Roar Ljøkelsøy
norweski skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Roar Ljøkelsøy?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Roar Ljøkelsøy (ur. 31 maja 1976 w Orkdal) – norweski skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata, czterokrotny mistrz świata w lotach narciarskich (dwukrotnie indywidualnie i dwukrotnie drużynowo), zwycięzca Turnieju Nordyckiego oraz dwukrotny zdobywca Pucharu KOP. W sezonach od 2016/2017 do 2018/2019 włącznie był asystentem trenera Wernera Schustera w reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich[2]. W sezonie 2019/2020 objął funkcję fachowca odpowiedzialnego za szkolenie norweskich juniorów w perspektywie Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2025[3].
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
Orkdal IL | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
11 marca 1993, Lillehammer | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
28 marca 1993, Planica (12. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
10 grudnia 1995, Planica (2. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
21 stycznia 2003 w Sapporo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
W Pucharze Świata zadebiutował w wieku 16 lat, 11 marca 1993 w Lillehammer, zajmując 34. miejsce. Pierwsze punkty zdobył dzięki 12. lokacie w ostatnim konkursie sezonu 1992/1993 w Planicy. Sezon ten ukończył jako 53. skoczek klasyfikacji generalnej.
W sezonie 1993/1994 został włączony do pierwszej reprezentacji Norwegii. Najlepsze wyniki to dwa 6. miejsca (w Murau oraz Libercu) oraz 7. lokata w Engelbergu. Sezon ukończył na 17. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Ponadto w tym sezonie po raz pierwszy znalazł się w kadrze na najważniejszą imprezę sezonu. Na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer startował jedynie w konkursie drużynowym, gdzie Norwegowie znaleźli się tuż za podium.
Po słabszym sezonie 1994/1995 (tylko trzykrotnie w czołowej „15” zawodów; 33. miejsce w klasyfikacji końcowej), w kolejnych dwóch znów notował dobre rezultaty. W sezonie 1995/1996 po raz pierwszy w karierze stanął na podium, zajmując 2. lokatę na skoczni w Planicy (10 grudnia 1995). W sumie dziesięciokrotnie plasował się w czołowej „10” zawodów. Sezon ukończył na 15. pozycji. W sezonie 1996/1997 zaliczył drugie podium w karierze (2. lokata 19 stycznia 1997 w Sapporo). Następnie był 3. w Willingen. Na mistrzostwach świata w Trondheim zajął 6. miejsce w konkursie indywidualnym na skoczni K-120. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata uplasował się na 13. pozycji.
Pięć kolejnych sezonów (od 1997/1998 do 2001/2002) kończył pomiędzy 28. a 35. miejscem w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata. Bez większego powodzenia startował podczas igrzysk olimpijskich w Nagano (9. miejsce w konkursie na dużej skoczni, 4. miejsce drużynowo), a także mistrzostwach świata 1999 w Ramsau – 19. i 25. miejsca indywidualnie, oraz 6. w drużynie. Podczas mistrzostw świata 2001 w Lahti wystąpił w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej, zajmując 20. miejsce. Pojawił się za to w obydwu konkursach drużynowych, w trakcie których Norwegowie zajęli miejsca 7. (K-116) i 8. (K-90). Na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City był 18. na normalnej i 32. na dużej skoczni, oraz 9. w konkursie drużynowym.
W tym okresie Ljøkelsøy rozważał zakończenie kariery sportowej[potrzebny przypis]. Sytuacja zmieniła się, gdy wiosną 2002 reprezentację Norwegii objął Mika Kojonkoski. Fin zupełnie odmienił pogrążoną w kryzysie drużynę, mianując Ljøkelsøya jej liderem. Sezon 2002/2003 był dla Ljøkelsøya przełomowy. Norweg był jedynym zawodnikiem, który w sezonie punktował we wszystkich konkursach. 25 stycznia 2003 na skoczni w Sapporo odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w karierze – po 11 latach startów w Pucharze Świata. Wprawdzie mistrzostwa świata w Predazzo ukończył na 22. i 18. miejscu, ale sezon ukończył jednak na wówczas najwyższym w karierze 9. miejscu w Pucharze Świata.
W sezonie 2003/2004 odniósł 7 zwycięstw, zdobył także dwa złote medale na mistrzostwach świata w lotach narciarskich w Planicy – indywidualny oraz z drużyną. Do końca sezonu gonił w klasyfikacji Pucharu Świata Janne Ahonena, ostatecznie przegrywając walkę o Kryształową Kulę o 10 punktów. W sezonie 2004/2005 triumfował w Pucharze Świata dwukrotnie (w Sapporo i Zakopanem), zdobył również swoje pierwsze medale na mistrzostwach świata. W Oberstdorfie na skoczni K-120 był 2. w konkursie indywidualnym oraz 3. w konkursie drużynowym. Puchar Świata ponownie ukończył na 2. pozycji w klasyfikacji generalnej, tym razem przegrywając z Ahonenem o 275 punktów.
W sezonie 2005/2006 w Pucharze Świata triumfował raz (ponownie w Sapporo, było to już jego 5. zwycięstwo na tej skoczni) i zdobył 4 medale na imprezach mistrzowskich. Obronił złote medale na mistrzostwach świata w lotach narciarskich w Tauplitz. 12 lutego 2006 zdobył brązowy medal zimowych igrzysk olimpijskich, przegrywając kolejno z Larsem Bystølem (2 pkt.) i Mattim Hautamäki. 20 lutego 2006 zdobył kolejny brązowy medal olimpijski, tym razem w konkursie drużynowym. W Pucharze Świata zajął 4. miejsce w końcowej klasyfikacji.
W sezonie 2006/2007 zanotował swoje ostatnie sukcesy – brązowy medal mistrzostw świata w Sapporo na skoczni K-120 oraz srebro z drużyną. W Pucharze Świata dwukrotnie zajmował miejsca na podium, a w klasyfikacji generalnej był 14.
Startował jeszcze w trzech sezonach, jednak bez specjalnego powodzenia. Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2008 w Oberstdorfie ukończył na 32. miejscu. Nie zakwalifikował się do norweskiej kadry na mistrzostwa świata 2009 w Libercu, igrzyska olimpijskie w Vancouver oraz na mistrzostwa świata w lotach 2010 w Planicy, co zaważyło na decyzji o zakończeniu sportowej kariery wraz z końcem sezonu 2009/2010. Po raz ostatni w oficjalnych zawodach wystąpił 14 marca 2010 podczas ostatniego konkursu Pucharu Świata w Oslo. Zajął tam 44. miejsce.
19 marca 2010 w Planicy podczas przerwy w konkursie mistrzostw świata w lotach oddał ostatni skok w swojej karierze, w którym uzyskał 197 metrów[4].
Jego rekord życiowy w długości skoku wynosi 230,5 metra (uzyskane w Planicy w roku 2005).
Indywidualnie
1998 Nagano/Hakuba | – | 40. miejsce (K-90), 9. miejsce (K-120) |
2002 Salt Lake City/Park City | – | 18. miejsce (K-90), 32. miejsce (K-120) |
2006 Turyn/Pragelato | – | brązowy medal (K-95), 4. miejsce (K-125) |
Drużynowo
1994 Lillehammer | – | 4. miejsce[uwaga 1] |
1998 Nagano/Hakuba | – | 4. miejsce[uwaga 2] |
2002 Salt Lake City/Park City | – | 9. miejsce[uwaga 3] |
2006 Turyn/Pragelato | – | brązowy medal[uwaga 4] |
Starty R. Ljøkelsøya na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
4. | 23 lutego | 1994 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-120 | – | druż.[uwaga 1] | 116,5 m | 99,5 m | 898,8 pkt (185,8 pkt) | 71,3 pkt | Niemcy |
40. | 11 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-90 | – | indywid. | 74,0 m | – | 80,0 pkt | 154,5 pkt | Jani Soininen |
9. | 15 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | – | indywid. | 119,5 m | 124,0 m | 242,3 pkt | 30,0 pkt | Kazuyoshi Funaki |
4. | 17 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | – | druż.[uwaga 2] | 93,0 m | 120,0 m | 870,6 pkt (180,9 pkt) | 62,4 pkt | Japonia |
18. | 10 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | – | indywid. | 91,5 m | 90,0 m | 233,5 pkt | 35,5 pkt | Simon Ammann |
32. | 13 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | – | indywid. | 116,5 m | – | 107,2 pkt | 174,2 pkt | Simon Ammann |
9. | 18 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | – | druż.[uwaga 3] | 112,0 m | 116,5 m | 790,8 pkt (205,3 pkt) | 126,0 pkt | Niemcy |
3. | 12 lutego | 2006 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-95 | HS-106 | indywid. | 102,5 m | 102,5 m | 264,5 pkt | 2,0 pkt | Lars Bystøl |
4. | 18 lutego | 2006 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-125 | HS-140 | indywid. | 131,0 m | 125,0 m | 242,8 pkt | 34,1 pkt | Thomas Morgenstern |
3. | 20 lutego | 2006 | Pragelato | Trampolino a Monte | K-125 | HS-140 | druż.[uwaga 4] | 128,5 m | 141,0 m | 950,1 pkt (270,6 pkt) | 33,9 pkt | Austria |
Indywidualnie
1995 Thunder Bay | – | 31. miejsce (K-120) |
1997 Trondheim | – | 24. miejsce (K-90), 6. miejsce (K-120) |
1999 Ramsau | – | 19. miejsce (K-120), 25. miejsce (K-90) |
2001 Lahti | – | 20. miejsce (K-90) |
2003 Val di Fiemme/Predazzo | – | 22. miejsce (K-120), 18. miejsce (K-95) |
2005 Oberstdorf | – | 9. miejsce (K-90), srebrny medal (K-120) |
2007 Sapporo | – | brązowy medal (K-120), 4. miejsce (K-90) |
Drużynowo
1997 Trondheim | – | 5. miejsce[uwaga 5] |
1999 Ramsau | – | 6. miejsce[uwaga 6] |
2001 Lahti | – | 7. miejsce (K-116)[uwaga 7], 8. miejsce (K-90)[uwaga 8] |
2005 Oberstdorf | – | 12. miejsce (K-90)[uwaga 9], brązowy medal (K-120)[uwaga 10] |
2007 Sapporo | – | srebrny medal (K-120)[uwaga 11] |
Starty R. Ljøkelsøya na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
31. | 18 marca | 1995 | Thunder Bay | Big Thunder | K-120 | – | indywid. | 95,5 m | 92,0 m | 128,5 pkt | 144,1 pkt | Tommy Ingebrigtsen |
24. | 22 lutego | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-90 | – | indywid. | 94,0 m | 85,0 m | 232,0 pkt | 31,5 pkt | Janne Ahonen |
5. | 27 lutego | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-120 | – | druż.[uwaga 5] | 111,0 m | 100,0 m | 799,0 pkt (179,3 pkt) | 156,3 pkt | Finlandia |
6. | 1 marca | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-120 | – | indywid. | 119,0 m | 119,5 m | 234,3 pkt | 17,8 pkt | Masahiko Harada |
19. | 21 lutego | 1999 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-120 | – | indywid. | 110,0 m | 109,5 m | 192,1 pkt | 71,3 pkt | Martin Schmitt |
6. | 23 lutego | 1999 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-120 | – | druż.[uwaga 6] | 115,5 m | 122,0 m | 707,1 pkt (229,0 pkt) | 281,8 pkt | Niemcy |
25. | 26 lutego | 1999 | Ramsau | Mattensprunganlage | K-90 | – | indywid. | 88,5 m | 83,0 m | 211,0 pkt | 44,0 pkt | Kazuyoshi Funaki |
20. | 23 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | – | indywid. | 79,0 m | 84,5 m | 188,5 pkt | 57,5 pkt | Adam Małysz |
7. | 24 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | – | druż.[uwaga 7] | 89,0 m | 103,5 m | 680,7 pkt (149,9 pkt) | 259,1 pkt | Niemcy |
8. | 25 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | – | druż.[uwaga 8] | 83,5 m | 85,0 m | 791,5 pkt (202,5 pkt) | 162,0 pkt | Austria |
22. | 22 lutego | 2003 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | – | indywid. | 120,5 m | 119,0 m | 226,1 pkt | 62,9 pkt | Adam Małysz |
18. | 28 lutego | 2003 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | – | indywid. | 95,0 m | 97,0 m | 234,5 pkt | 44,5 pkt | Adam Małysz |
9. | 19 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-90 | HS-100 | indywid. | 96,5 m | 90,5 m | 245,0 pkt | 11,0 pkt | Rok Benkovič |
12. | 20 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-90 | HS-100 | druż.[uwaga 9] | 97,0 m | – | 373,5 pkt (131,0 pkt) | 597,0 pkt | Austria |
2. | 25 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 140,5 m | 138,5 m | 307,2 pkt | 6,0 pkt | Janne Ahonen |
3. | 26 lutego | 2005 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[uwaga 10] | 134,0 m | 141,5 m | 1113,5 pkt (299,4 pkt) | 23,8 pkt | Austria |
3. | 24 lutego | 2007 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | indywid. | 123,0 m | 135,0 m | 262,9 pkt | 3,2 pkt | Simon Ammann |
2. | 25 lutego | 2007 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | druż.[uwaga 11] | 134,0 m | 126,5 m | 953,3 pkt (268,9 pkt) | 46,9 pkt | Austria |
4. | 3 marca | 2007 | Sapporo | Miyanomori | K-90 | HS-98 | indywid. | 94,5 m | 92,5 m | 246,5 pkt | 30,5 pkt | Adam Małysz |
Indywidualnie
1994 Planica | – | 42. miejsce |
1996 Tauplitz | – | 12. miejsce |
2002 Harrachov | – | 49. miejsce |
2004 Planica | – | złoty medal |
2006 Tauplitz | – | złoty medal |
2008 Oberstdorf | – | 32. miejsce |
Drużynowo
2004 Planica | – | złoty medal[uwaga 12] |
2006 Tauplitz | – | złoty medal[uwaga 13] |
Starty R. Ljøkelsøya na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
42. | 20 marca | 1994 | Planica | Velikanka | K-185 | – | indywid. | 94,0 m | 77,0 m | –[uwaga 14] | –[uwaga 14] | 76,7 pkt | 274,6 pkt | Jaroslav Sakala |
12. | 10-11 lutego | 1996 | Tauplitz | Kulm | K-185 | – | indywid. | 157,0 m | 178,0 m | 180,0 m | 177,0 m | 651,4 pkt | 86,7 pkt | Andreas Goldberger |
49. | 9 marca | 2002 | Harrachov | Čerťák | K-185 | – | indywid. | 94,0 m | – | –[uwaga 14] | –[uwaga 14] | 50,8 pkt | 345,5 pkt | Sven Hannawald |
1. | 20-21 lutego | 2004 | Planica | Velikanka | K-185 | – | indywid. | 191,5 m | 221,5 m | 222,0 m | 210,5 m | 832,1 pkt | – | |
1. | 22 lutego | 2004 | Planica | Velikanka | K-185 | – | druż.[uwaga 12] | 223,5 m | 225,0 m | 1711,8 pkt (448,7 pkt) | – | |||
1. | 13-14 stycznia | 2006 | Tauplitz | Kulm | K-185 | HS-200 | indywid. | 202,5 m | 207,5 m | 190,0 m | 207,5 m | 788,0 pkt | – | |
1. | 15 stycznia | 2006 | Tauplitz | Kulm | K-185 | HS-200 | druż.[uwaga 13] | 200,5 m | 200,0 m | 1497,9 pkt (391,6 pkt) | – | |||
32. | 22-23 lutego | 2008 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | HS-213 | indywid. | 176,0 m | – | – | – | 161,2 pkt | 674,2 pkt | Gregor Schlierenzauer |