Richard Freitag
niemiecki skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Richard Freitag?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Richard Freitag (ur. 14 sierpnia 1991 w Erlabrunn) – niemiecki skoczek narciarski. Drużynowy srebrny medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2018. Drużynowy medalista mistrzostw świata: złoty z 2015 i brązowy z 2013 w drużynie mieszanej oraz złoty z 2019 i srebrny z 2013 w zespole męskim. Indywidualny brązowy medalista Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2018, drużynowy srebrny medalista z 2012 i 2016. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2017/2018. Medalista mistrzostw kraju.
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
SG Nickelhütte-Aue | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
29 grudnia 2009 w Oberstdorfie (46. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
3 stycznia 2010 w Innsbrucku (30. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
3 grudnia 2011 w Lillehammer (2. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
11 grudnia 2011 w Harrachovie | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
Jest synem Holgera Freitaga, skoczka narciarskiego w latach 80. reprezentującego NRD. Swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata odniósł w tym samym miejscu – Harrachovie – w którym jedyne w karierze zwycięstwo odniósł jego ojciec[4]. Skoki narciarskie uprawia również młodsza siostra Richarda, Selina Freitag[5].
Lata 2007-2009
1 września 2007 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Oberwiesenthal zajął 27. miejsce[6]. W styczniu 2009 dwukrotnie zwyciężył w zawodach FIS Cup rozgrywanych w Harrachovie. Tydzień później – 17 stycznia – po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W zawodach na skoczni w Bischofshofen zajął 10. miejsce. W kolejnych zawodach sezonu 2008/2009 jeszcze kilkukrotnie zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce[7].
Sezon 2009/2010
W lipcu 2009, reprezentując Saksonię, zdobył brązowy medal mistrzostw Niemiec w zawodach drużynowych[8]. 3 października 2009 w Klingenthal zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix, zajmując 39. pozycję. 12 grudnia 2009 w Vikersund zajął trzecie miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego, po raz pierwszy stając na podium zawodów tej rangi. 29 grudnia zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 46. miejsce w konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. 3 stycznia 2010 podczas zawodów w Innsbrucku zdobył swój pierwszy punkt do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, zajmując 30. miejsce. Był to jego jedyny punkt PŚ w sezonie. 6 marca w Oslo zajął drugie miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. Znalazł się w składzie reprezentacji Niemiec na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2010 w Planicy. Zajął w nich 28. miejsce indywidualnie oraz 7. w drużynie[9].
Sezon 2010/2011
8 grudnia 2010 zajął 3. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Rovaniemi, a trzy dni później był drugi w Vikersund. Od połowy grudnia rozpoczął starty w Pucharze Świata. Pierwsze w sezonie punkty zdobył w Engelbergu, zajmując 22. miejsce, a 29 grudnia w Oberstdorfie był 13. W kolejnych konkursach również zajmował miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W styczniu 2011 wystartował w mistrzostwach świata juniorów w Otepää. Indywidualnie zajął 9. miejsce, natomiast w drużynie zdobył srebrny medal. W marcu wystąpił na seniorskich Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2011, na których zajął 15. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni dużej oraz 4. w konkursie drużynowym[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2010/2011 zajął 38. miejsce z 105 punktami[11].
Sezon 2011/2012
W większości konkursów Letniego Grand Prix 2011 Freitag zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. W sierpniu stanął na podium zawodów w Hinterzarten (3. miejsce) i Courchevel (2. miejsce)[12]. Na Mistrzostwach Niemiec 2011 zdobył srebrny medal indywidualnie[13].
W otwierających sezon 2011/2012 Pucharu Świata zawodach w Ruce zajął 9. miejsce. Kolejny konkurs, 3 grudnia 2011 w Lillehammer, ukończył na drugiej pozycji, tym samym po raz pierwszy w karierze zajmując miejsce na podium PŚ[12]. 11 grudnia odniósł swoje pierwsze zwycięstwo: na skoczni w Harrachovie wyprzedził Austriaka Thomasa Morgensterna i swojego rodaka Severina Freunda[14]. Przez cały sezon regularnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce. Po raz kolejny na podium stanął w Zakopanem, dwukrotnie: 20 i 21 stycznia 2012 zajmując drugie miejsce.
W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2012 w Vikersund. Indywidualnie zajął 9. miejsce[12], zaś w zawodach drużynowych reprezentacja Niemiec, w której obok Freitaga wystartowali również Andreas Wank, Maximilian Mechler i Severin Freund, zdobyła srebrny medal. Sam Freitag dwukrotnie poprawiał w nich swój rekord życiowy, w drugiej serii ustanawiając skokiem na 230 metrów nowy rekord Niemiec[15]. 8 marca 2012 w Trondheim po raz czwarty w sezonie zajął 2. miejsce w zawodach Pucharu Świata[12]. Sezon zakończył na 6. miejscu klasyfikacji generalnej z 1031 punktami[11].
Sezon 2012/2013
W Letnim Grand Prix 2012 trzykrotnie zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce, najwyżej klasyfikowanym będąc na 5. miejscu[16]. Na Mistrzostwach Niemiec 2012 indywidualnie zdobył brązowy medal[17].
W pierwszej części sezonu 2012/2013 Freitag zajmował z reguły miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Lepsze wyniki osiągnął w zawodach na skoczni w Krasnej Polanie, rozgrywanych 7 i 8 grudnia 2012 jako próba przed igrzyskami w Soczi, w pierwszym konkursie zajmując 6., a w drugim 2. miejsce. Po raz kolejny na podium stanął 9 stycznia 2013 w Wiśle, ponownie kończąc zawody na drugiej pozycji. 16 lutego na mamuciej skoczni Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie po raz drugi w karierze wygrał zawody Pucharu Świata[16].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2013. Indywidualnie zajął 6. miejsce zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zdobył natomiast dwa medale w zawodach drużynowych: brązowy w konkursie mieszanym na skoczni normalnej oraz srebrny w drużynie męskiej na skoczni dużej. 10 marca w Lahti po raz kolejny zwyciężył w zawodach Pucharu Świata. Pięć dni później był drugi w Trondheim[16]. Cały sezon zakończył na 8. miejscu klasyfikacji generalnej z 736 punktami[11].
Sezon 2013/2014
Zwyciężył w pierwszym konkursie Letniego Grand Prix 2013, rozgrywanym w Hinterzarten. Miejsca w najlepszej dziesiątce zajął jeszcze w dwóch innych[18].
Z powodu kontuzji stopy[19] nie startował w początkowych konkursach sezonu 2013/2014 Pucharu Świata. W pierwszym występie po powrocie, 7 grudnia w Lillehammer zajął 3. miejsce. Na tej samej pozycji ukończył również zawody w Zakopanem 19 stycznia 2014. W międzyczasie osiągał gorsze wyniki, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 9. miejscu. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 indywidualnie zajął 20. lokatę na skoczni normalnej i 21. na dużej, a w konkursie drużynowym nie wystąpił. W większości konkursów Pucharu Świata rozgrywanych po igrzyskach nie zdobywał punktów[18]. Sezon zakończył na 24. pozycji w klasyfikacji generalnej z 313 punktami[11].
Sezon 2014/2015
W ramach Letniego Grand Prix 2014 zajął 1. miejsce w konkursie w Klingenthal. Poza tym jeszcze dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce[20]. Zwyciężył w indywidualnym konkursie Mistrzostw Niemiec 2014[21].
Po słabszym początku sezonu 2014/2015 Pucharu Świata zwyciężył w konkursie w Engelbergu 20 grudnia 2014. Kolejną wygraną odniósł w Innsbrucku w ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni[20]. Cały turniej ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej[11]. Po jego zakończeniu osiągał gorsze wyniki w Pucharze Świata – najwyżej klasyfikowany był na 8. pozycji, najczęściej zajmował miejsca w drugiej dziesiątce[20].
Wystartował w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 7. miejsce na skoczni normalnej i 15. na skoczni dużej, w drużynie męskiej był 5., zaś w konkursie drużyn mieszanych zdobył, wraz z Cariną Vogt, Kathariną Althaus i Severinem Freundem, złoty medal[20]. W klasyfikacji generalnej sezon Pucharu Świata zakończył na 12. pozycji z 622 punktami[11].
Sezon 2015/2016
W pięciu startach w Letnim Grand Prix 2015 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu. W Pucharze Świata 2015/2016 zajmował głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Ani razu nie stanął na podium indywidualnie, w najlepszych występach, w listopadzie 2015 w Klingenthal i w grudniu w Engelbergu, zajmując 4. lokatę[22]. Sezon zakończył na 9. pozycji w klasyfikacji generalnej z 680 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął 8. miejsce, a w konkursie drużynowym zdobył srebrny medal[22].
Sezon 2016/2017
W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu[23]. Na Mistrzostwach Niemiec 2016 zdobył brązowy medal indywidualnie i srebrny w drużynie[24][25]. W Pucharze Świata 2016/2017 raz zajął miejsce na podium – 22 stycznia 2017 był trzeci w Zakopanem. Najczęściej zawody kończył w drugiej dziesiątce[23]. W klasyfikacji generalnej na koniec sezonu znalazł się na 13. miejscu z 507 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie był 9. na skoczni normalnej i 19. na dużej, a w drużynie zawody zakończył na 4. pozycji[23].
Sezon 2017/2018
Sezon 2017/2018 Pucharu Świata rozpoczął od 4. miejsca w Wiśle. Pomiędzy 2 grudnia 2017 a 1 stycznia 2018 siedem razy z rzędu stanął na podium cyklu: zajął 1. i 2. miejsce w Niżnym Tagile, zwyciężył w Titisee-Neustadt, był 2. i 1. w Engelbergu, a następnie, w ramach 66. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 2. miejsce w Oberstorfie i Garmisch-Partenkirchen[26]. Podczas trzecich zawodów turnieju, rozgrywanych w Innsbrucku, upadł w pierwszej serii konkursowej, w efekcie doznając stłuczenia biodra. Z tego powodu nie wystąpił w kolejnych zawodach Pucharu Świata[27]. Powrócił do startów na Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2018, zdobywając brązowy medal w zawodach indywidualnych. W konkursie drużynowym zajął 4. miejsce[26].
3 lutego 2018 zajął 2. miejsce w konkursie Pucharu Świata w Willingen. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie zajął 9. pozycję zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej, zaś w zawodach drużynowych zdobył srebrny medal. W marcowych zawodach Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce, ale nie stanął na podium indywidualnie, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 5. miejscu[26]. Sezon zakończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej, zdobywając 1070 punktów, o 373 mniej od zwycięzcy cyklu – Kamila Stocha[11].
Sezon 2018/2019
W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował najczęściej miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany indywidualnie był na 4. lokacie, 17 lutego 2019 w Willingen[28]. Cały sezon zakończył na 21. miejscu w klasyfikacji generalnej z 331 punktami[11]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, gdzie indywidualnie zajął 9. pozycję na skoczni dużej oraz 5. na normalnej, zaś w drużynowym konkursie męskim zdobył, wraz z Karlem Geigerem, Stephanem Leyhe oraz Markusem Eisenbichlerem, złoty medal[28].
Sezon 2019/2020
W ramach Letniego Grand Prix 2019 raz stanął na podium zawodów indywidualnych – zajął 3. miejsce w lipcowym konkursie w Hinterzarten[29]. Na Mistrzostwach Niemiec 2019 zdobył brązowy medal indywidualnie[30].
W Pucharze Świata 2019/2020 punkty zdobył jedynie w pierwszych czterech konkursach; najwyżej sklasyfikowany był na 15. miejscu, 30 listopada 2019 w Ruce[29]. Po odpadnięciu w kwalifikacjach do zawodów w Oberstdorfie w ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni został wycofany ze startów w cyklu[31]. W dalszej części sezonu okazjonalnie startował w zawodach międzynarodowych w ramach Pucharu Świata i Pucharu Kontynentalnego. W tym drugim cyklu najwyżej znalazł się na 12. miejscu, w lutym 2020 w Renie[29].
Sezon 2020/2021
W Pucharze Świata 2020/2021 wystąpił tylko w ramach niemieckich zawodów 69. Turnieju Czterech Skoczni. Jedyne punkty zdobył w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był 27. W trakcie sezonu startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Najwyżej klasyfikowany w zawodach tego cyklu był na 6. miejscu, w rozgrywanym w grudniu 2020 konkursie w Ruce. W styczniu 2021 zwyciężył w zawodach FIS Cup w Szczyrku[32].
Sezon 2021/2022
W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata wystąpił dwukrotnie. W obu konkursach w Titisee-Neustadt, rozegranych 22 i 23 stycznia 2022, zajął 21. pozycję. W oficjalnych zawodach międzynarodowych organizowanych przez FIS po raz ostatni wystąpił 13 lutego 2022, zajmując 25. miejsce w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Brotterode[33]. W marcu 2022 ogłosił zakończenie kariery sportowej[34].
Indywidualnie
2014 Soczi/Krasnaja Polana | – | 20. miejsce (K-95), 21. miejsce (K-125) |
2018 Pjongczang | – | 9. miejsce (K-98), 9. miejsce (K-125) |
Drużynowo
2018 Pjongczang | – | srebrny medal[uwaga 1] |
Starty R. Freitaga na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
20. | 9 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-95 | HS-106 | indywid. | 100,5 m | 97,5 m | 243,7 pkt | 34,3 pkt | Kamil Stoch |
21. | 15 lutego | 2014 | Krasnaja Polana | Russkije Gorki | K-125 | HS-140 | indywid. | 122,5 m | 126,5 m | 242,1 pkt | 36,6 pkt | Kamil Stoch |
9. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 106,0 m | 102,5 m | 240,0 pkt | 19,3 pkt | Andreas Wellinger |
9. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 130,0 m | 127,5 m | 260,0 pkt | 25,7 pkt | Kamil Stoch |
2. | 19 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | druż.[uwaga 1] | 134,5 m | 134,5 m | 1075,7 pkt (270,3 pkt) | 22,8 pkt | Norwegia |
Indywidualnie
2011 Oslo | – | 15. miejsce (K-120) |
2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | 6. miejsce (K-95), 6. miejsce (K-120) |
2015 Falun | – | 7. miejsce (K-90), 15. miejsce (K-120) |
2017 Lahti | – | 9. miejsce (K-90), 19. miejsce (K-116) |
2019 Seefeld in Tirol/Innsbruck | – | 9. miejsce (K-120), 5. miejsce (K-99) |
Drużynowo
2011 Oslo | – | 4. miejsce (K-120)[uwaga 2] |
2013 Val di Fiemme/Predazzo | – | brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[uwaga 3], srebrny medal (K-120)[uwaga 4] |
2015 Falun | – | złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[uwaga 5], 5. miejsce (K-120)[uwaga 6] |
2017 Lahti | – | 4. miejsce (K-116)[uwaga 7] |
2019 Seefeld in Tirol/Innsbruck | – | złoty medal (K-120)[uwaga 8] |
Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
15. | 3 marca | 2011 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | indywid. | 129,5 m | 123,5 m | 244,7 pkt | 30,8 pkt | Gregor Schlierenzauer |
4. | 5 marca | 2011 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 2] | 132,0 m | – | 451,9 pkt (128,0 pkt) | 48,1 pkt | Austria |
6. | 23 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | indywid. | 103,5 m | 97,5 m | 239,1 pkt | 13,5 pkt | Anders Bardal |
3. | 24 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | druż. mix[uwaga 3] | 102,5 m | 97,0 m | 984,9 pkt (256,3 pkt) | 26,1 pkt | Japonia |
6. | 28 lutego | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | indywid. | 129,0 m | 128,5 m | 280,4 pkt | 15,4 pkt | Kamil Stoch |
2. | 2 marca | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 4] | 130,0 m | 129,5 m | 1121,8 pkt (288,2 pkt) | 14,1 pkt | Austria |
7. | 21 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | indywid. | 91,5 m | 90,5 m | 233,7 pkt | 19,0 pkt | Rune Velta |
1. | 22 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-90 | HS-100 | druż. mix.[uwaga 5] | 93,5 m | 92,0 m | 917,9 pkt (230,7 pkt) | – | |
15. | 26 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | indywid. | 124,0 m | 120,5 m | 219,0 pkt | 49,7 pkt | Severin Freund |
5. | 28 lutego | 2015 | Falun | Lugnet | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 6] | 121,5 m | 125,5 m | 809,2 pkt (207,2 pkt) | 63,4 pkt | Norwegia |
9. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 94,5 m | 96,0 m | 250,4 pkt | 20,4 pkt | Stefan Kraft |
19. | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 121,0 m | 115,5 m | 235,7 pkt | 43,6 pkt | Stefan Kraft |
4. | 4 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[uwaga 7] | 128,5 m | 124,0 m | 1052,9 pkt (271,5 pkt) | 51,3 pkt | Polska |
9. | 23 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 125,5 m | 129,5 m | 248,7 pkt | 30,7 pkt | Markus Eisenbichler |
1. | 24 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | druż.[uwaga 8] | 121,0 m | 120,0 m | 987,5 pkt (228,2 pkt) | – | |
5. | 1 marca | 2019 | Seefeld in Tirol | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 93,5 m | 103,5 m | 211,3 pkt | 7,0 pkt | Dawid Kubacki |
Indywidualnie
2010 Planica | – | 28. miejsce |
2012 Vikersund | – | 9. miejsce |
2016 Tauplitz | – | 8. miejsce |
2018 Oberstdorf | – | brązowy medal |
Drużynowo
2010 Planica | – | 7. miejsce[uwaga 9] |
2012 Vikersund | – | srebrny medal[uwaga 10] |
2016 Tauplitz | – | srebrny medal[uwaga 11] |
2018 Oberstdorf | – | 4. miejsce[uwaga 12] |
Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
28. | 19–20 marca | 2010 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | indywid. | 181,5 m | 198,5 m | 170,0 m | 193,5 m | 685,7 pkt | 250,1 pkt | Simon Ammann |
7. | 21 marca | 2010 | Planica | Letalnica | K-185 | HS-215 | druż.[uwaga 9] | 164,5 m | 156,5 m | 1332,9 pkt (280,0 pkt) | 308,5 pkt | Austria | ||
9. | 24–25 lutego | 2012 | Vikersund | Vikersundbakken | K-195 | HS-225 | indywid. | 210,0 m | 212,0 m | –[uwaga 13] | –[uwaga 13] | 356,3 pkt | 52,4 pkt | Robert Kranjec |
2. | 26 lutego | 2012 | Vikersund | Vikersundbakken | K-195 | HS-225 | druż.[uwaga 10] | 223,5 m | 230,0 m | 1625,2 pkt (452,2 pkt) | 23,2 pkt | Austria | ||
8. | 15–16 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | indywid. | 211,5 m | 186,0 m | 231,0 m | –[uwaga 13] | 542,8 pkt | 97,3 pkt | Peter Prevc |
2. | 17 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | druż.[uwaga 11] | 213,5 m | 207,0 m | 1357,3 pkt (355,3 pkt) | 110,4 pkt | Norwegia | ||
3. | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | indywid. | 228,0 m | 225,0 m | 190,5 m | –[uwaga 13] | 627,6 pkt | 24,3 pkt | Daniel-André Tande |
4. | 21 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 12] | 221,5 m | 216,5 m | 1581,2 pkt (436,3 pkt) | 80,8 pkt | Norwegia |
Indywidualnie
2011 Otepää | – | 9. miejsce |
Drużynowo
2011 Otepää | – | srebrny medal[uwaga 14] |
Starty R. Freitaga na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
9. | 28 stycznia | 2011 | Otepää | Tehvandi | K-90 | HS-100 | indywid. | 89,0 m | 92,0 m | 228,5 pkt | 26,5 pkt | Władimir Zografski |
2. | 30 stycznia | 2011 | Otepää | Tehvandi | K-90 | HS-100 | druż.[uwaga 14] | 95,5 m | 90,0 m | 913,0 pkt (237,5 pkt) | 7,5 pkt | Austria |