Valentin Eck
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Valentin Eck (Ecchius) (ur. ok. 1494 w Lindau (Bodensee), zm. przed 28 września w 1556 w Bardiowie) - szwajcarski wędrowny humanista, poeta neołaciński i uczony. Powiązany z Akademią Krakowską i krakowskim środowiskiem wczesnohumanistycznym.
Pochodził z Lindau (Bodensee). Studiował wpierw w Lipsku, a w latach 1511-1517 w Krakowie. W 1513 otrzymał bakalaureat w Akademii Krakowskiej.
W 1517 przeniósł się na Węgry, obejmując rektorat szkoły w Bardiowie. Stale utrzymywał jednak kontakty z Polską. W roku 1520-21, a być może również 1537-1539, wykładał w Krakowie. Tam też drukował większość swoich prac. Do jego przyjaciół należeli Rufolf Agricola (Młodszy), Jan Dantyszek, Jan z Wiślicy, Ludwik Decjusz, Leonard Coxe.
Głównym dziełem Ecka jest podręcznik sztuki wierszowania De versificandi arte opusculum, wydany w 1515, 1521 i 1539. Eck jest ponadto autorem wierszy i dzieł prozą, przeważnie o treści publicystycznej - np. panegiryku o zwycięstwie Zygmunta I pod Orszą z 1514. Utwór polityczny De Reipublicae administratione dialogus (1520) opierając się na Platońskiej filozofii państwa kreśli wzorzec renesansowego władcy jako osoby o rozległej wiedzy i wysokich standardach moralnych.
Prowadził także działalność edytorską - razem z Rudolfem Agricolą wydawał teksty autorów klasycznych.