Szuanie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Szuanie (fr. les chouans) – zbuntowani chłopscy uczestnicy powstań zwanych szuanerią w okresie rewolucji francuskiej, jakie wybuchły w Bretanii i departamencie Mayenne. Nazwa w języku francuskim pochodziła od okrzyku rozpoznawczego, naśladującego głos sowy (fr. chouette). Szuanie często są błędnie utożsamiani z powstańcami wandejskimi (wojny wandejskie).
Ten artykuł dotyczy uczestników powstań w rewolucyjnej Francji. Zobacz też: film o takim tytule oraz powieść Balzaka. |
Szuanie walczyli od 1791 do 1800 przeciwko wojskom Republiki Francuskiej. Wywodzili się spośród tych chłopów, którzy sprzeciwiali się polityce władz centralnych, uchylając się od służby wojskowej, zajmując się przemytem, a z czasem przyłączyli się do głównego nurtu antyrewolucyjnego, reprezentowanego przez rojalistów, którzy dążyli do przywrócenia monarchii i dawnej, silnej pozycji Kościoła katolickiego. Szuanie nigdy nie przekształcili się w zorganizowane oddziały wojskowe. Wojska republikańskie tworzyły jednostki fałszywych szuanów chcąc zdyskredytować w oczach francuskiej ludności cywilnej tych „prawdziwych”.
Walki zostały zakończone rozejmem podpisanym w 1795, na mocy którego zostali objęci amnestią i pozwolono im emigrować za granicę. W grudniu 1800 szuanie dokonali nieudanego zamachu na Napoleona Bonapartego jako Pierwszego Konsula; następnie do roku 1803 podejmowali próby wywołania powstania przeciwko przyszłemu cesarzowi Francuzów, ale 25 marca 1804 główny przywódca, Georges Cadoudal, został aresztowany i po procesie, w którym wyrok zapadł 10 czerwca, został zgilotynowany 25 czerwca tegoż roku.