Pocisk manewrujący
Pocisk aerodynamiczny z własnym silnikiem / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Pocisk manewrujący?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Pocisk manewrujący – (dawniej: samolot-pocisk) przeznaczony do dostarczenia głowicy bojowej do wyznaczonego celu bezpilotowy autonomiczny aparat latający jednorazowego użytku, którego podstawowymi cechami charakterystycznymi jest lot wykorzystujący aerodynamiczną siłę nośną do pokonania siły grawitacji oraz napędzany na całej trasie lotu przez wbudowane źródło napędu. W odróżnieniu bowiem od pocisków balistycznych, które napędzane są jedynie na początkowym etapie lotu, pociski manewrujące napędzane są wbudowanym źródłem napędu od startu aż do momentu osiągnięcia przez pocisk celu.
Warunkiem uznania obiektu za pocisk manewrujący nie jest zdolność do zmiany kierunku lotu, ani rodzaj wbudowanego napędu. Czynniki te są jedynie rezultatem postępu technicznego, nie są natomiast warunkami konstytutywnymi tego rodzaju broni. Pierwszym pociskiem manewrującym, który wszedł do produkcji seryjnej, był produkowany w latach 1918–1920 amerykański Kettering Bug, którego płatowiec napędzany był czterocylindrowym tłokowym silnikiem spalinowym. Rozwój pocisków manewrujących w dwudziestoleciu międzywojennym doprowadził do powstania i bojowego użycia podczas II wojny światowej pocisków manewrujących V-1 z napędem odrzutowym, zaś rozwój technik naprowadzania i kontroli po zakończeniu tego konfliktu, umożliwił powstanie pocisków manewrujących zdolnych do wielokrotnych zmian kierunku w trakcie lotu i precyzyjnego naprowadzania się na cel, w konsekwencji zaś uczynił je jedną z broni precyzyjnego rażenia.
Współczesne konstrukcje pocisków manewrujących są używane z dowolnych lotniczych, naziemnych i morskich platform startowych, z uwagi zaś na niewielkie rozmiary i niski profil lotu szczególnie skuteczne są w ataku na silnie bronione cele, których rażenie innymi sposobami nie jest możliwe lub też wiązałoby się z dużym ryzykiem dla życia własnych żołnierzy. W związku z brakiem w tamtym czasie precyzyjnych systemów naprowadzania i kontroli, podczas II wojny światowej pociski tego rodzaju używane były do ataków o charakterze terrorystycznym na ludność cywilną Londynu, Antwerpii i Brukseli, po jej zakończeniu zaś wielokrotnie – do przeprowadzania uderzeń precyzyjnych na centra obrony przeciwlotniczej, centra dowodzenia i łączności, bazy lotnicze i obiekty przemysłowe o znaczeniu strategicznym.