Pluton Głuchoniemych
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pluton Głuchoniemych – pododdział Armii Krajowej wchodzący w skład 4. kompanii Zgrupowania „Siekiera”.
W Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych podziemną grupę zorganizował nauczyciel WF-u Wiesław Jabłoński „Łuszczyc” już w 1941. Grupa, należąca do Związku Walki Zbrojnej, a później Armii Krajowej, weszła w skład 4. kompanii „Zygmunta” (podporucznika Zygmunta Sapuły), V Zgrupowania „Siekiera” (porucznika Romana Rożałowskiego) i liczyła około 20 osób. Przewozili prasę konspiracyjną, mieli legitymacje i opaski z napisem „Taubstumm” (głuchoniemy). Chroniło to ich przed inwigilacją Niemców. Współorganizatorem i instruktorem podziemnej organizacji głuchoniemych oprócz podporucznika Wiesława Jabłońskiego „Łuszczyca” był przyszły dowódca Oddziału Głuchoniemych starszy sierżant Edmund Malinowski „Mundek”, który prowadził teoretyczne szkolenia wojskowe między innymi w posługiwaniu się bronią.
O godzinie „W” dowódcą oddziału głuchoniemych był podporucznik Wiesław Jabłoński „Łuszczyc”, a jego zastępcą głuchoniemy Kazimierz Włostowski „Igo”, który miał stopień kaprala, wszyscy inni byli strzelcami. Po kilku dniach oddział głuchoniemych został włączony do plutonu starszego sierżanta Edmunda Malinowskiego „Mundka”, awansowanego później na podporucznika. Dotychczasowy dowódca głuchoniemych, podporucznik Wiesław Jabłoński „Łuszczyc” odszedł do oddziałów walczących na Czerniakowie. Organizacyjnie Pluton Głuchoniemych był to II (1107) pluton, 3. kompanii kapitana „Redy”, batalionu majora „Miłosza”, zgrupowania podpułkownika „Sławbora”, Śródmieście – Południe. Odtąd w skład Plutonu wchodzili zarówno głusi jak i słyszący, Pluton liczył około 50 żołnierzy, wśród których w różnym okresie było od 26 do 33 głuchoniemych w tym 3 kobiety. Opiekunem i kapelanem Plutonu był ksiądz prałat Jan Kuczyński, pełniący obowiązki kapelana kompanii „Reda”.