Tantō
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Tantō (jap. 短刀; krótki miecz, sztylet, puginał[1]) – długi japoński nóż z jedno- lub obosieczną głownią, o długości od 15 do 30 centymetrów.
Głownia tantō była przeznaczona przede wszystkim do pchnięć, lecz można nią było także z powodzeniem ciąć. W zależności od rodzaju nóż ten mógł być noszony jako shōtō w zestawie dwóch mieczy daishō, zastępując wakizashi lub też jako samodzielny oręż, często ukrywany w fałdach obszernych szat zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety.
Istniało wiele rodzajów tej broni: niewielkich noży używanych do obrony (także przez kobiety, często tzw. „broń ostatniej szansy”), noży do rytualnego samobójstwa (seppuku) oraz ciężkich odmian służących do przebijania zbroi (ō-yoroi), zwanych yoroi-dōshi[2][3].