Richard Martin Willstätter
niemiecki chemik, noblista / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Richard Martin Willstätter (ur. 13 sierpnia 1872 w Karlsruhe, zm. 3 sierpnia 1942 w Muralto) – niemiecki chemik pochodzenia żydowskiego. Profesor chemii organicznej na Politechnice Federalnej w Zurychu (1905–1912) oraz Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium (1915–1925), laureat Nagroda Nobla w dziedzinie chemii w roku 1915 za badania barwników roślinnych, zwłaszcza chlorofilu.
Państwo działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci | |||
profesor nauk chemicznych | |||
Specjalność: chemia organiczna | |||
Nauczyciel akademicki | |||
Uczelnia | |||
Nagrody | |||
|
W 1901 otrzymał tropinon[1], będący prekursorem kokainy w syntezie zaproponowanej przez Carla Liebermanna. Trudność otrzymania i niska wydajność nie pozwoliła jednak otrzymać samej kokainy[2]. Willstätter otrzymał syntetyczną kokainę dopiero w 1923 roku po opracowaniu przez Roberta Robinsona wielokrotnie wydajniejszej metody otrzymywania tropinonu[3]. Opracował warunki syntezy totalnej betainy oraz innych alkaloidów.
Prowadził badania nad strukturą chlorofilu, karotenu i ksantofilu. Otrzymał czyste antocyjany. W ramach badań nad przetwarzaniem drewna zajmował się jego scukrzaniem. Ponadto badał mechanizmy asymilacji, w tym fotosyntezy, oraz naturę, aktywność i metody oczyszczania enzymów.
Ze stanowiska na monachijskim uniwersytecie zrezygnował w roku 1924, protestując w ten sposób przeciwko nasilającemu się w Niemczech antysemityzmowi. W roku 1939 jego były pracownik, Arthur Stoll, pomógł mu uciec przed prawdopodobnym prześladowaniem do Szwajcarii, gdzie zmarł trzy lata później na zawał serca.