie 2. w Engelbergu. W kolejnych tygodniach zajmował głównie lokaty w pierwszej i drugiej dziesiątce. Na przełomie stycznia i lutego 2019 w Sapporo i Oberstdorfie cztery razy z rzędu zajął 4. miejsce[35]. 17 lutego 2019 zajął 3. pozycję w drugim z konkursów Willingen Five 2019. Cały turniej zakończył na 2. miejscu[37].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Indywidualnie zajął 19. miejsce na skoczni dużej oraz 33. na normalnej, zaś konkurs drużynowy ukończył na 4. pozycji. W marcowych konkursach Pucharu Świata raz stanął na podium, zajmując 3. lokatę w pierwszym konkursie w Planicy[35]. Cały sezon ukończył na 4. miejscu w klasyfikacji generalnej ze 1131 punktami. Zajął też 3. pozycję w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2018/2019[23].
Sezon 2019/2020
W ramach Letniego Grand Prix 2019 był 5. i 6. w konkursach rozgrywanych w Polsce, a także zajął 3. miejsce w zawodach w Hinzenbach i Klingenthal[38].
W pierwszym indywidualnym konkursie sezonu 2019/2020 Pucharu Świata, 24 listopada 2019 w Wiśle upadł po skoku w pierwszej serii i zajął 35. miejsce w zawodach[39]. W wyniku upadku nie odniósł poważnych obrażeń[40]. W dalszej części sezonu wielokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów cyklu. W grudniu najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu, w konkursie w Oberstdorfie w ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni. Z kolei w styczniu 2020 w najlepszym występie, w drugim konkursie w Predazzo zajął 4. pozycję[38].
15 lutego 2020 na mamuciej skoczni w Bad Mitterndorf odniósł drugie w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata. Dzień później zajął 9. miejsce. W marcu najwyżej sklasyfikowany był na 6. lokacie w zawodach w Lahti[38]. W klasyfikacji generalnej ukończył sezon na 11. miejscu z 617 punktami. Z kolei w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2019/2020 znalazł się na 3. pozycji[23].
Sezon 2020/2021
Zajął 3. miejsce w obu konkursach Letniego Grand Prix 2020 rozgrywanych w Wiśle[41]. Na tej samej pozycji znalazł się w klasyfikacji generalnej cyklu[36].
W większości konkursów sezonu 2020/2021 Pucharu Świata zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W listopadzie 2020 raz stanął na podium zawodów indywidualnych tego cyklu, zajmując 2. pozycję w Ruce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie był 7., a w zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Andrzejem Stękałą, Kamilem Stochem i Dawidem Kubackim, zdobył brązowy medal. W grudniowych konkursach Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był na 3. miejscu, w zawodach w Engelbergu. W styczniu 2021 trzykrotnie stawał na podium cyklu: był 3. w Garmisch-Partenkirchen i Titisee-Neustadt oraz 2. w Willingen. W lutym najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, w zawodach w Klingenthal[41].
Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. W zawodach indywidualnych na skoczni normalnej zdobył złoty medal, o 3,6 punktu wyprzedzając drugiego Karla Geigera, zaś na skoczni dużej zajął 4. miejsce. W drużynie mieszanej był 6., zaś w zespole męskim, wraz ze Stękałą, Stochem i Kubackim, zdobył brązowy medal. W marcowych konkursach Pucharu Świata w Planicy najwyżej sklasyfikowany był na 7. pozycji[41]. Sezon zakończył na 7. miejscu w klasyfikacji generalnej cyklu z 825 punktami[23].
Sezon 2021/2022
W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata najczęściej zajmował pozycje w drugiej dziesiątce. Pomiędzy listopadem 2021 a styczniem 2022 najwyżej w cyklu klasyfikowany był na 7. pozycji, w zawodach w Bischofshofen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022, gdzie indywidualnie był 21. na skoczni normalnej i 18. na dużej, a w drużynie męskiej zajął 6. miejsce[42].
W lutym 2022 po powrocie do startów w Pucharze Świata zajął 3. miejsce w konkursie cyklu rozgrywanym w Lahti. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których zajął 15. lokatę indywidualnie i 5. w drużynie. W marcowych zawodach Pucharu Świata raz stanął na podium – w drugim konkursie w Oberstdorfie zajął 2. pozycję[42]. Sezon ukończył na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej cyklu z 480 punktami[23].
Sezon 2022/2023
Większość występów w zawodach indywidualnych Pucharu Świata 2022/2023 ukończył w pierwszej dziesiątce. Po raz pierwszy w sezonie na podium stanął 26 listopada 2022 w Ruce, zajmując 3. miejsce. W grudniu powtórzył ten wynik w pierwszym konkursie w Engelbergu, a na otwarcie 71. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. pozycję w Oberstdorfie. Pozostałe zawody turnieju kończył kolejno na 6., 10. i 10. lokacie[43] i w jego klasyfikacji generalnej znalazł się na 4. miejscu[23]. W rozgrywanych w styczniu i lutym 2023 konkursach Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji[43].
Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej po pierwszej serii zajmował 13. miejsce, a w drugiej oddał skok na 105 metrów, ustanawiając nowy rekord Sredniej skakalnicy. Pozwoliło to Żyle na obronę tytułu mistrzowskiego; zawody ukończył o 2,6 punktu przed drugim Andreasem Wellingerem[44]. W konkursie indywidualnym na skoczni dużej zajął 9. lokatę, w drużynie mieszanej był 8., a w zespole męskim zajął 4. pozycję. W marcowych zawodach Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był na 10. miejscu, a 1 kwietnia 2023 w Planicy zajął 3. pozycję[43]. Sezon ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej z 984 punktami[23].
W 2003 ukończył naukę w Zespole Szkół Mistrzostwa Sportowego w Szczyrku[45], natomiast w 2006 został absolwentem SMS w Zakopanem[46]. Był studentem w dwóch instytutach zamiejscowych Wyższej Szkoły Edukacji w Sporcie na kierunku Wychowanie Fizyczne, specjalność trenersko-menadżerska. Początkowo studiował w Wiśle, ale po przeniesieniu filii uczelni do Bielska-Białej to właśnie tam dokończył studia licencjackie i obronił w 2017 swoją pracę dyplomową pt. Pewność siebie na przykładzie reprezentantów Polski kadry narodowej „A” w skokach narciarskich[47].
W 2006 ożenił się z Justyną Lazar, kuzynką Adama Małysza[48]. Mają dwoje dzieci: Jakuba (ur. 2007) i Karolinę (ur. 2012). 18 września 2018 odbyła się ich pierwsza sprawa rozwodowa[49]. W listopadzie 2018 para otrzymała rozwód za porozumieniem stron[50].
Piotr Żyła deklaruje przynależność do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego[51]. Ma siostrę Dorotę, która uprawiała skoki narciarskie i snowboard.
Indywidualnie
2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | 34. miejsce (K-125) |
2022 Pekin/Zhangjiakou | – | 21. miejsce (K-95), 18. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | 4. miejsce[uwaga 1] |
2022 Pekin/Zhangjiakou | – | 6. miejsce[uwaga 2] |
Starty P. Żyły na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
34. | 15 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | indywid. | 118,0 m | – | 108,7 pkt | 170,0 pkt | Kamil Stoch |
4. | 17 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | druż.[uwaga 1] | 121,0 m | 132,0 m | 1011,8 pkt (233,5 pkt) | 29,3 pkt | Niemcy |
21. | 6 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | indywid. | 95,0 m | 99,0 m | 245,5 pkt | 29,5 pkt | Ryōyū Kobayashi |
18. | 12 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | indywid. | 133,0 m | 132,5 m | 255,5 pkt | 40,6 pkt | Marius Lindvik |
6. | 14 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | druż.[uwaga 2] | 118,0 m | 125,5 m | 880,1 pkt (215,9 pkt) | 62,6 pkt | Austria |
Indywidualnie
2007 Sapporo | – | 35. miejsce (K-120), 42. miejsce (K-90) |
2011 Oslo | – | 19. miejsce (K-95), 21. miejsce (K-120) |
2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | 23. miejsce (K-95), 19. miejsce (K-120) |
2015 Falun | – | 33. miejsce (K-90), 9. miejsce (K-120) |
2017 Lahti | – | 19. miejsce (K-90), brązowy medal (K-116) |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | 19. miejsce (K-120), 33. miejsce (K-99) |
2021 Oberstdorf | – | złoty medal (K-95), 4. miejsce (K-120) |
2023 Planica | – | złoty medal (K-95), 9. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2007 Sapporo | – | 5. miejsce[uwaga 3] |
2011 Oslo | – | 4. miejsce (K-95)[uwaga 4], 5. miejsce (K-120)[uwaga 4] |
2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | brązowy medal (K-120)[uwaga 5] |
2015 Falun | – | brązowy medal (K-120)[uwaga 6] |
2017 Lahti | – | złoty medal (K-116)[uwaga 7] |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | 4. miejsce (K-120)[uwaga 8] |
2021 Oberstdorf | – | 6. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[uwaga 9], brązowy medal (K-120)[uwaga 10] |
2023 Planica | – | 8. miejsce (drużyna mieszana/K-95)[uwaga 11], 4. miejsce (K-125)[uwaga 12] |
Starty P. Żyły na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
35. | 24 lutego | 2007 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | indywid. | 103,0 m | – | 76,9 pkt | 189,2 pkt | Simon Ammann |
5. | 25 lutego | 2007 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 3] | 115,0 m | 111,5 m | 857,2 pkt (194,7 pkt) | 143,0 pkt | Austria |
42. | 3 marca | 2007 | Sapporo | Miyanomori | K-90 | HS-98 | indywid. | 86,5 m | – | 104,0 pkt | 173,0 pkt | Adam Małysz |
19. | 26 lutego | 2011 | Oslo | Midtstubakken | K-95 | HS-106 | indywid. | 93,5 m | 96,0 m | 224,0 pkt | 45,2 pkt | Thomas Morgenstern |
4. | 27 lutego | 2011 | Oslo | Midtstubakken | K-95 | HS-106 | druż.[uwaga 4] | 98,0 m | 101,0 m | 953,0 pkt (235,6 pkt) | 72,5 pkt | Austria |
21. | 3 marca | 2011 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | indywid. | 121,0 m | 124,5 m | 232,9 pkt | 43,6 pkt | Gregor Schlierenzauer |
5. | 5 marca | 2011 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | druż. | 127 m | –[uwaga 13] | 435,6 pkt (118,0 pkt) | 64,4 pkt | Austria |
23. | 23 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | indywid. | 95,5 m | 95,0 m | 220,1 pkt | 32,5 pkt | Anders Bardal |
19. | 28 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | indywid. | 124,0 m | 126,5 m | 268,1 pkt | 27,7 pkt | Kamil Stoch |
3. | 2 marca | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 5] | 122,0 m | 126,0 m | 1121,0 pkt (270,6 pkt) | 14,9 pkt | Austria |
33. | 21 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | indywid. | 89,5 m | – | 101,1 pkt | 151,6 pkt | Rune Velta |
9. | 26 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | indywid. | 123,0 m | 121,5 m | 229,8 pkt | 38,9 pkt | Severin Freund |
3. | 28 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 6] | 123,0 m | 123,0 m | 848,1 pkt (216,2 pkt) | 24,5 pkt | Norwegia |
19. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 91,5 m | 94,0 m | 240,2 pkt | 30,6 pkt | Stefan Kraft |
3. | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 127,5 m | 131,0 m | 276,7 pkt | 2,6 pkt | Stefan Kraft |
1. | 4 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[uwaga 7] | 130,5 m | 123,0 m | 1104,2 pkt (271,7 pkt) | – | |
19. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 128,5 m | 121,0 m | 228,7 pkt | 50,7 pkt | Markus Eisenbichler |
4. | 24 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | druż.[uwaga 8] | 121,5 m | 119,5 m | 909,1 pkt (227,4 pkt) | 78,4 pkt | Niemcy |
33. | 1 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 90,5 m | – | 82,1 pkt | 136,2 pkt | Dawid Kubacki |
1. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 105,0 m | 102,5 m | 268,8 pkt | – | |
6. | 28 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | druż. mix.[uwaga 9] | 100,0 m | 93,0 m | 837,6 pkt (236,8 pkt) | 163,2 pkt | Niemcy |
4. | 5 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 130,5 m | 137,0 m | 264,4 pkt | 12,1 pkt | Stefan Kraft |
3. | 6 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[uwaga 10] | 139,0 m | 139,0 m | 1031,2 pkt (285,7 pkt) | 15,4 pkt | Niemcy |
1. | 25 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 97,5 m | 105,0 m | 261,8 pkt | – | |
8. | 26 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | druż. mix.[uwaga 11] | 101,0 m | 99,5 m | 846,0 pkt (257,4 pkt) | 171,2 pkt | Niemcy |
9. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 128,5 m | 133,5 m | 266,0 pkt | 21,5 pkt | Timi Zajc |
4. | 4 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | druż.[uwaga 12] | 131,5 m | 133,0 m | 1129,1 pkt (279,7 pkt) | 49,8 pkt | Słowenia |