San Marco 1
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
San Marco 1 – włosko-amerykański satelita naukowo-technologiczny serii San Marco. Zbudowany i wystrzelony przez NASA, a Włochy dostarczyły aparaturę naukową. Start nadzorowany przez personel włoski. Satelita zbierał dane o gęstości atmosfery i o jonosferze.
Inne nazwy |
SM-A, S00957 | ||
---|---|---|---|
Indeks COSPAR |
1964-084A | ||
Państwo | |||
Zaangażowani |
Consiglio Nazionale delle Ricerche | ||
Rakieta nośna | |||
Miejsce startu | |||
Orbita (docelowa, początkowa) | |||
Perygeum |
198 km | ||
Apogeum |
846 km | ||
Okres obiegu |
94,94 min | ||
Nachylenie |
37,77° | ||
Mimośród |
0,046923 | ||
Czas trwania | |||
Początek misji |
15 grudnia 1964 20:20:04 UTC | ||
Powrót do atmosfery |
11 września 1965 | ||
Wymiary | |||
Masa całkowita |
254 kg | ||
|
Do badania dodatnich jonów i temperatury jonosfery służyła sferyczna sonda jonów. Drugi przyrząd, radiowy eksperyment jonosferyczny, powstał na zlecenie narodowej rady naukowej i włoskiej komisji ds. kosmosu. Instrument składał się z nadajnika radiowego sterowanego radiokomendami. Miał moc 670 mW i pracował na częstotliwości 20,005 MHz. Do rozpoznawania sygnału używano kluczowanego przesunięcia częstotliwości (0,01 MHz). Antenę nadajnika stanowił rozsuwalny dipol długości 5 metrów, ułożony wzdłuż osi obrotu statku. Antena była składana w trakcie pomiarów oporu aerodynamicznego. Nadajnik pracował od 31 grudnia 1964 do 13 stycznia 1965, dostarczając 2068 minut transmisji sygnału.