Radzieckie okręty podwodne typu S
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okręty podwodne typu S (Средняя) – typ budowanych w Związku Radzieckim okrętów podwodnych projektu niemieckiego biura konstrukcyjnego Ingenieurskantoor voor Scheepsbouw (IvS) z siedzibą w Holandii. Okręty trzech różniących się w niewielkim stopniu między sobą serii tego typu: IX, IX-Bis oraz XVI, były najskuteczniejszymi radzieckimi jednostkami podwodnymi II wojny światowej, zatapiając łącznie siedem nieprzyjacielskich okrętów i statki transportowe o łącznej pojemności 82 770 BRT. Do tak okazałej pojemności bardzo przyczynił się komandor podporucznik Aleksandr Marinesko, który dowodząc okrętem podwodnym S-13 zatopił na przełomie stycznia i lutego 1945 roku niemieckie statki MS Wilhelm Gustloff i SS General von Steuben.
Ten artykuł dotyczy radzieckich okrętów podwodnych typu „Staliniec”. Zobacz też: inne znaczenia nazwy „Staliniec”. |
Kraj budowy | |||
---|---|---|---|
Projekt | |||
Stocznia |
Zakład nr 189 im. Ordżonikidze | ||
Użytkownicy | |||
Typ poprzedzający |
Szczuka | ||
Typ następny | |||
Służba w latach | |||
Uzbrojenie: | |||
1 działo kal. 100 mm 1 działo plot. kal. 45 mm, 12 torped | |||
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
| ||
Załoga |
45 oficerów i marynarzy | ||
Wyporność: | |||
• na powierzchni |
840 ton | ||
• w zanurzeniu |
1050 ton | ||
Długość |
77,8 metra | ||
Szerokość |
6,4 metra | ||
Napęd: | |||
2 silniki Diesla, 2 silniki elektryczne, 2 wały napędowe | |||
|
82 770 BRT stanowiło 1/3 całkowitego tonażu zatopionego podczas tej wojny przez radziecką flotę podwodną.