Układ stowarzyszeniowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Układ stowarzyszeniowy – umowa międzynarodowa, którą Unia Europejska zawiera z krajami trzecimi, której celem jest ustanowienie ram wszechstronnego prowadzenia stosunków dwustronnych[1].
W niektórych przypadkach umowa przygotowuje kraje do przyszłego członkostwa w Unii Europejskiej. Układy stowarzyszeniowe różnią się w zależności od kraju partnerskiego, mimo to muszą spełniać następujące kryteria: podstawą wniosku jest art. 217 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; kraj kandydujący musi mieć zamiar ustanowienia ścisłej współpracy gospodarczej i politycznej w stopniu wyższym od zwykłej współpracy; kraj kandydujący musi utworzyć organy do zarządzania kooperacją, właściwe do podejmowania decyzji, wiążące strony umowy; kraj kandydujący musi zaoferować klauzulę największego uprzywilejowania; kraj kandydujący musi zapewnić uprzywilejowane relacje z Unią Europejską; kraj kandydujący musi zaoferować klauzulę o poszanowaniu praw człowieka i zasad demokratycznych. W wielu przypadkach umowa o stowarzyszeniu zastępuje umowę o współpracy[1].