Polityka mieszkaniowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polityka mieszkaniowa – jest częścią polityki społecznej państwa. Jej zadaniem jest badanie, ocenianie problemu mieszkaniowego oraz wyrównywanie szans społecznych w dostępie do mieszkań.
|
Ten artykuł od 2020-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Problem mieszkaniowy jest ważną kwestią społeczną, gdyż mieszkanie jest podstawowym dobrem człowieka spełniającym funkcje: ekonomiczną, socjalizacyjną, społeczną.
Mieszkanie decyduje o materialnych i społecznych warunkach w których żyje człowiek. Cechy fizyczne mieszkania; powierzchnia, lokalizacja tworzą ramy egzystencji jednostki, rodziny i społeczeństwa. W procesie rozwoju społecznego nastąpiła ewolucja potrzeb mieszkaniowych od prostego schronienia do lepiej wyposażonych mieszkań. Budowa i utrzymanie zasobów mieszkaniowych, pochłaniając znaczną część produktu krajowego i angażując duże zasoby pracy, stanowi ważną dziedzinę gospodarki. Nakłady na pokrycie potrzeb mieszkaniowych mogą pochodzić z dochodów osobistych, ze środków publicznych, organów państwa, samorządów, organizacji o charakterze społecznym. Poczucie sprawiedliwości społecznej domaga się tworzenia godziwych warunków życia dla rodzin, które nie są w stanie własnym wysiłkiem ich sobie zapewnić. Niezbędne wydają się działania na rzecz zmniejszenia nierówności i tworzenia jednakowych szans rozwoju jednostkom i rodzinom.
Wyróżniamy trzy podstawowe zasady polityki mieszkaniowej:
- korzystanie z samodzielnego mieszkania jest prawem każdej jednostki i rodziny,
- zagwarantowanie tego prawa jest powinnością państwa wobec obywateli,
- koniecznością jest wspomaganie strefy mieszkaniowej z pomocą środków publicznych.
Prawa do mieszkania nie można jednak rozumieć jako obowiązku dostarczenia mieszkania wszystkim potrzebującym, a jedynie jako powinność wkroczenia w sytuacjach wymagających pomocy w uzyskaniu i utrzymaniu mieszkania o standardzie uznanym w danych warunkach gospodarczych za wystarczający.
Doświadczeniem krajów europejskich jest, poza powołaniem wyspecjalizowanych instytucji finansujących budowę mieszkań lokatorskich (socjalnych), utworzenie różnych organizacji użyteczności społecznej zajmujących się budowaniem mieszkań bardziej niż zarządzaniem zespołami mieszkaniowymi na wynajem. Spotyka się różne organizacje tworzone przez samorządy lokalne, fundacje, instytucje społeczne, kościoły i spółdzielnie mieszkaniowe. Są to w zasadzie instytucje społeczne działające na zasadzie non profit (bez zysku).