Timothy Bradley
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
| Pseudonim |
Desert Storm |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
168 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
junior półśrednia |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
35 |
| Zwycięstwa |
33 |
| Przez nokauty |
13 |
| Porażki |
2 |
| Remisy |
1 |
| Nieodbyte |
1 |
| |
Timothy Bradley (ur. 29 sierpnia 1983) – amerykański bokser, aktualny zawodowy mistrz świata organizacji WBO w wadze półśredniej oraz były mistrz federacji WBC i WBO w kategorii junior półśredniej (do 140 funtów).
Kariera amatorska
W sierpniu 2001 zwyciężył w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych do lat 19. W ćwierćfinale turnieju, który miał miejsce w Fort Worth pokonał Timothy'ego Colemana, wygrywając z nim na punkty (26:8). W półfinale podobną przewagą punktową (25:8) pokonał Davida Ramosa, a w finale kategorii półśredniej wyeliminował Michaela Andrade, pokonując go wyraźnie na punkty (19:2)[1]. W kwietniu 2002 rywalizował na mistrzostwach Stanów Zjednoczonych, które rozgrywane były w Las Vegas. W 1/16 finału kategorii półśredniej pokonał na punkty (11:4) Brenta Rodriguesa, w 1/8 finału wyeliminował Johna Askewa, wygrywając na punkty (22:3), a w ćwierćfinale przegrał minimalnie na punkty (10:11) z Juanem McPhersonem[2].
11 listopada 2002 był w kadrze na mecz drużyny USA z drużyną Anglii. W Londynie pokonał na punkty (16:13) Anglika Darrena Barkera, a drużyna USA zwyciężyła w tym spotkaniu 8:6[3]. W marcu 2003 rywalizował na mistrzostwach Stanów Zjednoczonych w Colorado Springs. W 1/16 finału kategorii półśredniej pokonał na punkty (17:11) Brenta Rodriguesa, w 1/8 finału wyeliminował Glena Dunningsa, wygrywając na punkty (16:4), w ćwierćfinale pokonał na punkty (2:1) Durrella Richardsona, a w półfinale przegrał na punkty (7:14) z Andre Berto, kończąc rywalizację na trzecim miejscu[4]. W maju 2003 rywalizował w turnieju 76. edycji turnieju Golden Gloves w Las Vegas. Bradley doszedł do finału kategorii półśredniej, przegrywając w nim wyraźnie na punkty (0:5) z Andre Berto[5].
Kariera zawodowa
Pierwszą zawodową walkę stoczył w sierpniu 2004 roku. 10 maja 2008 roku, w swojej 22 walce, zmierzył się z Juniorem Witterem i niespodziewanie pokonał go na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów, odbierając mu jednocześnie pas mistrzowski organizacji WBC[6]. 13 września tego samego roku, w pierwszej obronie tytułu, pokonał zdecydowanie na punkty Ednera Cherry[7].
4 kwietnia 2009 roku w walce unifikacyjnej pokonał na punkty mistrza świata WBO, Kendalla Holta[8]. Pod koniec kwietnia tego samego roku federacja WBC odebrała mu tytuł, gdy odmówił wzięcia udziału w obowiązkowej obronie z Devonem Alexandrem[9]. 1 sierpnia 2009 roku zmierzył się z Natem Campbellem w walce o tytuł mistrza świata WBO. W trzeciej rundzie Campbell w wyniku przypadkowego zderzenia głowami doznał dużego rozcięcia skóry nad lewym okiem. Pojedynek został przerwany w przerwie między trzecią i czwartą rundą, ponieważ kontuzja uniemożliwiała bokserowi dalszą walkę. Zwycięzcą został ogłoszony Bradley[10]. Jednak po proteście złożonym przez Campbella kilka tygodni później walka została uznana za nieodbytą, ponieważ kontuzja nie została spowodowana ciosem rywala, lecz przypadkowym zderzeniem głowami[11].
12 grudnia 2009 roku pokonał zdecydowanie na punkty Lamonta Petersona, który w trzeciej rundzie był liczony[12].
30 stycznia 2011 wypunktował rywala Devon Alexandra w 10 rundzie czym obronił mistrzostwo świata federacji WBO oraz zdobył pas mistrza federacji WBC, którego został pozbawiony sześć miesięcy później z powodu braku aktywności[13]. 9 czerwca 2012 wygrał przez niejednogłośną decyzją z Mannym Pacquiao zdobywając pas WBO w wadze półśredniej[14]. Według wielu ekspertów to Filipińczyk zasłużył na zwycięstwo[15]. 16 marca 2013 w Carson wygrał jednogłośnie na punkty z Rosjaninem Ruslanem Prowodnikowem (22-1-0).
13 grudnia 2014 w Las Vegas zremisował (115:113, 112:116 i 114:114) z Argentyńczykiem Diego Gabrielem Chávesem (23-2-0).
27 czerwca w kalifornijskim Carson pokonał jednogłośnie na punkty 115:112, 116:112 i 117-111 rodaka Jessie'ego Vargasa (26-1, 9 KO)[16].
2016-04-10 W las Vegas odbyła się po raz trzeci walka z Manny Pacquiao. W 7 rundzie Bradley po raz pierwszy od 31 rund stoczonych z Pacquiao był liczony powtórzyło się to także w 9 rundzie. Walka skończyła się jednogłośnym wynikiem na niekorzyść Bradleya (116:110, 116:110, 116:110)
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
