Uładzimir Andrejczanka
białoruski polityk / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Uładzimir Andrejczanka?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Uładzimir Pauławicz Andrejczanka (biał. Уладзімір Паўлавіч Андрэйчанка[uwaga 1], ros. Владимир Павлович Андрейченко, Władimir Pawłowicz Andriejczenko; ur. 2 stycznia 1949 w Marjanowie w rejonie łozieńskim) – białoruski agronom, kołchoźnik i polityk, w latach 1990–1996 deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR / Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji, w latach 1997–2008 członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji, od 2008 roku deputowany i przewodniczący Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji.
Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1949 | ||
---|---|---|---|
Przewodniczący Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji | |||
Okres |
od 27 października 2008 | ||
Poprzednik | |||
Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV, V i VI kadencji | |||
Okres |
od 27 października 2008 | ||
Członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji | |||
Okres |
od 13 stycznia 1997 | ||
Poprzednik |
stanowisko utworzone | ||
Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji (do 19 września 1991 – Rady Najwyższej Białoruskiej SRR) | |||
Okres |
od 16 maja 1990 | ||
Przewodniczący Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego | |||
Okres |
od 28 listopada 1994 | ||
Przewodniczący Łoźnieńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego | |||
Okres |
od 1985 | ||
Przynależność polityczna | |||
Odznaczenia | |||
|
Początki kariery
Urodził się 2 stycznia 1949 roku we wsi Marjanowa, w rejonie łozieńskim obwodu witebskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1968 roku ukończył Technikum Sowchozowe w Łużasnej, w 1977 roku – Wielkołucki Instytut Gospodarstwa Wiejskiego, w 1988 roku – Mińską Wyższą Szkołę Partyjną[1]. Pracę rozpoczął[2] w 1968 roku jako agronom[1] kołchozu „Zwycięstwo Socjalizmu”[2] w rejonie wierchniedźwińskim. W latach 1968–1970 odbywał służbę wojskową w szeregach Armii Radzieckiej[1]. W latach 1970–1972 pracował jako starszy agronom Łoźnieńskiej Rejonowej Techniki Gospodarstwa Wiejskiego[2] (według innego źródła – Zubkowskiego Wydziału Specjalnego „Sielgostiechnika”[3]). W latach 1972–1974 pracował jako instruktor, kierownik działu organizacyjnego Łoźnieńskiego Komitetu Rejonowego Komsomołu. W latach 1974–1975 był instruktorem Łoźnieńskiego Komitetu Rejonowego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB)[2]. W latach 1975–1978 pełnił funkcję sekretarza komitetu partyjnego sowchozu „Adamienki”. W latach 1978–1981 pracował jako przewodniczący kołchozu im. Danukałowa w rejonie łoźnieńskim[3]. W latach 1981–1985 był kierownikiem Zarządu Gospodarstwa Wiejskiego Łoźnieńskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego. W latach 1985–1987 pełnił funkcję przewodniczącego tego komitetu[2]. W latach 1987–1991 pracował jako I sekretarz Wierchniedźwińskiego Komitetu Rejonowego KPB, przewodniczący Wierchniedźwińskiej Rejonowej Rady Deputowanych Ludowych – I sekretarz Wierchniedźwińskiego Komitetu Rejonowego KPB[3]. Od października do grudnia 1991 roku pracował jako pierwszy zastępca przewodniczącego, a od grudnia 1991 do listopada 1994 roku – przewodniczący Komitetu ds. Gospodarstwa Wiejskiego i Żywnościowego Zabezpieczenia Ludności Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego. Jednocześnie od grudnia 1991 do listopada 1994 roku był zastępcą przewodniczącego Witebskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego[3]. 28 listopada 1994 roku został wyznaczony przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę na przewodniczącego tego komitetu wykonawczego. Miało to miejsce cztery dni po decyzji Sądu Konstytucyjnego potwierdzającej zgodność z prawem reformy samorządowej, która radykalnie ograniczała prawa samorządów i podporządkowywała komitety wykonawcze prezydentowi. Zdaniem politologa Piotra Natczyka nominacja ta była częścią budowy przez prezydenta swego „pionu wykonawczego”, mogła także być pośrednio uzgodniona z elitą polityczną obwodu witebskiego[4]. Andrejczanka pełnił tę funkcję do października 2008 roku[2].
Działalność parlamentarna
16 maja 1990 roku[5] Uładzimir Andrejczanka został deputowanym ludowym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XII kadencji (od 19 września 1991 roku – Rady Najwyższej Republiki Białorusi)[1]. Jego kadencja zakończyła się 9 stycznia 1996 roku. 13 stycznia 1997 roku wszedł do Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[6]. Od 22 stycznia[7] pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Ekonomii, Budżetu i Finansów[8]. 19 grudnia 2000 roku został członkiem Rady Republiki II kadencji. Pełnił w niej funkcję członka tej samej komisji[9]. 15 listopada 2004 roku został członkiem Rady Republiki III kadencji z obwodu witebskiego, ponownie był w niej członkiem tej samej komisji. Jego kadencja w Radzie Republiki zakończyła się 31 października 2008 roku[10]. 27 października 2008 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV kadencji z Głębockiego Okręgu Wyborczego Nr 22[11]. Od tego samego dnia pełnił w niej funkcję przewodniczącego Izby Reprezentantów[2]. Od 13 listopada 2008 roku był członkiem Narodowej Grupy Republiki Białorusi w Unii Międzyparlamentarnej[12]. W grudniu 2008 roku został pierwszym zastępcą przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Związku Białorusi i Rosji. Zasiadał ponadto w Wyższej Radzie Państwowej Państwa Związkowego[2]. 18 października 2012 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów V kadencji z Dokszyckiego Okręgu Wyborczego Nr 22[13]. Tego samego dnia ponownie objął funkcję jej przewodniczącego[3]. Od 2016 jest przewodniczącym Izby Reprezentantów VI kadencji
W grudniu 2022 roku został usankcjonowany przez Kanadę[14].
Uładzimir Andrejczanka jest żonaty, ma dwoje dzieci[8]. Posiada willę położoną w elitarnej mińskiej dzielnicy Drozdy, zamieszkanej przez przedstawicieli władzy i ludzi blisko związanych z Alaksandrem Łukaszenką[15].
- Order Ojczyzny II klasy[2];
- Order Ojczyzny III klasy[2];
- Honorowy Tytuł „Zasłużony Pracownik Gospodarstwa Wiejskiego Republiki Białorusi”[2];
- dwa Podziękowania Prezydenta Republiki Białorusi[3];
- Gramota Pochwalna Rady Najwyższej Białoruskiej SRR[2];
- Gramota Pochwalna Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi[2];
- Gramota Pochwalna Rady Ministrów Republiki Białorusi[2].
- Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Паўлавіч Андрэйчанка (czyt. Uładzimier Pauławicz Andrejczanka).
- Андрейченко Владимир Павлович. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (ros.).
- Андрэйчанка Уладзімір Паўлавіч. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (biał.).
- Натчык 2011 ↓, s. 191.
- Н. Дементей: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 16 мая 1990 г. №5-XII. pravo.levonevsky.org, 1990-05-16. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-30)]. (ros.).
- Постоянная комиссия по экономике, бюджету и финансам. Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)]. (ros.).
- П. Шипук: Постановление Совета республики Национального собрания Республики Беларусь от 22 января 1997 г. №20-СР/I. pravo.levonevsky.org, 1997-01-22. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-27)]. (ros.).
- Постоянная комиссия по экономике, бюджету и финансам. Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)]. (ros.).
- Постоянная комиссия Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь по экономике, бюджету и финансам. Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)]. (ros.).
- В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 27 октября 2008 г. № 4-П4/I. pravo.levonevsky.org, 2008-10-27. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (ros.).
- В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 13 ноября 2008 г. №40-П4/I. pravo.levonevsky.org, 2008-11-13. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (ros.).
- Владимир Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 18 октября 2012 г. №4-П5/I. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2012-10-18. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)]. (ros.).
- Ягор Марціновіч: Ад Абельскай да Ярмошынай: уладальнікі катэджаў у Драздах, поўны спіс. Nasza Niwa, 2015-12-31. [dostęp 2019-06-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-19)]. (biał.).
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- Пётра Натчык: Фармаваньне сыстэмы мясцовага кіраваньня і самакіраваньня. Перадумовы фармаваньня мясцовай улады ў постсавецкі час. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 185–200. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).