Schronisko na Starorobociańskiej Równi
schronisko w Tatrach / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Schronisko na Starorobociańskiej Równi – nieistniejące, prywatne schronisko turystyczne znajdujące się w Tatrach Zachodnich na Starorobociańskiej Równi w Dolinie Starorobociańskiej. Zostało wybudowane w 1938 r. przez Stanisława Karpiela zwanego Kulawym, który wykorzystał w tym celu drewniany szałas[1][2]. Obiekt składał się z dwóch izb – w jednej znajdowała się jadalnia, w drugiej miejsce do spania dla 10 osób. Schronisko pozostało otwarte także po wybuchu II wojny światowej[2].
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Data otwarcia |
1938 |
Data zamknięcia |
7 grudnia 1946 |
Właściciel |
Stanisław Karpiel |
49°13′00″N 19°49′19″E |
W latach 1943–46 wykorzystywał je partyzancki oddział „Ognia” (Józefa Kurasia). 7 grudnia 1946 r. został on otoczony przez połączone oddziały UB i KBW. Zginęło podczas walki kilkunastu ludzi, część partyzantów „Ognia” rozproszyła się, zaś budynek spłonął[3].
Powyżej ścieżki biegnącej doliną widoczne są dziś jeszcze pozostałości po drewnianym budynku[1].