Stefan Horngacher
austriacki skoczek narciarski i trener / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Stefan Horngacher?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Stefan Horngacher (ur. 20 września 1969 w Wörgl) – austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski i pięciokrotny medalista mistrzostw świata. Po zakończeniu kariery został trenerem. Od 24 marca 2016 roku do 24 marca 2019 roku był trenerem reprezentacji Polski w skokach narciarskich. Od 3 kwietnia 2019 główny trener reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich.
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
SC Wörgl | ||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
184 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
3 stycznia 1988 w Innsbrucku (115. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
2 grudnia 1990 w Lake Placid (8. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
1 stycznia 1991 w Ga-Pa (3. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
24 lutego 1991 w Tauplitz | ||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||
|
W Pucharze Świata zadebiutował 3 stycznia 1988 podczas konkursu w Innsbrucku, gdzie zajął 115. miejsce. Trzy dni później w Bischofshofen uplasował się na 110. miejscu. Były to jego jedyne starty w sezonie 1987/1988, więc nie został sklasyfikowany w klasyfikacji generalnej. Rok później ponownie wystąpił w Innsbrucku i Bischofshofen, jednak nie wywalczył punktów (w obu przypadkach zajął miejsca w siódmej dziesiątce). W sezonie 1989/1990 po raz pierwszy pojawił się w zawodach PŚ poza Austrią. Nie zdołał jednak zdobyć punktów, a jego najlepszym miejscem była szesnasta pozycja w Innsbrucku (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata).
Przełom w jego karierze nastąpił w sezonie 1990/1991. W drugim konkursie sezonu, w Lake Placid zajął 8. miejsce, zdobywając pierwsze punkty w karierze. W klasyfikacji końcowej 39. edycji Turnieju Czterech Skoczni wywalczył piąte miejsce po tym jak zajął dziewiąte miejsce w Oberstdorfie, trzecie w Garmisch-Partenkirchen (pierwsze podium w karierze), szóste w Innsbrucku oraz piąte w Bischofshofen. W tym samym sezonie wziął udział w mistrzostwach świata w Val di Fiemme (1991). W indywidualnych startach był piąty na dużej skoczni (do medalowej pozycji zabrakło mu ok. 7 punktów), a na normalnym obiekcie zajął 22. miejsce. W konkursie drużynowym wspólnie z Heinzem Kuttinem, Ernstem Vettorim i Andreasem Felderem zdobył złoty medal. 24 lutego 1991 Horngacher odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając zawody na skoczni Kulm w Tauplitz. Łącznie pięciokrotnie stawał na podium w tym sezonie (1 zwycięstwo, 3 drugie miejsca i 1 trzecie), co dało mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Zajął też drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1990/1991 Pucharu Świata w lotach.
Sezon 1991/1992 rozpoczął od zajęcia trzeciego miejsca w Thunder Bay (1 grudnia 1991). Punkty zdobył jeszcze następnego dnia, gdy był siódmy, później jednak osiągał coraz słabsze wyniki. W efekcie zajął 29. miejsce w klasyfikacji generalnej. Wystąpił także na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie (1992), gdzie zajął 25. miejsce. W sezonie 1992/1993 w większości startów znajdował się w czołowej dziesiątce, choć tylko raz stanął na podium – 7 marca 1993 zajął drugie miejsce w Lahti, ustępując tylko Ivanowi Lunardiemu. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął ósme miejsce. W lutym 1993 wziął udział w mistrzostwach świata w Falun, gdzie razem z Vettorim, Kuttinem oraz Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach był dziewiąty na normalnym obiekcie, a na dużej skoczni zajął trzynaste miejsce.
Po tym sukcesie nastąpił jeden z najsłabszych okresów w karierze Horngachera. W sezonie 1993/1994 zdobywał punkty, jednak jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce. Mimo to znalazł się w austriackiej kadrze na igrzyska olimpijskie w Lillehammer w 1994, gdzie wraz z Kuttinem, Goldbergerem i Christianem Moserem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W zawodach indywidualnych zajął dwunaste miejsce na normalnej skoczni oraz dziewiętnaste na dużej. W sezonie 1994/1995 w ogóle nie startował w zawodach PŚ. W sezonach 1995/1996 i 1996/1997 sporadycznie zdobywał punkty. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz (1996), gdzie zajął 29. miejsce oraz na mistrzostwach świata w Trondheim (1997), na których indywidualnie plasował się w połowie drugiej dziesiątki. Na norweskich mistrzostwach Austriacy w składzie: Stefan Horngacher, Martin Höllwarth, Andreas Widhölzl i Andreas Goldberger nie zdobyli medalu w konkursie drużynowym. Zajęli czwarte miejsce po przegranej walce o brązowy medal z Niemcami, do których stracili 4,7 punktu.
W sezonie 1997/1998 zajął 13. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. Dwukrotnie stawał na podium: raz był drugi i raz trzeci, odpowiednio 20 i 21 grudnia 1997 w Engelbergu. Podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni nie znalazł się w czołowej dziesiątce żadnego z konkursów, jednak uzyskane wyniki dały mu ósme miejsce w klasyfikacji końcowej. 25 stycznia 1998 na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie był osiemnasty. W tym samym sezonie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. W konkursach indywidualnych zajął miejsca 10. (skocznia normalna) i 60. (skocznia duża). W konkursie drużynowym był najsłabszym członkiem ekipy austriackiej, która zdobyła jednak brązowy medal.
W sezonie 1998/1999 odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ (16 stycznia 1999 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem). Oprócz tego jeszcze dwukrotnie stawał na podium, raz na drugim i raz na trzecim miejscu, co pozwoliło mu zająć ósme miejsce w klasyfikacji generalnej. Po tym jak był siedemnasty w Oberstdorfie, szósty w Ga-Pa, piąty w Innsbrucku i siódmy w Bischofshofen zajął siódme miejsce w 47. Turnieju Czterech Skoczni. W tym samym roku odbywały się także mistrzostwa świata w Ramsau, podczas których Horngacher był siódmy na normalnej skoczni, szesnasty na dużej, a razem z Widhölzlem, Höllwarthem i Reinhardem Schwarzenbergerem zdobył brązowy medal w drużynie. W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 zajmował ósme miejsce w klasyfikacji generalnej, w obu przypadkach tylko raz zajmując miejsca na podium. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund (2000) zajął 21. miejsce. W poszczególnych konkursach 49. edycji Turnieju Czterech Skoczni był kolejno szósty, dziewiąty, dwunasty i ponownie szósty, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji końcowej. Miesiąc później odbyły się mistrzostwa świata w Lahti. Wspólnie z Goldbergerem, Höllwarthem i Wolfgangiem Loitzlem zdobył drużynowo dwa medale: brązowy na dużej skoczni oraz złoty na normalnej. W indywidualnych konkursach był czwarty na normalnej skoczni (walkę o brązowy medal przegrał z Höllwarthem) oraz piąty na dużej.
Latem 2001 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej ósmej edycji Letniego Grand Prix, ustępując tylko Adamowi Małyszowi i Goldbergerowi. W sezonie 2001/2002 wystartował w 21 indywidualnych konkursach Pucharu Świata i tylko raz nie zdobył punktów. Pięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. 24 stycznia 2002 w Hakubie po raz ostatni stanął na podium PŚ (2. miejsce). Igrzyska olimpijskie w Salt Lake City w lutym 2002 były ostatnią dużą imprezą w jego karierze. Po pierwszej serii skoków na dużej skoczni zajmował dziewiąte miejsce. Udany skok w drugiej kolejce pozwolił mu przesunąć się na piąte miejsce. Na normalnej skoczni zajął 11. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy w składzie Andreas Widhölzl, Stefan Horngacher, Martin Höllwarth i Wolfgang Loitzl nie zdobyli medalu, przegrywając walkę z reprezentantami Słowenii o blisko 20 punktów. W klasyfikacji generalnej sezonu 2001/2002 zajął 12. miejsce. Ostatni oficjalny skok oddał 17 marca 2002 Oslo, gdzie zajął 27. miejsce. Łącznie w przeciągu kariery piętnaście razy stawał na podium zawodów PŚ, w tym dwa razy zwyciężył, osiem razy był drugi i pięć razy trzeci.
Indywidualnie
1994 Lillehammer | – | 19. miejsce (K-120), 12. miejsce (K-90) |
1998 Nagano/Hakuba | – | 10. miejsce (K-90), 60. miejsce (K-120) |
2002 Salt Lake City/Park City | – | 11. miejsce (K-90), 5. miejsce (K-120) |
Drużynowo
1994 Lillehammer | – | brązowy medal[uwaga 1] |
1998 Nagano/Hakuba | – | brązowy medal[uwaga 2] |
2002 Salt Lake City/Park City | – | 4. miejsce[uwaga 3] |
Starty S. Horngachera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
19. | 20 lutego | 1994 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-120 | indywid. | 107,5 m | 105,0 m | 181,5 pkt | 93,0 pkt | Jens Weißflog |
3. | 23 lutego | 1994 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-120 | druż.[uwaga 1] | 124,0 m | 120,5 m | 918,9 pkt (236,6 pkt) | 51,2 pkt | Niemcy |
12. | 25 lutego | 1994 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-90 | indywid. | 94,5 m | 94,5 m | 242,5 pkt | 39,5 pkt | Espen Bredesen |
10. | 11 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-90 | indywid. | 85,0 m | 84,5 m | 212,5 pkt | 22,0 pkt | Jani Soininen |
60. | 15 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | indywid. | 84,0 m | – | 41,2 pkt | 231,1 pkt | Kazuyoshi Funaki |
3. | 17 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | druż.[uwaga 2] | 104,5 m | 108,0 m | 881,5 pkt (176,5 pkt) | 51,5 pkt | Japonia |
11. | 10 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | indywid. | 91,5 m | 93,5 m | 240,0 pkt | 29,0 pkt | Simon Ammann |
5. | 13 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | indywid. | 125,0 m | 124,0 m | 247,2 pkt | 34,2 pkt | Simon Ammann |
4. | 18 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | druż.[uwaga 3] | 121,0 m | 115,5 m | 926,8 pkt (221,7 pkt) | 47,3 pkt | Niemcy |
Indywidualnie
1991 Val di Fiemme/Predazzo | – | 5. miejsce (K-120), 22. miejsce (K-90) |
1993 Falun | – | 13. miejsce (K-115), 9. miejsce (K-90) |
1997 Trondheim | – | 19. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120) |
1999 Ramsau | – | 7. miejsce (K-120), 16. miejsce (K-90) |
2001 Lahti | – | 5. miejsce (K-116), 4. miejsce (K-90) |
Drużynowo
1991 Val di Fiemme/Predazzo | – | złoty medal[uwaga 4] |
1993 Falun | – | brązowy medal[uwaga 5] |
1997 Trondheim | – | 4. miejsce[uwaga 6] |
1999 Ramsau | – | brązowy medal[uwaga 7] |
2001 Lahti | – | brązowy medal (K-116)[uwaga 8], złoty medal (K-90)[uwaga 9] |
Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
5. | 10 lutego | 1991 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | indywid. | 111,5 m | 112,0 m | 203,4 pkt | 14,1 pkt | Franci Petek |
1. | 14 lutego | 1991 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | druż.[uwaga 4] | 101,5 m | 103,5 m | 567,6 pkt (167,5 pkt) | – | |
22. | 16 lutego | 1991 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-90 | indywid. | 77,5 m | 84,0 m | 186,9 pkt | 36,0 pkt | Heinz Kuttin |
13. | 21 lutego | 1993 | Falun | Lugnet | K-115 | indywid. | 112,0 m | 97,5 m | 188,8 pkt | 52,6 pkt | Espen Bredesen |
3. | 23 lutego | 1993 | Falun | Lugnet | K-115 | druż.[uwaga 5] | 103,0 m | 102,0 m | 745,4 pkt (181,0 pkt) | 76,1 pkt | Norwegia |
9. | 27 lutego | 1993 | Falun | Lugnet | K-90 | indywid. | 86,5 m | 84,5 m | 212,6 pkt | 25,2 pkt | Masahiko Harada |
19. | 22 lutego | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-90 | indywid. | 93,5 m | 90,0 m | 236,0 pkt | 27,5 pkt | Janne Ahonen |
4. | 27 lutego | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-120 | druż.[uwaga 6] | 111,0 m | 109,5 m | 840,9 pkt (196,9 pkt) | 114,4 pkt | Finlandia |
14. | 1 marca | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-120 | indywid. | 119,5 m | 112,0 m | 218,2 pkt | 33,9 pkt | Masahiko Harada |
7. | 21 lutego | 1999 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-120 | indywid. | 120,0 m | 123,5 m | 240,3 pkt | 23,1 pkt | Martin Schmitt |
3. | 23 lutego | 1999 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-120 | druż.[uwaga 7] | 111,5 m | 97,5 m | 905,5 pkt (168,7 pkt) | 83,4 pkt | Niemcy |
16. | 26 lutego | 1999 | Ramsau | Mattensprunganlage | K-90 | indywid. | 98,0 m | 91,0 m | 221,0 pkt | 34,0 pkt | Kazuyoshi Funaki |
5. | 19 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | indywid. | 114,5 m | 123,0 m | 238,9 pkt | 37,4 pkt | Martin Schmitt |
4. | 23 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | indywid. | 86,5 m | 89,0 m | 219,0 pkt | 27,0 pkt | Adam Małysz |
3. | 24 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | druż.[uwaga 8] | 114,0 m | 117,5 m | 880,2 pkt (229,6 pkt) | 59,6 pkt | Niemcy |
1. | 25 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | druż.[uwaga 9] | 92,0 m | 94,5 m | 953,5 pkt (237,0 pkt) | – |
Indywidualnie
1992 Harrachov | – | 25. miejsce |
1996 Tauplitz | – | 29. miejsce |
1998 Oberstdorf | – | 18. miejsce |
2000 Vikersund | – | 21. miejsce |
Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
25. | 22 marca | 1992 | Harrachov | Čerťák | K-180 | indywid. | 135,0 m | 131,0 m | 120,0 m | – | 266,5 pkt | 126,0 pkt | Noriaki Kasai |
29. | 10-11 lutego | 1996 | Tauplitz | Kulm | K-185 | indywid. | 157,0 m | 173,0 m | 162,0 m | 159,0 m | 596,2 pkt | 141,9 pkt | Andreas Goldberger |
18. | 24-25 stycznia | 1998 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | indywid. | 171,5 m | 179,0 m | 165,5 m | 169,5 m | 632,6 pkt | 143,8 pkt | Kazuyoshi Funaki |
21. | 14 lutego | 2000 | Vikersund | Vikersundbakken | K-185 | indywid. | 131,0 m | 161,0 m | 161,5 m | –[3] | 385,7 pkt | 151,2 pkt | Sven Hannawald |