Rodzimowierstwo germańskie
religia neopogańska, oparta na przedchrześcijańskich wierzeniach i mitologii ludów germańskich z epoki żelaza i wczesnego średniowiecza / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Rodzimowierstwo germańskie?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Rodzimowierstwo germańskie, rzadziej starowierstwo germańskie lub germańskie neopogaństwo – religia neopogańska, przez religioznawców klasyfikowania jako nowy ruch religijny. Opiera się na przedchrześcijańskich wierzeniach i mitologii ludów germańskich z epoki żelaza i wczesnośredniowiecznej Europy. W celu rekonstrukcji poprzednich systemów wierzeń rodzimowierstwo germańskie wykorzystuje istniejące dowody historyczne, archeologiczne i folklorystyczne, chociaż podejścia do tego materiału znacznie się różnią.
Rodzimowierstwo germańskie nie ma jednolitej teologii i jest zazwyczaj politeistyczne, koncentrując się na panteonie bóstw z przedchrześcijańskiej Germańszczyzny. Przejmuje on kosmologiczne poglądy z tych religii, w tym animistyczny pogląd na kosmos, w którym świat przyrody jest przepełniony duchami. Bóstwa i owe duchy honoruje się w ofiarnych obrzędach zwanych blot, w których ofiaruje się im żywność i libacje. Często towarzyszy im symbel – akt ceremonialnego wznoszenia za bogów i boginie toastów napojem alkoholowym. Niektórzy praktykujący również angażują się w rytuały mające na celu wywołanie odmiennego stanu świadomości oraz wizji, zwłaszcza seiðr i galdr, z zamiarem zdobycia mądrości i porad od bóstw. Chociaż wielu pojedynczych wyznawców wyznaje religię samotnie, członkowie społeczności rodzimowierców germańskich często gromadzą się w małych grupach, zwanych zwykle kindreds (rodziny/klany) lub hearths (domy), w celu wykonywania obrzędów na świeżym powietrzu lub w specjalnie wybudowanych budynkach. Systemy etyczne rodzimowierców germańskich kładą szczególny nacisk na honor, osobistą uczciwość i lojalność, podczas gdy wierzenia dotyczące życia pozagrobowego różnią się i rzadko są akcentowane.
Centralny podział w obrębie rodzimowierstwa germańskiego dotyczy kwestii rasy. Niektóre grupy przyjmują „uniwersalistyczną” perspektywę, przyjmują, że religia jest otwarta dla wszystkich, niezależnie od tożsamości etnicznej lub rasowej, inne zaś zakładają podejście rasistowskie (ang. racialism) – nazywane w ramach społeczności „narodowym” – widząc rodzimowierstwo germańskie jako religię nierozerwalnie związaną z rasą germańską, która powinna być zarezerwowana wyłącznie dla osób pochodzenia północnoeuropejskiego. Niektórzy narodowi rodzimowiercy germańscy idą dalej, łącząc religię z wprost rasistowskimi i supremacjonistycznymi poglądami. Chociaż termin „rodzimowierstwo germańskie” (ang. Heathenry) jest używany powszechnie do opisu religii jako całości, wiele grup preferuje odmienne formy identyfikacji, mając na względzie swój regionalizm oraz stosunek do kwestii rasowych. Podczas gdy niektóre grupy wyznawców skandynawskich bóstw używają nazwy Ásatrú lub Forn Sed, ci, którzy przyjmują perspektywy narodowe, preferują częściej terminy odynizm, wotanizm lub odalizm.
- Osobny artykuł: Ásatrú.
Początki religii leżą w dziewiętnasto- i wczesnodwudziestowiecznym ruchu romantycznym, który sławił przedchrześcijańskie wierzenia społeczności germańskich. W tym okresie organizowane były grupy czcicieli germańskich bogów w Niemczech i Austrii; stanowiły one części ruchu volkistowskiego i zazwyczaj wykazywały rasistowską interpretację religii, co poskutkowało upadkiem ruchu po przegranej hitlerowskich Niemiec w II wojnie światowej. W latach siedemdziesiątych pojawiły się nowe grupy rodzimowierstwa germańskiego w Europie i Ameryce Północnej, rozwijając się w formalne organizacje w celu promowania swojej wiary. W ostatnich dziesięcioleciach ruch rodzimowierstwa germańskiego był przedmiotem badań akademickich badaczy działających w dziedzinie studiów pogaństwa. Aktywne wspólnoty wyznawców istnieją w Europie, Ameryce Północnej i Australazji.