Sobór laterański III
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sobór laterański III – sobór powszechny Kościoła katolickiego, zwołany przez papieża Aleksandra III w marcu 1179. Udział w nim wzięło 302 biskupów. Według rachuby katolickiej był XI soborem powszechnym.
Sobór laterański III | |||
Waldensi na soborze | |||
Miejsce | |||
---|---|---|---|
Data rozpoczęcia | |||
Data zakończenia |
1179 | ||
Poprzedni Sobór laterański II (1139) | Następny Sobór laterański IV (1215) | ||
|
Sobór został zwołany wkrótce po zwycięstwie papieża w sporze z Fryderykiem Barbarossą i jednym z jego celów było unieważnienie wszystkich decyzji antypapieży. W czasie trzech sesji (5, 14 i 19 marca) dyskutowano o waldensach oraz ustalono normy obyczajowe dla księży. Podjęto decyzję o ekskomunikowaniu katarów i ich protektorów oraz uchwałę zwaną Non minus, nakazującą aby kler oraz majątki ziemskie należące do Kościoła były zwolnione z wszelkich podatków na rzecz państwa[1].
Najważniejszym ustaleniem III soboru laterańskiego było wprowadzenie nowych zasad wyboru papieża. Przyjęto, że dla ważnego wyboru papieża potrzebna jest większość dwóch trzecich[2] kardynalskich głosów, co miało zapobiec ogłaszaniu antypapieży oraz uniezależniało elekcję od cesarza, niższego kleru i ludu rzymskiego – przyjęty mechanizm przypominał konklawe, termin ten został jednak użyty dopiero przez Grzegorza X niemal sto lat później.