Prawo chełmińskieZ Wikipedii, wolnej encyclopedia Prawo chełmińskie, niem. Kulmer Recht, łac. Jus Culmense vetus – odmiana prawa magdeburskiego powstała około 1233 w Chełmnie i Toruniu, używana głównie na Pomorzu, Prusach, Mazowszu, Warmii i Podlasiu. Prusy – obszar, na którym wykształciło się prawo chełmińskie i głównie w nim oddziaływało. Hermann von Salza, wielki mistrz zakonu krzyżackiego i pierwotny wystawca przywileju chełmińskiego w 1233 r. Siemowit III, książę mazowiecki, przenosi z prawa polskiego na prawo chełmińskie wieś Łącko (1371).
Prawo chełmińskie, niem. Kulmer Recht, łac. Jus Culmense vetus – odmiana prawa magdeburskiego powstała około 1233 w Chełmnie i Toruniu, używana głównie na Pomorzu, Prusach, Mazowszu, Warmii i Podlasiu. Prusy – obszar, na którym wykształciło się prawo chełmińskie i głównie w nim oddziaływało. Hermann von Salza, wielki mistrz zakonu krzyżackiego i pierwotny wystawca przywileju chełmińskiego w 1233 r. Siemowit III, książę mazowiecki, przenosi z prawa polskiego na prawo chełmińskie wieś Łącko (1371).