Uschi Disl
biathlonistka niemiecka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Uschi Disl?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Ursula "Uschi" Disl (ur. 15 listopada 1970 w Bad Tölz) – niemiecka biathlonistka, wielokrotna medalistka igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata, uważana za jedną z najbardziej utytułowanych zawodniczek w historii dyscypliny[1][2][3]. Z uwagi na osiągane wyniki nadano jej przydomek Turbo-Disl.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Klub |
SC Moosham |
Wzrost |
163 cm |
Debiut w PŚ |
26.01.1989, Ruhpolding |
Pierwsze punkty w PŚ |
13.12.1990, Les Saisies (5. miejsce - b.indywidualny) |
Pierwsze podium w PŚ |
15.12.1990, Les Saisies (1. miejsce - sprint) |
Dorobek medalowy | |
Z zawodu policjantka, broniąca barw klubu SC Moosham, treningi biatlonowe rozpoczęła w 1986 roku. W Pucharze Świata zadebiutowała 26 stycznia 1989 roku w Ruhpolding, zajmując 26. miejsce w biegu indywidualnym. Pierwsze punkty (w sezonach 1984/1985-1999/2000 punktowało 25. najlepszych zawodniczek) wywalczyła 13 grudnia 1990 roku w Les Saisies, gdzie w tej samej konkurencji była piąta. Pierwszy raz na podium zawodów pucharowych stanęła dwa dni później, wygrywając rywalizację w sprincie. W zawodach tych wyprzedziła Jelenę Mielnikową z ZSRR i swą rodaczkę - Kerstin Moring. Od sezonu 1990/1991 należała do ścisłej czołówki światowej, zajmując 4. miejsce w klasyfikacji generalnej.
Odniosła łącznie trzydzieści zwycięstw w zawodach Pucharu Świata (uwzględniając zaliczane do tej klasyfikacji tytuły z mistrzostw świata): 12 w sprincie, 7 w biegu pościgowym, 2 w biegu masowym i 9 w biegu indywidualnym. Ponadto dziewiętnaście razy zajmowała w zawodach pucharowych drugie miejsce, a dwadzieścia pięć razy – trzecie. Nigdy nie zdobyła Pucharu Świata, trzykrotnie zajmowała drugie miejsce w klasyfikacji generalnej: w sezonach 1995/1996, 1996/1997 i 1997/1998. W pierwszym przypadku pokonała ją Francuzka Emmanuelle Claret, a w pozostałych Szwedka Magdalena Forsberg. Ponadto trzykrotnie była trzecia, w sezonach 1994/1995, 1998/1999 i 2001/2002. Wielokrotnie stawała też na podium klasyfikacji końcowych poszczególnych konkurencji, wygrywając między innymi: klasyfikację sprintu w sezonie 1990/1991, biegu indywidualnego i sprintu w sezonie 1996/1997 oraz biegu indywidualnego w sezonie 1998/1999.
W 1991 roku znalazła się w składzie sztafety niemieckiej, która zdobyła medal brązowy mistrzostw świata w Lahti. Łącznie zdobyła w zawodach tego cyklu 19 medali, w tym trzynaście drużynowo, z czego sześć złotych: w biegu drużynowym na MŚ w Nowosybirsku (1992) i MŚ w Ruhpolding (1996) oraz sztafecie na MŚ w Anterselvie (1995), MŚ w Ruhpolding (1996), MŚ w Osrblie (1997) i MŚ w Kontiolahti (1999).
Pierwszy medal indywidualny wywalczyła podczas mistrzostw świata w Anterselvie w 1995 roku, gdzie zajęła drugie miejsce w biegu indywidualnym. Rozdzieliła tam na podium Francuzkę Corinne Niogret i Ekaterinę Dafowską z Bułgarii. Dwa dni później drugie miejsce zajęła też w sprincie, plasując się między Anne Briand i Corinne Niogret. Pięć lat później, na mistrzostwach świata w Oslo/Lahti wywalczyła srebrny medal w biegu pościgowym. Startując z siódmego miejsca po sprincie awansowała na podium, przegrywając tylko z Magdaleną Forsberg. Podczas mistrzostw świata w Pokljuce w 2001 roku uległa w sprincie tylko swej rodaczce, Kati Wilhelm. Ostatnie medale wywalczyła na rozgrywanych w 2005 roku mistrzostwach świata w Hochfilzen. Najpierw wywalczyła swój pierwszy indywidualny złoty medal wygrywając rywalizację w sprincie. Dzień później powtórzyła to osiągnięcie, zwyciężając również w biegu pościgowym. Dzięki tym osiągnięciom (i wicemistrzostwu świata w sztafecie) została wybrana w Niemczech sportowcem roku.
Nigdy nie zdobyła indywidualnego mistrzostwa olimpijskiego. Swoje starty olimpijskie rozpoczęła wraz z debiutem biathlonu kobiecego w rodzinie sportów olimpijskich na igrzyskach w Albertville w 1992 roku. W konkurencjach indywidualnych plasowała się poza czołową dziesiątką: 11. miejsce w biegu sprinterskim i 24. miejsce w indywidualnym, ale zdobyła srebro w sztafecie. Srebrny medal ze sztafetą wywalczyła również dwa lata później podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Dodatkowo zajęła trzecie miejsce w biegu indywidualnym, ulegając tylko Kanadyjce Myriam Bédard i Anne Briand. Na igrzyskach w Nagano w 1998 roku zdobywała medale we wszystkich trzech konkurencjach i we wszystkich kolorach – złoto w sztafecie, srebro w sprincie, brąz w biegu długim. W sprincie uległa tylko Rosjance Galinie Kuklewej, przegrywając z nią o 0,7 sekundy. Parę dni wcześniej w biegu indywidualnym wyprzedziły ją Ekaterina Dafowska i Ołena Petrowa z Ukrainy. Na igrzyskach w Salt Lake City w 2002 roku ponownie została mistrzynią olimpijską w sztafecie, a w biegu sprinterskim uległa jedynie rodaczce Kati Wilhelm. Na swoich ostatnich, piątych w karierze igrzyskach w Turynie w lutym 2006 roku do kolekcji dołożyła jeszcze jeden medal, brąz w biegu ze startu wspólnego (w debiucie olimpijskim tej konkurencji). Lepsze były jedynie Szwedka Anna Carin Zidek i Kati Wilhelm. Po raz pierwszy od lat nie znalazła się w składzie sztafety, co przyspieszyło jej decyzję o zakończeniu kariery wraz z upływem sezonu olimpijskiego.
Dwukrotnie startowała w zawodach Pucharu Świata biegach narciarskich. Najpierw 25 października 2003 roku w Düsseldorfie zajęła czwarte miejsce w sprincie techniką dowolną, przegrywając walkę o podium z Rosjanką Jewgieniją Chachiną. Dzień później, razem z Claudią Künzel zajęła drugie miejsce w sprincie drużynowym techniką dowolną. W klasyfikacji generalnej sezonu 2003/2004 zajęła ostatecznie 59. miejsce.
Disl pożegnała się z trasami biatlonowymi biegiem ze startu wspólnego w Oslo w ramach Pucharu Świata pod koniec marca 2006[4].
Obecnie mieszka w szwedzkiej miejscowości Mora wraz z mężem Thomasem Söderbergiem. 15 stycznia 2007 roku urodziła córkę, Hannę, a cztery lata później syna, Tobiasa[5].