Stardust (sonda kosmiczna)
amerykańska sonda kosmiczna / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Stardust-NExT?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Stardust – amerykańska, bezzałogowa sonda kosmiczna, przeznaczona do badania komety 81P/Wild (Wild 2), realizowana w ramach programu Discovery. Została wystrzelona 7 lutego 1999 z przylądka Canaveral na Florydzie.
Ten artykuł dotyczy sondy kosmicznej. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa. |
Artystyczna wizja wyglądu sondy Stardust (NASA) | |||
Inne nazwy |
New Exploration of Tempel 1 (NExT) | ||
---|---|---|---|
Zaangażowani | |||
Indeks COSPAR |
1999-003A | ||
Rakieta nośna |
Delta II 7426 | ||
Miejsce startu | |||
Cel misji | |||
Cel misji | |||
Orbita (docelowa, początkowa) | |||
Okrążane ciało niebieskie | |||
Czas trwania | |||
Początek misji |
7 lutego 1999 (21:04:15 UTC) | ||
Data lądowania |
15 stycznia 2006 (10:10 UTC) | ||
Koniec misji |
24 marca 2011 | ||
Wymiary | |||
Wymiary |
1,6 × 0,66 × 0,66 m | ||
Masa całkowita |
385 kg | ||
|
W drodze do głównego celu misji, 2 listopada 2002 roku sonda minęła planetoidę (5535) Annefrank, wykonując pierwsze bliskie zdjęcia tego obiektu. Spotkanie z kometą Wild 2 nastąpiło 2 stycznia 2004. Sonda minęła kometę w odległości zaledwie 236 km. Zbierała pył kometarny za pomocą specjalnej „łapaczki”, przypominającej kształtem rakietę tenisową. Cząstki kometarne uderzały z prędkością 6 kilometrów na sekundę w instrument o powierzchni zbierającej równej 0,1 m², podzielony na 130 części wypełnionych kostkami aerożelu o grubości 3 centymetrów. W sondzie wykorzystano aerożel krzemionkowy, tysiąckrotnie lżejszy od szkła, pusty w 99,8% oraz nieskazitelnie przezroczysty. Zderzając się z nim meteoroidy o rozmiarach rzędu mikrometrów szybko wyhamowywały. Wytracając energię, podgrzewały substancję do temperatury ponad 10 tysięcy stopni Celsjusza, doprowadzając do topnienia i zostawiając ślady długie na mniej więcej 200 mikrometrów. Dzięki temu można było złapać cząstki kometarne, a następnie odnaleźć je wykorzystując w tym celu mikroskop[1].