Privilegium de non tolerandis Judaeis
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Privilegium de non tolerandis Judaeis (łac. przywilej nieakceptowania Żydów) – przywilej nadawany od XVI do końca XVIII wieku niektórym miastom królewskim, zakazujący Żydom zamieszkania w takim mieście i posiadania w nim nieruchomości, oraz zabraniający im wstępu do miasta z wyjątkiem określonych dni – najczęściej targów i jarmarków. Od XVI wieku przywilej ten nadawali władcy Rzeczypospolitej i niektórych innych krajów europejskich, m.in. Austrii[1]. Dla niektórych dzielnic żydowskich w Polsce i na Litwie wydawano analogiczny privilegium de non tolerandis Christianis. Oba przywileje ustanawiane były jedynie dla miast królewskich; w miastach prywatnych Żydzi posiadali pełną swobodę gospodarczą.