Praskie Koło Lingwistyczne
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Praskie Koło Lingwistyczne (cz. Pražský lingvistický kroužek) – czeska szkoła strukturalna założona w październiku 1926 z inicjatywy kilku językoznawców czeskich: Viléma Mathesiusa[1], Bohuslava Havránka, Bohumila Trnki, a później także Vladimíra Skalički i Jana Mukařovskiego. Następnie do Koła dołączyli wybitni badacze pochodzenia rosyjskiego: Roman Jakobson i Nikołaj Trubieckoj. Prażanie czerpali inspirację przede wszystkim z teorii Ferdinanda de Saussure’a, szczególny akcent położyli jednak na funkcjonalny charakter języka. Oryginalne praskie Koło Lingwistyczne działało około 10 lat – w 1938 zmarł Trubieckoj, a w 1939 Jakobson opuścił Czechosłowację, emigrując do Skandynawii, a potem do USA[2].
Obecnie Praskie Koło Lingwistyczne jest stowarzyszeniem filologicznym, którego celem jest praca na rzecz rozwoju wiedzy na temat języka i powiązanych z nim systemów znaków zgodnie z zasadami funkcjonalno-strukturalnymi. Organizuje regularne spotkania z wykładami i debatami, publikuje profesjonalne publikacje i organizuje wydarzenia międzynarodowe[3].