Skarb Narodowy (1949–1991)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Skarb Narodowy – instytucja powołana dekretem prezydenta RP Augusta Zaleskiego z 14 października 1949 r.[1], której celem było finansowanie działalności władz Rzeczypospolitej (działalność organów władzy państwowej, działalność informacyjna i oświatowa, pomoc Krajowi). Środki finansowe Skarb Narodowy pozyskiwał z dobrowolnych datków („cegiełek”) polskich emigrantów.
Ten artykuł dotyczy Skarbu Narodowego powołanego na emigracji w XX wieku. Zobacz też: Inny Skarb Narodowy. |
Pierwszym prezesem Skarbu Narodowego został gen. broni Władysław Anders i pełnił urząd przez ponad 20 lat aż do śmierci[2]. Corocznie październik był miesiącem Skarbu Narodowego[3]. W 1991 Skarb Narodowy zakończył swoją działalność wraz z pozostałymi instytucjami władz polskich na uchodźstwie.