Stein Eriksen
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | 11 grudnia 1927 Oslo | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci | 27 grudnia 2015 Park City | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Klub | Ready Oslo | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Stein Eriksen (ur. 11 grudnia 1927 w Oslo, zm. 27 grudnia 2015 w Park City[1]) – norweski narciarz alpejski, dwukrotny medalista olimpijski oraz sześciokrotny medalista mistrzostw świata.
Kariera
Pierwszy sukces w karierze Stein Eriksen osiągnął w 1947 roku, kiedy zwyciężył w kombinacji alpejskiej podczas zawodów Kandahar w Holmenkollen[2]. Rok później wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Sankt Moritz, gdzie jego najlepszym wynikiem było 29. miejsce w tej samej konkurencji. W 1950 roku wziął udział w mistrzostwach świata w Aspen, gdzie wywalczył brązowy medal w slalomie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Georges Schneider ze Szwajcarii oraz Włoch Zeno Colò. Na tych samych mistrzostwach wystąpił także w biegu zjazdowym, jednak nie ukończył rywalizacji.
Slalom gigant był pierwszą konkurencją alpejską rozgrywaną podczas igrzysk olimpijskich w Oslo w 1952 roku. Przed własną publicznością Eriksen sięgnął po zwycięstwo, wyprzedzając bezpośrednio dwóch Austriaków: Christiana Pravdę i Toniego Spissa. Giganta rozgrywano na igrzyskach po raz pierwszy w historii, Eriksen został tym samym pierwszym mistrzem olimpijskim w tej konkurencji oraz pierwszym zawodnikiem spoza Alp, który zdobył medal olimpijski w narciarstwie alpejskim[3]. Był to także jedyny złoty medal olimpijski w narciarstwie alpejskim dla Norwegii aż do 1992 roku, kiedy podczas igrzysk w Albertville Kjetil André Aamodt zwyciężył w supergigancie. Jeden z faworytów, ówczesny mistrz świata w tej konkurencji, Zeno Colò, zakończył zawody na czwartej pozycji. Następnym występem Eriksena na igrzyskach w stolicy Norwegii był bieg zjazdowy, który ukończył na szóstym miejscu. Był to najlepszy wynik wśród reprezentantów gospodarzy. Trzy dni później zdobył także srebrny medal w slalomie, rozdzielając na podium Austriaka Othmara Schneidera i swego rodaka, Guttorma Berge. W pierwszym przejeździe uzyskał najlepszy wynik, jednak w drugim zanotował szósty czas, w wyniku czego o 1,2 sekundy przegrał walkę o złoto ze Schneiderem. W tym samym roku po raz drugi z rzędu zajął drugie miejsce w zawodach Lauberhornrennen w szwajcarskim Wengen.
Największe sukcesy osiągnął na rozgrywanych w 1954 roku mistrzostwach świata w Åre, gdzie zdobył trzy złote medale. Norweg był tam najlepszy w gigancie, slalomie oraz kombinacji, a w zjeździe zajął ósmą pozycję. Największą przewagę osiągnął w slalomie, w którym wyprzedził drugiego Benedikta Obermüllera z RFN o ponad 5 sekund, a trzeciego Toniego Spissa o ponad sześć sekund. W tym samym roku wygrał także slalom podczas zawodów 3-Tre we włoskim Canazei. Na tej samej imprezie zajął również drugie miejsce w gigancie, przegrywając tylko z Christianem Pravdą. Jeszcze w 1954 roku zakończył karierę.
Pierwsze mistrzostwo Norwegii zdobył w 1949 roku, zwyciężając w slalomie i kombinacji. W kolejnych latach jeszcze czterokrotnie zostawał mistrzem kraju, wygrywając w slalomie i slalomie gigancie w latach 1951 i 1954[4].
Eriksen był pierwszym sportowcem nie uprawiającym narciarstwa klasycznego, który został nagrodzony Medalem Holmenkollen. Wyróżnienie to otrzymał w 1952 roku, wspólnie z norweskim skoczkiem narciarskim Torbjørnem Falkangerem, fińskim dwuboistą klasycznym Heikkim Hasu i szwedzkim biegaczem narciarskim Nilsem Karlssonem. Był wybierany sporowcem roku w Norwegii w latach 1951 i 1954, a także laureatem nagrody Aftenpostens Gullmedalje w 1951 roku[2].
W 1997 roku król Norwegii Harald V wręczył mu Norweski Order Zasługi, jedno z najwyższych odznaczeń za zasługi dla Norwegii[5].
Był uważany za jednego z popularyzatorów narciarstwa dowolnego, w szczególności skoków akrobatycznych[6].
Po zakończeniu kariery był jednym z dyrektorów ośrodka narciarskiego w Deer Valley w stanie Utah, gdzie mieszkał[7]. Założył także firmę produkującą sprzęt sportowy[8].
Jego ojciec Emil Marius Eriksen reprezentował Norwegię w gimnastyce sportowej, a brat Marius także uprawiał narciarstwo alpejskie.
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie

Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
31. | 2 lutego | 1948 | ![]() |
Zjazd | 2:55,0 min | +20,1 s | ![]() |
46. | 4 lutego | 1948 | ![]() |
Kombinacja | 3,27 pkt | +28,23 pkt | ![]() |
29. | 5 lutego | 1948 | ![]() |
Slalom | 2:10,3 min | +22,1 s | ![]() |
1.![]() |
15 lutego | 1952 | ![]() |
Gigant | 2:25,0 min | - | - |
11. | 16 lutego | 1952 | ![]() |
Zjazd | 2:30,8 min | +3,0 s | ![]() |
2.![]() |
19 lutego | 1952 | ![]() |
Slalom | 2:00,0 min | +1,2 s | ![]() |
Mistrzostwa świata
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
31. | 2 lutego | 1948 | ![]() |
Zjazd | 2:55,0 min | +20,1 s | ![]() |
46. | 4 lutego | 1948 | ![]() |
Kombinacja | 3,27 pkt | +28,23 pkt | ![]() |
29. | 5 lutego | 1948 | ![]() |
Slalom | 2:10,3 min | +22,1 s | ![]() |
3.![]() |
16 lutego | 1950 | ![]() |
Slalom | 2:06,4 min | +1,6 s | ![]() |
DNF | 18 lutego | 1950 | ![]() |
Zjazd | 2:34,4 min | - | ![]() |
1.![]() |
15 lutego | 1952 | ![]() |
Gigant | 2:25,0 min | - | - |
11. | 16 lutego | 1952 | ![]() |
Zjazd | 2:30,8 min | +3,0 s | ![]() |
2.![]() |
19 lutego | 1952 | ![]() |
Slalom | 2:00,0 min | +1,2 s | ![]() |
1.![]() |
1 marca | 1954 | ![]() |
Slalom | 2:20,06 min | - | - |
1.![]() |
3 marca | 1954 | ![]() |
Gigant | 1:52,5 min | - | - |
8. | 7 marca | 1954 | ![]() |
Zjazd | 1:59,6 min | ? | ![]() |
1.![]() |
7 marca | 1954 | ![]() |
Kombinacja | 4,08 pkt | - | - |
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.