Sądownictwo II Rzeczypospolitej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sądownictwo II Rzeczypospolitej – do 1929 roku w Polsce w rzeczywistości nie było jednolitej organizacji sądu powszechnego. W poszczególnych dzielnicach działały sądy, które opierały się na przepisach obowiązujących w okresie rozbiorów. W 1919 roku w ramach unifikacji sądownictwa powołano Sąd Najwyższy, a następnie, 10 lat później, 1 stycznia 1929 roku wprowadzono prawo o ustroju sądów powszechnych[1], powołujące sądy powszechne jednolite dla całego państwa. Były to sądy grodzkie, orzekające w I instancji w sprawach drobniejszych, sądy okręgowe, rozpoznające w I instancji ważniejsze sprawy i środki odwoławcze od orzeczeń sądów grodzkich, sądy apelacyjne, które rozpoznawały skargi apelacyjne od orzeczeń wydawanych w I instancji przez sądy okręgowe, oraz Sąd Najwyższy, rozpoznający w III instancji skargi kasacyjne. W ramach sądownictwa powszechnego powołano niektóre sądy lub też ich wydziały dla prowadzenia pewnych kategorii: w sądach grodzkich wydziały dla spraw nieletnich, a w sądach okręgowych wydziały dla spraw handlowych, dla prowadzenia rejestrów publicznych (ksiąg gruntowych, rejestrów handlowych i spółdzielczych). Dla pewnych kategorii przestępstw zorganizowano orzekanie z udziałem ławy przysięgłych. Postępowanie cywilne, oprócz sądów powszechnych prowadziły też sądy pracy oraz sądy wojskowe[2].
Rzeczpospolita Polska |
Ten artykuł jest częścią serii:
|