Skald
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Skald – poeta dworski, którego działalność była związana z dworami skandynawskich lub islandzkich władców w czasach wikingów, który to tworzył oraz wykonywał ustne wersje tego, co obecnie znamy jako poezję staronordycką. Wykonywanie utworów obejmowało także grę aktorską i skaldowie wcielali się w trakcie śpiewów we władców czy wojowników. Poeci z tej grupy podróżowali od dworu do dworu witani jako honorowi goście, gdzie w zamian za śpiew dostawali podarunki takie jak pierścienie lub klejnoty, czasami też zapłata była pieniężna. Do końca XII wieku chrześcijaństwo oraz rosnące rozpowszechnienie pisma sprawiły, że ta oralna forma sztuki zaginęła.
Ten artykuł dotyczy poety dworskiego. Zobacz też: Skaldowie – grupa muzyczna. |
W XII wieku Snorri Sturluson spisał Eddę młodszą, dzięki której zachowane zostały elementy sztuki skaldów, będącej w momencie tworzenia Eddy u progu zaginięcia w niepamięci. Wiele pieśni zachowało się także w Heimskringli Sturlussona.
Techniczne wymagania poematów skaldycznych były porównywalne do wymagań skomplikowanych form wierszowych uprawianych przez walijskich bardów i irlandzkich filidów. Także tematyka była podobna i obejmowała panegiryki na cześć władców i arystokratów lub opisy ich czynów bitewnych. Z kolei królowie i szlachetnie urodzeni byli nie tylko inteligentnymi i chętnymi odbiorcami tej sztuki, ale także sami jej autorami.
W Szwecji oraz Islandii tradycyjnie nawet współcześnie mianem skalda określa się każdego poetę.