Technika bromo-żelatynowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Technika bromo-żelatynowa (bromo-srebrowo-żelatynowa, żelatynowo-srebrowa), zw. także suchą płytą – negatywowa technika fotograficzna, w której szklana płyta pokrywana była żelatyną będąca nośnikiem dla substancji światłoczułej. Technikę wynalazł w 1871 roku Richard Leach Maddox.
W przeciwieństwie do mokrych płyt kolodionowych, kliszami bromo-żelatynowymi nie trzeba było operować natychmiast po ich przygotowaniu, dlatego technikę tę nazwano suchą płytą. Dzięki temu możliwa była fabryczna produkcja takich negatywów. Odbitki wykonywane były stykowo na różnego typu papierach, m.in. żelatynowo-srebrowych (kopiowanych i wywoływanych)[1].
Łatwiejsze, niewymagające ciemni, wykonywanie zdjęć, dostępność gotowych klisz w handlu, a także światłoczułość wyższa od negatywów kolodionowych (co pozwalało na skrócenie czasu naświetlania) spowodowały, że technika bromo-żelatynowa wyparła wcześniej stosowany proces kolodionowy. Co więcej, technika ta – jako pierwsza w historii – była na szeroką skalę wykorzystywana przez amatorów, a nie tylko profesjonalne studia. Stosowana była powszechnie od lat 70. do 90. XIX wieku, gdy zaczęła być zastępowana przez negatywy nitrocelulozowe. Zanikła w latach 20. XX wieku.