Stephan Leyhe
niemiecki skoczek narciarski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Stephan Leyhe?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Stephan Leyhe (ur. 5 stycznia 1992 w Schwalefeldzie) – niemiecki skoczek narciarski, reprezentant klubu SC Willingen. Drużynowy srebrny (2018) i brązowy (2022) medalista olimpijski, złoty medalista Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, srebrny (2016) i brązowy (2024) medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich oraz dwukrotny srebrny medalista mistrzostw świata juniorów z 2010 i 2011. Medalista mistrzostw kraju.
Data i miejsce urodzenia |
5 stycznia 1992 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
SC Willingen | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Debiut w PŚ |
20 grudnia 2014 w Engelbergu (13. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
20 grudnia 2014 w Engelbergu (13. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
18 listopada 2018 w Wiśle (2. miejsce) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
8 lutego 2020 w Willingen | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rekord życiowy |
226,5 m na Kulm w Bad Mitterndorf (15 lutego 2020) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Inne nagrody | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Lata 2007–2013
W zawodach międzynarodowych zadebiutował w sezonie 2006/2007. 3 lutego 2007 zajął 11. miejsce w konkursie FIS Cup w Chaux-Neuve[2]. 22 marca 2009 zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Kontynentalnego, zajmując 28. miejsce w konkursie w Ruce[3].
2 lutego 2010 w Klingenthal wystartował w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata, ale nie dostał się do konkursu głównego[4]. Trzykrotnie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów. Dwa razy zdobył na nich srebrny medal w zawodach drużynowych: w 2010 i 2011 roku. Najwyższym pozycją zajętą przez Leyhe w zawodach indywidualnych była piętnasta z 2012[5].
Uzyskał dobre rezultaty w Letnim Pucharze Kontynentalnym 2012. 9 września w zawodach w Lillehammer zajął 3. pozycję. 20 stycznia 2013 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zajął miejsce w najlepszej dziesiątce zimowej części Pucharu Kontynentalnego: był czwarty. 23 lutego 2013 w Kranju zwyciężył w zawodach FIS Cup[6].
Sezon 2014/2015
Po dwóch miejscach na podium w Pucharze Kontynentalnym 20 grudnia 2014 Leyhe zadebiutował w zawodach Pucharu Świata w Engelbergu. Już w pierwszym starcie zdobył punkty, zajmując 13. miejsce. W dalszej części sezonu 2014/2015 regularnie występował w tym cyklu, nie powtarzając jednak swojego debiutanckiego wyniku – najwyżej klasyfikowany był na 18. pozycji w Sapporo[7]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2014/2015 zajął 38. miejsce ze 120 punktami. 63. Turniej Czterech Skoczni ukończył na 14. pozycji[8].
Sezon 2015/2016
W sierpniu 2015 zajął 4. miejsce w konkursie indywidualnym Letniego Grand Prix w Hinterzarten. Przez całą zimową część sezonu 2015/2016 startował w zawodach Pucharu Świata. Najczęściej zajmował w nich miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce, zaś najlepszym wynikiem Leyhe w tym sezonie było 9. miejsce zajęte w Sapporo 30 stycznia 2016[9]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 23. pozycję z 257 punktami[8]. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Zajął w nich 19. miejsce indywidualnie, a w konkursie drużynowym wraz z Andreasem Wellingerem, Richardem Freitagiem i Severinem Freunden wywalczył srebrny medal[9].
Sezon 2016/2017
Również w sezonie 2016/2017 Leyhe był podstawowym zawodnikiem reprezentacji Niemiec w Pucharze Świata, regularnie zdobywając punkty. Trzykrotnie kończył zawody indywidualne PŚ w najlepszej dziesiątce, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 5. pozycji na skoczni dużej w Pjongczangu[10]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 22. miejscu z 308 punktami[8]. Wystartował też na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017, indywidualnie zajmując 13. miejsce na skoczni normalnej i 16. na dużej, a konkurs drużynowy kończąc na 4. pozycji[10].
Sezon 2017/2018
W lipcu 2017 zajął 2. miejsce w zawodach Letniego Grand Prix w Hinterzarten. W trzech innych konkursach Letniego Grand Prix 2017 zajmował miejsca w czołowej dziesiątce. W sezonie 2016/2017 Pucharu Świata wystąpił we wszystkich konkursach. Najwyżej klasyfikowany był na 7. pozycji, lokaty w czołowej dziesiątce zawodów indywidualnych zajmował łącznie pięciokrotnie[11]. W klasyfikacji generalnej cyklu sezon zakończył na 18. miejscu z 327 punktami[8]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, zajmując 20. pozycję indywidualnie oraz 4. w drużynie. Został powołany również na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018. Wystąpił tam jedynie w konkursie drużynowym, w którym, wraz z Karlem Geigerem, Richardem Freitagiem i Andreasem Wellingerem, zdobył srebrny medal[11].
Sezon 2018/2019
Na Mistrzostwach Niemiec 2018 zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym[12]. W Letnim Grand Prix 2018 dwukrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce[13].
18 listopada 2018 w otwierającym sezon 2018/2019 Pucharu Świata konkursie w Wiśle zajął 2. miejsce, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych cyklu. Do końca stycznia 2019 regularnie zajmował pozycje w najlepszej dziesiątce Pucharu Świata, trzykrotnie kończąc zawody na 4. lokacie. W kolejnych tygodniach zaczął uzyskiwać gorsze rezultaty. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019 indywidualnie był 6. na skoczni normalnej, a w drużynie męskiej wraz z Karlem Geigerem, Richardem Freitagiem i Markusem Eisenbichlerem zdobył złoty medal[13]. Z powodu kontuzji kostki odniesionej przy upadku podczas drużynowego konkursu Pucharu Świata w Oslo nie wystąpił w części marcowych zawodów cyklu[14]. Sezon zakończył na 11. miejscu w klasyfikacji generalnej z 636 punktami[8].
Lata 2019–2021
W listopadowych i grudniowych zawodach indywidualnych sezonu 2019/2020 Pucharu Świata najwyżej klasyfikowany był, dwukrotnie, na 10. pozycji. Począwszy od stycznia 2020 regularnie zaczął zajmować miejsca w najlepszej dziesiątce cyklu. 2 lutego 2020 zajął 2. miejsce w konkursie w Sapporo. 8 lutego wygrał zawody w Willingen, odnosząc tym samym pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach najwyższej rangi[15]. Zwyciężył też w klasyfikacji turnieju Willingen Five 2020[16]. W dalszej części sezonu zajął 2. miejsce w pierwszym konkursie w Râșnovie oraz 3. w pierwszych zawodach w Lillehammer w ramach Raw Air 2020[15]. Sezon Pucharu Świata zakończył na 6. pozycji w klasyfikacji generalnej z 917 punktami[8].
11 marca 2020 doznał kontuzji w wyniku upadku podczas prologu Raw Air w Trondheim[17][18]. Zdiagnozowano u niego zerwanie więzadła krzyżowego przedniego oraz uszkodzenie łąkotki w lewym kolanie[19]. Z powodu urazu został wycofany ze startów w sezonie 2020/2021[20]. W marcu 2021 powrócił do treningów na skoczni[21].
Sezon 2021/2022
Do startów w zawodach międzynarodowych powrócił w lipcu 2021. W zawodach Letniego Grand Prix w Wiśle zajął 31. miejsce[22]. W październiku 2021 zdobył srebrny medal indywidualnie na mistrzostwach Niemiec[23].
W ramach Pucharu Świata 2021/2022 regularnie zdobywał punkty. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 6. miejscu, w rozgrywanych w styczniu 2022 zawodach w Willingen[22]. Cykl zakończył na 22. pozycji w klasyfikacji generalnej z 333 punktami[8]. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 24. miejsce, a w drużynie męskiej wraz z Constantinem Schmidem, Markusem Eisenbichlerem i Karlem Geigerem zdobył brązowy medal[22].
Sezon 2022/2023
W Pucharze Świata 2022/2023 zajmował głównie lokaty w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany został na 12. pozycji, którą zajął w lutym 2023 w Willingen[24]. Sezon ukończył na 28. miejscu w klasyfikacji generalnej z 231 punktami[8].
Indywidualnie
2022 Pekin/Zhangjiakou | – | 24. miejsce (K-95) |
Drużynowo
2018 Pjongczang | – | srebrny medal[uwaga 1] |
2022 Pekin/Zhangjiakou | – | brązowy medal[uwaga 2] |
Starty S. Leyhe na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2. | 19 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | druż.[uwaga 1] | 128,0 m | 129,0 m | 1075,7 pkt (250,1 pkt) | 22,8 pkt | Norwegia |
24. | 6 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | indywid. | 97,5 m | 95,0 m | 244,4 pkt | 30,6 pkt | Ryōyū Kobayashi |
3. | 14 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | druż.[uwaga 2] | 127,5 m | 129,0 m | 922,9 pkt (222,0 pkt) | 19,8 pkt | Austria |
Indywidualnie
2017 Lahti | – | 13. miejsce (K-90), 16. miejsce (K-116) |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | 6. miejsce (K-99) |
Drużynowo
2017 Lahti | – | 4. miejsce (K-116)[uwaga 3] |
2019 Seefeld/Innsbruck | – | złoty medal (K-120)[uwaga 4] |
Starty S. Leyhe na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
13. | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 94,0 m | 94,0 m | 244,9 pkt | 25,9 pkt | Stefan Kraft |
16. | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 125,0 m | 117,5 m | 247,2 pkt | 32,1 pkt | Stefan Kraft |
4. | 4 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | druż.[uwaga 3] | 124,5 m | 103,5 m | 1052,9 pkt (224,2 pkt) | 51,3 pkt | Polska |
1. | 24 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | druż.[uwaga 4] | 126,0 m | 128,5 m | 987,5 pkt (240,2 pkt) | – | |
6. | 1 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 96,5 m | 99,0 m | 210,6 pkt | 7,7 pkt | Dawid Kubacki |
Indywidualnie
2016 Tauplitz | – | 19. miejsce |
2018 Oberstdorf | – | 20. miejsce |
2024 Tauplitz | – | 10. miejsce |
Drużynowo
2016 Tauplitz | – | srebrny medal[uwaga 5] |
2018 Oberstdorf | – | 4. miejsce[uwaga 6] |
2024 Tauplitz | – | brązowy medal[uwaga 7] |
Starty S. Leyhe na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
19. | 15–16 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | indywid. | 193,5 m | 190,5 m | 205,0 m | –[uwaga 8] | 467,0 pkt | 173,1 pkt | Peter Prevc |
2. | 17 stycznia | 2016 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-225 | druż.[uwaga 5] | 168,0 m | 202,0 m | 1357,3 pkt (291,9 pkt) | 110,4 pkt | Norwegia | ||
20. | 19–20 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | indywid. | 183,5 m | 197,5 m | 184,5 m | –[uwaga 8] | 502,9 pkt | 149,0 pkt | Daniel-André Tande |
4. | 21 stycznia | 2018 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 6] | 200,0 m | 186,5 m | 1581,2 pkt (363,3 pkt) | 80,8 pkt | Norwegia | ||
10. | 26–27 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | indywid. | 207,5 m | 216,5 m | 218,5 m | –[uwaga 8] | 588,8 pkt | 58,6 pkt | Stefan Kraft |
3. | 28 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | druż.[uwaga 7] | 198,5 m | 164,5 m | 1549,9 pkt (314,1 pkt) | 66,5 pkt | Słowenia |
Indywidualnie
2010 Hinterzarten | – | 22. miejsce |
2011 Otepää | – | 48. miejsce |
2012 Erzurum | – | 15. miejsce |
Drużynowo
2010 Hinterzarten | – | srebrny medal[uwaga 9] |
2011 Otepää | – | srebrny medal[uwaga 10] |
2012 Erzurum | – | 5. miejsce[uwaga 11] |
Starty S. Leyhe na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
22. | 28 stycznia | 2010 | Hinterzarten | Adlerschanze | K-95 | HS-108 | indywid. | 97,0 m | 92,5 m | 225,5 pkt | 57,0 pkt | Michael Hayböck |
2. | 30 stycznia | 2010 | Hinterzarten | Adlerschanze | K-95 | HS-108 | druż.[uwaga 9] | 96,0 m | 99,5 m | 1010,5 pkt (238,5 pkt) | 20,0 pkt | Austria |
48. | 28 stycznia | 2011 | Otepää | Tehvandi | K-90 | HS-100 | indywid. | 80,5 m | – | 91,0 pkt | 164,0 pkt | Władimir Zografski |
2. | 30 stycznia | 2011 | Otepää | Tehvandi | K-90 | HS-100 | druż.[uwaga 10] | 91,5 m | 83,5 m | 913,0 pkt (215,5 pkt) | 7,5 pkt | Austria |
15. | 23 lutego | 2012 | Erzurum | Kiremitliktepe | K-95 | HS-109 | indywid. | 99,0 m | 102,5 m | 251,5 pkt | 35,0 pkt | Nejc Dežman |
5. | 25 lutego | 2012 | Erzurum | Kiremitliktepe | K-95 | HS-109 | druż.[uwaga 11] | 92,5 m | 96,0 m | 913,0 pkt (221,5 pkt) | 75,5 pkt | Norwegia |
Indywidualnie
2009 Szczyrk | – | 12. miejsce |
Drużynowo
2009 Szczyrk | – | 4. miejsce[uwaga 12] |
Starty S. Leyhe na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
12. | 17 lutego | 2009 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | indywid. | 92,5 m | 99,0 m | 229,0 pkt | 40,5 pkt | Peter Prevc |
4. | 19 lutego | 2009 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | druż.[uwaga 12] | 96,0 m | 97,5 m | 906,5 pkt (235,0 pkt) | 61,0 pkt | Słowenia |