Piotr Albiedinski
rosyjski wojskowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Piotr Pawłowicz Albiedinski, ros. Пётр Павлович Альбединский (ur. 4 września 1826, zm. 19 maja 1883) − rosyjski generał i wysoki urzędnik państwowy.
generał | |
Pełne imię i nazwisko |
Piotr Pawłowicz Albiedinski |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data śmierci | |||
generał-gubernator warszawski | |||
Okres |
od 18 maja 1880 | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
|
Albiedinski urodził się 4 września 1826 roku w Moskwie, jego rodzina pochodziła z guberni smoleńskiej. Jego ojciec był nieślubnym synem Piotra Albiedila. Kurs wojskowy ukończył w 1843 roku i został przydzielony do pułku kawalerii lejbgwardii, gdzie rok później został porucznikiem, w 1848 sztabs-rotmistrzem i rotmistrzem. Brał udział w tłumieniu powstania węgierskiego z lat 1848-1849.
Wraz z nadejściem wojny krymskiej został awansowany do stopnia pułkownika i wysłany do dyspozycji szefa wojsk lądowych i marynarki wojennej na Krymie, Aleksandra Mienszykowa. Aktywnie brał udział w działaniach wojennych, pozostał w Sewastopolu podczas bombardowania, a podczas bitwy pod Inkermanem został ciężko ranny w głowę.
Następnie był attaché przy poselstwie w Paryżu, skąd musiał wyjechać w atmosferze skandalu związanego z jego zbyt bliskimi relacjami z cesarzową Eugenią. Po powrocie do Rosji w 1858 roku otrzymał awans na generała majora i dowództwo pułku kawalerii lejbgwardii, a następnie pułku huzarów lejbgwardii.
Ożenił się z byłą kochanką cesarza Aleksandra II, co znacząco wpłynęło na jego karierę. W 1865 roku został szefem sztabu gwardii w okręgu petersburskim, w 1866 roku generał-lejtnantem i gubernatorem Inflant, Estonii i Kurlandii oraz dowódcą wojsk Ryskiego Okręgu Wojskowego. Naraził się wówczas rosyjskiej opinii publicznej, głosząc ideę porozumienia z niemieckojęzyczną szlachtą i zaprzestania rusyfikacji. W latach 1870-1880 był generał-gubernatorem wileńskim i dowódcą wojsk Wileńskiego Okręgu Wojskowego, podlegały mu gubernie wileńska, kowieńska i grodzieńska.
Od 1880 do 1883 roku sprawował urząd generał-gubernatora warszawskiego i dowódcy wojsk Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1881 roku został członkiem Rady Państwa. Podczas wizyty Franciszka Józefa w Galicji został wysłany do niej jako oficjalny przedstawiciel Rosji. W czasie tej podróży, pod wpływem wyraźnie innego nastawienia Polaków do władz austro-węgierskich niż rosyjskich, doszedł do wniosku o konieczności zaprzestania represji w Królestwie Polskim i przywrócenia stanu sprzed powstania listopadowego. Napisał też w tej sprawie list do cesarza Aleksandra II, co spowodowało odsunięcie go od stanowisk.
Zmarł kilka miesięcy później, 19 maja 1883 roku w Warszawie.