Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 – zawody w skokach narciarskich przeprowadzone w ramach Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 się w dniach 19–28 lutego tego roku w Libercu.
- Główny artykuł: Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009.
| |||
Data |
19–28 lutego 2009 | ||
---|---|---|---|
Gospodarz | |||
Dyscyplina | |||
Mężczyźni | |||
konkurs indywidualny na skoczni HS-100 |
|||
konkurs indywidualny na skoczni HS-134 |
|||
konkurs drużynowy na skoczni HS-134 |
|||
Kobiety | |||
konkurs indywidualny na skoczni HS-100 |
|||
Klasyfikacja medalowa | |||
Zwycięzca |
Na skoczniach Ještěd zostały rozegrane cztery konkurencje – trzy indywidualne (konkursy mężczyzn na obiektach HS100 i HS134 oraz konkurs kobiet na obiekcie HS100) oraz jedna drużynowa (skoki mężczyzn na obiekcie HS134)[1]. Konkurs kobiet był pierwszą w historii rywalizacją o tytuł mistrzyni świata w skokach narciarskich[2]. Indywidualnie złote medale zdobyli: Wolfgang Loitzl i Lindsey Van na skoczni HS100 oraz Andreas Küttel na skoczni HS134. Drużynowe mistrzostwo mężczyzn zdobyła reprezentacja Austrii.
Do zawodów zostało zgłoszonych 118 zawodników z 23 narodowych reprezentacji, w tym 79 mężczyzn z 22 krajów[3] i 39 kobiet[4] z 13 krajów[5].
Wśród faworytek do zwycięstwa najczęściej podawano cztery nazwiska: Anette Sagen, Anna Häfele, Ulrike Gräßler i Daniela Iraschko. Było to związane z ówczesną klasyfikacją Pucharu Kontynentalnego, w której te zawodniczki zajmowały wysokie miejsca[6]. Bezpośrednio przed mistrzostwami dwa konkursy w Notodden wygrała Iraschko, co potwierdziło, że będzie liczyć się w walce o medal[7][8].
Faworytami w konkursach mężczyzn byli: lider klasyfikacji generalnej i zwycięzca 10 konkursów Pucharu Świata do momentu rozpoczęcia mistrzostw – Gregor Schlierenzauer, wicelider i czterokrotny zwycięzca konkursów PŚ – Simon Ammann oraz Wolfgang Loitzl[6]. Tuż przed mistrzostwami konkurs Pucharu Świata w Oberstdorfie wygrał Harri Olli[9] i także był uważany za jednego z faworytów. Regularnie miejsca w pierwszej dziesiątce zawodów zajmowali Anders Jacobsen i Thomas Morgenstern, co sprawiło, że także byli uznawani za kandydatów do medalu. Wśród faworytów wymieniano także takie nazwiska jak: Adam Małysz, Dmitrij Wasiljew czy Ville Larinto[2].
W konkursie drużynowym kandydatem do zdobycia złotego medalu była reprezentacja Austrii[6], która wygrała prawie wszystkie konkursy drużynowe w sezonie. W walce o medale faworytami były także reprezentacje: Finlandii – zwycięzcy konkursu drużynowego na 10 dni przed mistrzostwami[10], Rosji, która zajęła drugie miejsce w konkursie drużynowym w Oberstdorfie[10], Niemiec i Japonii[6][2].
Dwa spośród czterech konkursów (konkurs indywidualny mężczyzn i kobiet) skoków narciarskich podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 odbyły się na skoczni normalnej (HS100) w Libercu. Pozostałe dwa konkursy (indywidualny i drużynowy mężczyzn) zostały przeprowadzone na dużym obiekcie (HS134), znajdującym się w tym samym kompleksie skoczni.
Nazwa skoczni | Miejscowość | Punkt K | HS | Rekord skoczni[uwaga 1] | ||
---|---|---|---|---|---|---|
Ještěd | Liberec | K-90 | HS 100 | 106,5 m[11] | Anssi Koivuranta | 19.02.2009 |
Ještěd | K-120 | HS 134 | 139,0 m[12] | Thomas Morgenstern | 21.12.2002 | |
Janne Ahonen | 11.01.2004 |
Dyrektorem konkursów w skokach narciarskich na mistrzostwach świata w Libercu był Leoš Škoda oraz z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, dyrektor zawodów Pucharu Świata Walter Hofer. Asystentem Waltera Hofera był, podobnie jak w innych oficjalnych zawodach organizowanych przez FIS, Miran Tepeš. Sędzią technicznym był Sandro Sambugaro, a jego asystentem Yutaka Minemura.
Skład sędziowski poszczególnych konkursów przedstawia poniższa tabela.
Sędzia | Kraj | Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. kobiet HS 100[13] |
Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. mężczyzn HS 100[14][15] |
Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. ind. mężczyzn HS 134[16][17] |
Stanowisko na wieży sędziowskiej konk. druż. mężczyzn HS 134[18] |
---|---|---|---|---|---|
Johann Bachmayer | Austria | – | A | D | – |
Janez Bešter | Słowenia | D | E | B | D |
Václav Kraml | Czechy | A | B | E | A |
Geir S. Løng | Norwegia | E | – | C | E |
David Piguet | Szwajcaria | B | C | – | B |
William Trachsel | Francja | C | D | A | C |
Pierwszym z konkursów indywidualnych na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Libercu były zawody kobiet na skoczni normalnej. Jednocześnie był to pierwszy w historii mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym konkurs w skokach narciarskich, w którym o medale rywalizowały kobiety[2]. Początkowo na liście startowej znalazło się 39 zawodniczek, jednak ostatecznie w konkursie udział wzięło 36 skoczkiń. Ze startu zrezygnowały dwie reprezentantki Czech – Natálie Dejmková i Lucie Míková oraz reprezentantka Kanady, Atsuko Tanaka. Konkurs przebiegał w niekorzystnych warunkach atmosferycznych, głównie za sprawą silnych opadów śniegu[19].
Belka startowa przed pierwszą serią konkursową została umieszczona na 24 pozycji. Pierwszą zawodniczką, która oddała skok była Maren Lundby, która uzyskała 73,5 metra. Chwilę później Yūki Itō uzyskała rezultat o metr dłuższy i objęła prowadzenie, którego nie oddała aż do skoku Ayumi Watase na 76,5 metra. Pierwszy skok na odległość punktu konstrukcyjnego (90 metrów) był zasługą najmłodszej uczestniczki zawodów, reprezentującej Francję – Coline Mattel. Do tego wyniku nie zbliżyła się żadna ze skoczkiń aż do momentu, gdy swój skok oddała Magdalena Schnurr. Reprezentantka Niemiec uzyskała 89 metrów, co dało jej drugie miejsce. Tę samą odległość uzyskała Daniela Iraschko, jednak ze względu na lepsze noty za styl wyprzedziła Niemkę. Identyczny skok i notę jak Iraschko uzyskała także Lindsey Van, w wyniku czego obie zawodniczki zajmowały ex aequo tę samą lokatę. Jedynie dwie zawodniczki zdołały oddać skok za punktem kalkulacyjnym obiektu w Libercu. Tymi zawodniczkami były: Ulrike Gräßler oraz Anette Sagen. Obie zawodniczki uzyskały 93,5 metra, jednak liderką po pierwszej rundzie została Gräßler[19].
Drugą serię konkursową przeprowadzono z belki startowej nr 25. Pierwsza z zawodniczek, Julia Kykkänen uzyskała 72 metry, dzięki czemu awansowała na 26. pozycję. Chwilę później Ayuka Takeda skoczyła 75 metrów i objęła prowadzenie. Odległość 87 metrów osiągnięta przez Helenę Olsson Smeby spowodowała, że zawodniczka prowadziła w konkursie. Zmiana liderki nastąpiła dopiero po skoku Jenny Mohr, która skoczyła 8 metrów bliżej, jednak mimo to wyprzedziła Smeby. Kilka minut później na pierwszym miejscu znalazła się Bigna Windmüller[19].
Skok z problemami w powietrzu na odległość 59,5 metra oddała Manja Pograjc, która tym samym spadła o 10 pozycji. Na pierwszym miejscu nadal była Windmüller, jednak krótko później prowadzenie objęła Jacqueline Seifriedsberger, a następnie Ayumi Watase oraz Jessica Jerome[19].
Daniela Iraschko, uzyskując 91 metrów, objęła prowadzenie. Lindsey Van, która zajmowała z Iraschko ex aequo czwarte miejsce, skoczyła 6,5 metra dalej i wyprzedziła Austriaczkę. Kolejną zawodniczką na starcie była Coline Mattel, jednak uzyskała gorszy rezultat od poprzedniczek i po swojej próbie zajmowała trzecią lokatę. Na starcie pozostały dwie zawodniczki – Anette Sagen i Ulrike Gräßler, jednak żadna z nich nie zdołała pokonać prowadzącej Van. Tym samym Lindsey Van została pierwszą kobietą w historii, która zdobyła złoty medal mistrzostw świata w skokach narciarskich. Srebrny medal przyznany został Gräßler, a brązowy – Sagen[19].
Drugą z konkurencji były skoki mężczyzn na skoczni normalnej, które odbyły się 21 lutego. Pierwszym zawodnikiem, który oddał skok był Maciej Kot, jednak uzyskał 86 metrów, co nie pozwoliło mu awansować do serii finałowej. Pierwszym skoczkiem, który lądował za punktem konstrukcyjnym był Ołeksandr Łazarowycz, który po skoku na 91,5 metra objął prowadzenie. Kolejny z zawodników, Robert Hrgota skoczył dwa metry dalej i to on został liderem konkursu. Dalszy skok oddał reprezentant Czech, Lukáš Hlava – 96,5 metra. Pozostawał liderem aż do skoku Takanobu Okabe, który pokonał Hlavę o 2,5 metra. Tuż za nim na belce startowej pojawił się Kamil Stoch, który dzięki odległości 99,5 metra objął prowadzenie[20].
Stoch pozostawał liderem przez 20 skoków, krócej od niego skakali zawodnicy, którzy zajmowali miejsca w pierwszej 20 ówczesnej klasyfikacji Pucharu Świata, między innymi: Roman Koudelka, Michael Uhrmann i Anders Bardal. Pół metra bliżej od Stocha skoczył Andreas Küttel i mimo wyższych od Polaka not sędziowskich, uplasował się o pół punktu za nim[20].
Dopiero po skoku Ville Larinto na 101 metrów, reprezentant Polski przestał prowadzić w konkursie. Kolejnym zawodnikiem był Dmitrij Wasiljew, jednak uzyskane przez niego 94,5 metra gwarantowało tylko awans do finałowej serii, gdyż po skoku zajmował miejsce w drugiej dziesiątce stawki. Skoczkiem, który wystartował po Wasiljewie był Anders Jacobsen, który po skoku na 102 metry objął prowadzenie w konkursie. Jeszcze dalszy skok, na 104,5 metra oddał Harri Olli i wyprzedził Jacobsena. Żaden z pięciu pozostałych zawodników nie zdołał pokonać reprezentanta Finlandii. Martin Schmitt skoczył 100,5 metra, Thomas Morgenstern uzyskał 101,5 metra, Wolfgang Loitzl – 103,5 metra, Simon Ammann – 102 metry, podobnie jak lider Pucharu Świata, Gregor Schlierenzauer. Po pierwszej serii drugie miejsce za Ollim zajmował Loitzl, a trzecie Jacobsen[20].
Drugą serię rozpoczął Dienis Korniłow i dzięki skokowi na 93,5 metra objął prowadzenie na dłuższy czas. Rosjanina wyprzedził dopiero Robert Kranjec (20. po pierwszej serii), który uzyskał rezultat o cztery metry dalszy. Kolejny ze skoczków, Dmitrij Wasiljew pokonał Kranjca o metr i został nowym liderem konkursu, a jego skok pozwolił mu awansować na 10. miejsce końcowej klasyfikacji[20].
Zmiana na prowadzeniu miała miejsce po skoku Romana Koudelki, który oddał skok na 97 metrów, jednak miał przewagę punktową po pierwszej serii i dzięki temu wyprzedził Wasiljewa. Pierwszą dziesiątkę otwarł Andreas Küttel, który oddał najdłuższy do tego momentu drugiej serii skok i dzięki temu zajmował pierwsze miejsce. Dziewiąty po pierwszej rundzie Kamil Stoch uzyskał odległość 100,5 metra i objął prowadzenie. Skok Polaka był najdłuższym ze wszystkich ustanych w drugiej serii konkursowej[20].
Kolejni zawodnicy – Martin Schmitt i Ville Larinto oddali krótsze skoki, w związku z czym Stoch pozostawał na pierwszym miejscu. Wyprzedził go natomiast kolejny ze skoczków, Simon Ammann. Dwukrotny mistrz olimpijski z Salt Lake City uzyskał 99,5 metra i dzięki przewadze punktowej zdołał pokonać reprezentanta Polski. Najdłuższy skok drugiej serii oddał następny zawodnik – Thomas Morgenstern. Austriak uzyskał 101,5 metra, jednak nie ustał swojej próby i za sprawą obniżonych not sędziowskich wypadł z pierwszej piątki konkursu. Gregor Schlierenzauer uzyskał rezultat o pół metra gorszy od prowadzącego Ammanna, ale dzięki przewadze z pierwszej serii wyprzedził Szwajcara o pół punktu[20].
Zajmujący po pierwszej serii skoków trzecią pozycję Anders Jacobsen oddał jeden z najkrótszych skoków drugiej serii[uwaga 2] i spadł o kilkanaście pozycji. Taką samą odległość co zajmujący pierwsze miejsce Schlierenzauer uzyskał Wolfgang Loitzl i wyprzedził swojego rodaka o 7 punktów. Zwycięzca pierwszej serii konkursu o mistrzostwo świata na skoczni normalnej – Harri Olli lądował na 87 metrze i stracił szanse na medal[20].
Tym samym mistrzem świata został Wolfgang Loitzl, srebrny medal zdobył Gregor Schlierenzauer, a brązowy Simon Ammann. Tuż za podium, na czwartym miejscu znalazł się Kamil Stoch[20].
Trzecią konkurencją były skoki mężczyzn na obiekcie dużym, które rozegrano 27 lutego. Jako pierwszy na belce startowej zasiadł Radik Żaparow i uzyskał 111 metrów. Z numerem drugim wystartował Alexandre Mabboux, który skoczył metr dalej i wyprzedził Kazacha. Jednym z kolejnych zawodników był reprezentant Ukrainy, Witalij Szumbareć, który po skoku na 116,5 metra zajmował pierwszą pozycję. Tuż za nim swój skok oddał inny Ukrainiec – Wołodymyr Boszczuk i dzięki odległości 119,5 metra objął prowadzenie[21].
Pierwszy skok na odległość punktu konstrukcyjnego oddał dziewiąty zawodnik konkursu – Nikołaj Karpienko, który dzięki temu został liderem. Na pierwszym miejscu utrzymywał się aż do skoku Sebastiana Colloredo, który co prawda skoczył pół metra krócej od reprezentanta Kazachstanu, ale dzięki wyższym notom sędziowskim wyprzedził go o 0,1 punktu[21].
W momencie, gdy do skoku przygotowywał się Rafał Śliż, nastąpiło pogorszenie warunków atmosferycznych wokół skoczni w Libercu. Systematycznie, aż do końca konkursu warunki pogarszały się[21].
Identyczny skok co prowadzący Sebastian Colloredo oddał Kamil Stoch, jednak uzyskał o punkt wyższe noty za styl i objął prowadzenie w konkursie. Pierwszym skoczkiem, który przekroczył granicę 120 metrów był Robert Kranjec, który lądował 5,5 metra za punktem K. Bezpośrednio po Słoweńcu skok na 127 metr oddał Stephan Hocke i wyprzedził Kranjca. Taki sam skok z identyczną notą za styl uzyskał Adam Małysz i wspólnie z Niemcem prowadził w zawodach. Zmiana na pierwszym miejscu nastąpiła po skoku Romana Koudelki, który uzyskał 128 metrów oraz noty sędziowskie po 19 punktów i plasował się na pierwszym miejscu[21].
Anders Bardal jako pierwszy przekroczył 130 metrów, lądując metr za tą granicą. Kolejnym zawodnikiem był Andreas Küttel, który dzięki skokowi na 133,5 metra i wysokim notom sędziowskim został nowym liderem konkursu[21].
Kolejni zawodnicy skakali krócej od Küttela, jednak niemal wszyscy osiągnęli rezultat powyżej 125 metra. Pół metra bliżej od Szwajcara skoczył Martin Schmitt i tracił 0,4 punktu do prowadzącego zawodnika. Pół metra bliżej od Schmitta skoczył natomiast Anders Jacobsen i tracił do niego 1,4 punktu[21].
Tuż za prowadzącą czwórką znalazł się ówczesny lider Pucharu Świata, Gregor Schlierenzauer, który oddał skok na 132 metry[21].
Z powodu silnego wiatru, druga seria była co kilka minut przerywana. Podjęto dwie próby przeprowadzenia serii finałowej. Pierwsza z nich została zakończona po skokach 23 zawodników. Wśród nich najdłuższą odległość uzyskał Michael Neumayer (123,5 metra), a na prowadzeniu znajdował się Thomas Morgenstern. Drugą próbę zakończono po skokach 16 zawodników. Najdłuższy skok w tej grupie zawodników oddał Emmanuel Chedal, który uzyskał 121,5 metra i jako jedyny przekroczył granicę punktu konstrukcyjnego[21].
Ostatecznie jury konkursu zdecydowało się odwołać serię finałową i przyjąć wyniki pierwszej rundy za wyniki końcowe. Tym samym pierwszy raz w historii zdarzyło się, że konkurs skoków narciarskich na obiekcie dużym w ramach mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym zakończył się na pierwszej serii. W związku z anulowaniem drugiej serii, mistrzem świata został Andreas Küttel, wicemistrzem – Martin Schmitt, a brązowy medal wywalczył Anders Jacobsen[21].
Ostatnią konkurencją skoków narciarskich podczas Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2009 były zawody drużynowe mężczyzn na skoczni dużej, które odbyły się 28 lutego. W konkursie wystartowało 12 drużyn. Po pierwszej kolejce skoków, podobnie jak po wszystkich kolejnych na prowadzeniu była reprezentacja Austrii. Najdalej w pierwszej kolejce skoczył Wolfgang Loitzl, który lądował na 131. metrze. Tuż za Austrią znajdowały się ekipy Finlandii i Norwegii. Najdalej w drugiej kolejce, 127 metrów skoczył reprezentant Japonii, Takanobu Okabe, dzięki czemu ekipa japońska zajmowała drugie miejsce. W trzeciej turze najdłuższy skok oddał Stefan Hula, który uzyskał taki sam rezultat jak wcześniej wspomniany Okabe. Pozostali zawodnicy uzyskali rezultaty słabsze o kilka metrów od Huli, w wyniku czego reprezentacja Polski awansowała na drugie miejsce. W ostatniej grupie pierwszej serii najdalej skoczył Gregor Schlierenzauer (127,5 metra) i Austria umocniła się na pozycji lidera. Metr krótszy skok oddał Anders Jacobsen, jednak mimo to był to rezultat wystarczający, aby awansować na drugie miejsce. Na trzecie miejsce po skoku Adama Małysza na 121 metrów spadła reprezentacja Polski. Dziesiąte miejsce w konkursie drużynowym zajęła reprezentacja Niemiec, która była zaliczana do faworytów konkursu. Z uwagi na to, że w serii finałowej startuje tylko osiem drużyn, Niemcy zakończyli start w konkursie po czterech skokach[22].
Najdłuższym skokiem piątej kolejki okazało się 136 metrów Wolfganga Loitzla, który na dodatek dostał 59 punktów za styl[uwaga 3] i powiększył przewagę punktową drużyny Austrii nad pozostałymi ekipami. Trzy metry bliżej od Loitzla lądował Anders Bardal, dzięki czemu Norwegia pozostała wiceliderem konkursu. W szóstej kolejce najdalej skoczył Takanobu Okabe, który uzyskał 135 metrów przy wysokich notach za styl. Metr krócej skoczył reprezentant Austrii, Martin Koch. W przedostatniej kolejce dwóch zawodników uzyskało 129 metrów, co było najdłuższym spośród skoków tej grupy. Tymi zawodnikami byli Jakub Janda i Johan Remen Evensen. Po siódmej kolejce za prowadzącą Austrią, na drugim miejscu pozostawała Norwegia, a na trzecim – Japonia[22].
W ostatniej, ósmej kolejce najdalej skoczył reprezentant Polski, Adam Małysz, który uzyskał 123,5 metra. Dzięki temu reprezentacja Polski awansowała na czwarte miejsce w końcowej klasyfikacji zawodów. Pół metra krócej od Małysza skoczyli Robert Kranjec i Gregor Schlierenzauer. Drużynowymi mistrzami świata zostali Austriacy, wicemistrzami – Norwegowie, a brązowy medal przypadł reprezentantom Japonii[22].
Mężczyźni
Konkurs indywidualny na skoczni HS100 (21.02.2009)
Medal | Imię i nazwisko | Skok 1 | Skok 2 | Noty za styl A • B • C • D • E |
Nota łączna | Strata |
---|---|---|---|---|---|---|
Wolfgang Loitzl | 103,5 m 145,5 pkt |
99,0 m 136,5 pkt |
282,0 pkt | – | ||
Gregor Schlierenzauer | 102,0 m 140,5 pkt |
99,0 m 134,5 pkt |
275,0 pkt | 7,0 pkt | ||
Simon Ammann | 102,0 m 139,5 pkt |
99,5 m 135,0 pkt |
274,5 pkt | 7,5 pkt |
Konkurs indywidualny na skoczni HS134 (27.02.2009)
Medal | Imię i nazwisko | Skok 1 | Skok 2 | Noty za styl A • B • C • D • E |
Nota łączna | Strata |
---|---|---|---|---|---|---|
Andreas Küttel | 133,5 m 141,3 pkt |
– – |
141,3 pkt | – | ||
Martin Schmitt | 133,0 m 140,9 pkt |
– – |
140,9 pkt | 0,4 pkt | ||
Anders Jacobsen | 132,5 m 139,5 pkt |
– – |
139,5 pkt | 1,8 pkt |
Konkurs drużynowy na skoczni HS134 (28.02.2009)
Medal | Kraj | Imię i nazwisko | Skok 1 | Skok 2 | Noty za styl A • B • C • D • E |
Nota łączna zawodnika | Nota łączna drużyny | Strata |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Austria | Wolfgang Loitzl | 131,0 m 137,3 pkt | 136,0 m 147,8 pkt |
285,1 pkt | 1034,3 pkt | – | ||
Martin Koch | 121,0 m 115,3 pkt | 134,0 m 142,2 pkt |
257,5 pkt | |||||
Thomas Morgenstern | 123,0 m 120,4 pkt | 123,0 m 120,9 pkt |
241,3 pkt | |||||
Gregor Schlierenzauer | 127,5 m 130,0 pkt | 123,0 m 120,4 pkt |
18,5 • 18,5 • |
250,4 pkt | ||||
Norwegia | Anders Bardal | 128,0 m 129,4 pkt | 133,0 m 139,9 pkt |
262,4 pkt | 1000,8 pkt | 33,5 pkt | ||
Tom Hilde | 122,0 m 118,1 pkt | 129,0 m 133,2 pkt |
251,3 pkt | |||||
Johan Remen Evensen | 118,5 m 110,8 pkt | 129,0 m 133,2 pkt |
244,0 pkt | |||||
Anders Jacobsen | 126,5 m 128,2 pkt | 117,5 m 109,0 pkt |
237,2 pkt | |||||
Japonia | Shōhei Tochimoto | 123,5 m 121,8 pkt | 127,0 m 128,1 pkt |
249,9 pkt | 981,2 pkt | 53,1 pkt | ||
Takanobu Okabe | 127,0 m 128,1 pkt | 135,0 m 144,5 pkt |
19,0 • |
272,6 pkt | ||||
Daiki Itō | 118,5 m 109,8 pkt | 123,5 m 121,3 pkt |
231,1 pkt | |||||
Noriaki Kasai | 122,0 m 116,1 pkt | 120,0 m 111,5 pkt |
227,6 pkt |
Kobiety
Konkurs indywidualny na skoczni HS100 (20.02.2009)
Medal | Imię i nazwisko | Skok 1 | Skok 2 | Noty za styl A • B • C • D • E |
Nota łączna | Strata |
---|---|---|---|---|---|---|
Lindsey Van | 89,0 m 112,0 pkt |
97,5 m 131,0 pkt |
18,0 • 18,0 • |
243,0 pkt | – | |
Ulrike Gräßler | 93,5 m 120,0 pkt |
93,0 m 119,0 pkt |
17,5 • |
239,0 pkt | 4,0 pkt | |
Anette Sagen | 93,5 m 118,5 pkt |
94,0 m 120,0 pkt |
17,5 • |
238,5 pkt | 4,5 pkt |
Klasyfikacja medalowa
Klasyfikacja medalowa | |||||
Lp. | Państwo | złoto |
srebro |
brąz |
razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Austria | 2 | 1 | – | 3 |
2. | Szwajcaria | 1 | – | 1 | 2 |
3. | Stany Zjednoczone | 1 | – | – | 1 |
4. | Niemcy | – | 2 | – | 2 |
5. | Norwegia | – | 1 | 2 | 3 |
6. | Japonia | – | – | 1 | 1 |