Schronisko PTTK na Hali Boraczej
schronisko górskie w Polsce / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Schronisko PTTK na Hali Boraczej?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Schronisko PTTK na Hali Boraczej – górskie schronisko turystyczne Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Beskidzie Żywieckim, na Hali Boraczej. Położone jest na wysokości 854 m n.p.m., na przełęczy pomiędzy Prusowem a wierzchołkiem 998 m n.p.m., na północno-zachodnim grzbiecie Redykalnego Wierchu[1]. Terytorialnie należy do gminy Milówka.
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Pasmo | |||
Wysokość |
854 m n.p.m. | ||
Data otwarcia |
1926 (I schronisko), 18 grudnia 1932 (II schronisko) | ||
Właściciel | |||
49°32′38″N 19°10′06″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Pierwsze schronisko wybudowane zostało w 1926 (Edward Moskała podaje 1925[2]) przez Żydowskie Towarzystwo Sportowe „Makkabi” z Bielska jako obiekt drewniany. Było to wówczas pierwsze żydowskie schronisko na świecie[3]. Po jego uruchomieniu opiekę nad obiektem objęło Żydowskie Towarzystwo Turystyczno-Narciarskie (powstałe z sekcji narciarskiej ŻTS). Schronisko było małe, z beli ciosanych, na kamiennej podmurówce, z gankiem. 12 kwietnia 1932 budynek strawił pożar, jednak szybko podjęto się odbudowy i 18 grudnia 1932 otwarto nowe, murowane schronisko. Według innych źródeł, ze względu na dużą popularność stary obiekt okazał się za mały, więc w 1934 wybudowano obok drugie schronisko, murowane i większe. Stary obiekt miał z czasem stać się budynkiem gospodarczym[2]. Nowy obiekt posiadał dwie duże sale restauracyjne i 50 miejsc noclegowych.
Schronisko nazwano imieniem Maxa Nordaua (Nordauhaus). Było jednym z najnowocześniejszych w Polsce – zasilane było energią elektryczną, posiadało 8 pokoi gościnnych, świetlicę, pomieszczenia gospodarcze – mogło pomieścić 100 osób. Przy budynku wybudowano także domek zdrojowy i składnicę nart. Działała przy nim także poczta górska, a od grudnia 1936 połączenie ze światem zapewniała linia telefoniczna[3].
W czasie II wojny światowej schronisko uległo rabunkowi i dewastacji, następnie zostało przejęte przez Beskidenverein. Po wojnie stało się własnością babiogórskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, który uruchomił je 29 września 1946. W latach 1968–1970 Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze dokonało generalnego remontu, zmieniającego wygląd zewnętrzny budynku[4]. Jesienią 2008 dokonano wymiany elewacji, która była wykonana z płyt cementowo-azbestowych na drewnianą oblicówkę.
Schronisko dysponuje 34 miejscami noclegowymi w pokojach 2, 4 i 10–osobowych. Turyści mogą skorzystać z jadalni, sali z kominkiem, wypożyczalni sprzętu narciarskiego[5]
Ze schroniska roztaczają się widoki na Beskid Śląski (Barania Góra, Ochodzita) i Żywiecki (Sucha Góra, Muńcuł, Boraczy Wierch, Lipowski Wierch, Rysianka, Romanka).
Niedaleko schroniska znajduje się wyciąg narciarski[5].
- z Hali Rysianka (1,40h)
- z Milówki (2h)
- z Rajczy (3h)
- z Rajczy przez Redykalny Wierch (4,15h)
- z Żabnicy Skałki (1h)
- Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.brak strony w książce
- Edward Moskała: Schroniska górskie PTTK w województwie bielskim. Warszawa-Kraków: PTTK Wydawnictwo „Kraj”, 1983, s. 144. ISBN 83-00-00548-X.
- Stowarzyszenie „Olszówka”: Wielokulturowość w Karpatach. Kluby „Makabi”. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-09)]. (pol.).
- Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.brak strony w książce
- Oficjalna strona schroniska na Hali Boraczej. [dostęp 2018-08-28].
- Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 78–92. ISBN 978-83-925599-4-8.