Studium Polski Podziemnej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Studium Polski Podziemnej – jedna z najbardziej zasłużonych polskich instytucji (o charakterze archiwalno-naukowym) na Uchodźstwie powstałych w wyniku II wojny światowej, powołana w Londynie przez byłych żołnierzy Armii Krajowej w 1947.
Od 1948 do dnia dzisiejszego siedziba mieści się w dzielnicy Ealing, w zachodnim Londynie przy Leopold Road 11. Wśród założycieli znaleźli się m.in.: Tadeusz Bór-Komorowski, Kazimierz Iranek-Osmecki, Stanisław Juszczakiewicz, Tadeusz Pełczyński. W 1988 Studium połączyło się z londyńskim Instytutem Polskim i Muzeum im gen. Sikorskiego (IPMS), zachowując autonomię działania. Zasoby archiwalne SPP stanowią podstawę dla badań nad Polskim Państwem Podziemnym w latach II wojny światowej. Poza wytworzonymi w Sztabie Naczelnego Wodza i Rządzie RP dokumentami normatywnymi w zasobie archiwalnym znajduje się zestaw kolekcji osobowych, który powstał ze spuścizny po wybitnych oficerach Armii Krajowej i politykach Państwa Podziemnego, w tym takich ludzi jak Tadeusz Bór-Komorowski, Tadeusz Pełczyński, Kazimierz Iranek-Osmecki, Franciszek Demel, Stanisław Kauzik (ps. Stanisław Dołęga-Modrzewski).
Ze zbiorów rzeczowych należy wymienić kolekcję grupującą teczki personalne cichociemnych, którzy w czasie wojny drogą powietrzną byli przerzucani do okupowanego kraju. W zbiorach SPP znajduje się bardzo bogata dokumentacja ikonograficzna, prasa, mapy oraz biblioteka (ponad 5 tys. tomów). Efektem pracy instytucji jest uporządkowanie i udostępnianie zasobów archiwalnych oraz szeroko rozumiana działalność wydawnicza dotycząca przede wszystkim edycji źródłowych (m.in. Armia Krajowa w dokumentach 1939–1945), choć nie tylko (The Polish Home Army 1939–1945, Organizacja zrzutów materiałowych dla Armii Krajowej).