USS Harder (SS-257)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
USS Harder (SS-257) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Dowodzony przez kmdr. por. Samuela Davida Dealeya, został jednym z najsłynniejszych amerykańskich okrętów podwodnych wojny na Pacyfiku.
Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie. |
Klasa | |||
---|---|---|---|
Typ | |||
Historia | |||
Stocznia | |||
Początek budowy |
1 grudnia 1941 | ||
Wodowanie |
19 sierpnia 1942 | ||
US Navy | |||
Wejście do służby |
2 grudnia 1942 | ||
Zatopiony |
24 sierpnia 1944 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Długość |
95,02 metra | ||
Szerokość |
8,31 metra | ||
Zanurzenie testowe |
91 metrów (300 stóp) | ||
Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy | ||
Napęd | |||
4 silniki Diesla H.O.R. / Winton 4 silniki elektryczne, 2 śruby | |||
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg |
11 000 Mm@10 węzłów (pow.) | ||
Sensory | |||
radar SD, sonar JP | |||
Uzbrojenie | |||
24 torpedy Mk. XIV i Mk. 18, 1 działo 76 mm 1 x plot. 40 mm, 2 x plot. 20 mm | |||
Wyrzutnie torpedowe |
10 × 533 mm (6 dziób, 4 rufa) | ||
Wyposażenie | |||
Torpedo Data Computer Mark 3 | |||
Załoga |
6 oficerów | ||
|
Dwukadłubowy okręt o wyporności podwodnej 2400 ton, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z dziesięciu wyrzutni torpedowych. Napęd okrętu zapewniały cztery silniki elektryczne zasilane energią z generatorów elektrycznych Diesla. Załoga okrętu w warunkach wojennych składała się z 80 oficerów i marynarzy.
Biorąc aktywny udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku, USS „Harder” (SS-257) przeprowadził sześć patroli bojowych, podczas których zatopił szesnaście jednostek japońskich i przeprowadził udane operacje ratunkowe australijskich żołnierzy sił specjalnych oraz zestrzelonych amerykańskich pilotów samolotów pokładowych. Przeprowadzony na Morzu Celebes piąty patrol okrętu, przyniósł największy sukces jednostki w postaci przeprowadzenia tajnej operacji i zatopienia czterech japońskich niszczycieli w ciągu czterech dni, strategicznie zaś – negatywnie wpłynął na japońskie plany admirała Jisaburō Ozawy związane z bitwą na Morzu Filipińskim. Dokonania te sprawiły, że rejs ten stał się jednym z najbardziej legendarnych patroli wojny na Pacyfiku, według niektórych opinii zaś – „najwspanialszym patrolem wojny”.
24 sierpnia 1944 roku okręt został zatopiony wraz z całą załogą niedaleko Pangasinan na Filipinach przez japoński okręt eskortowy CD-22. Zatopienie „Zabójcy Niszczycieli” wywołało szok w amerykańskiej flocie podwodnej porównywalny ze wstrząsem po wcześniejszym zatopieniu USS „Wahoo” (SS-238), a w obcych marynarkach wojennych po zatopieniu Davida Wanklyna na brytyjskim „Upholderze” i Günthera Priena na niemieckim U-47.
Oficjalna komisja JANAC uznała „Harderowi” zatopienie 16 jednostek o łącznej pojemności 54 002 ton, jednak według innych źródeł bilans operacji jednostki wyniósł ponad 20 zatopionych jednostek o pojemności 82 500 ton. USS „Harder” (SS-257) został odznaczony Presidential Unit Citation i sześcioma gwiazdami Battle Star, zaś jego dowódca otrzymał pośmiertnie Medal Honoru – najwyższe amerykańskie odznaczenie wojskowe.