Wątrobowce
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wątrobowce (Marchantiophyta, syn. Hepaticophyta[2]) – gromada roślin telomowych (jedna z czterech wyróżnianych obok mchów, glewików i roślin naczyniowych)[1], dawniej sytuowana jako klasa w gromadzie mszaków[3]. Do grupy tej należy ok. 9000 gatunków[4] klasyfikowanych do trzech klas: jungermaniowych Jungermanniopsida, porostnicowych Marchantiopsida i wyodrębnionej w XXI wieku jako klad bazalny Haplomitriopsida[1]. Występują na wszystkich kontynentach, ale najbardziej zróżnicowane są w strefie międzyzwrotnikowej i na obszarach górskich w strefie umiarkowanej na półkuli południowej[5]. W Polsce występuje ok. 250 gatunków wątrobowców[3].
„Hepaticae” (Ernst Haeckel Kunstformen der Natur, 1904) | |||
Systematyka[1] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada |
wątrobowce | ||
Nazwa systematyczna | |||
Marchantiophyta Stotler & Stotl.-Crand., 1977 | |||
|
Są to z reguły niewielkie rośliny, u których pokoleniem dominującym jest gametofit. Rozwija się on początkowo jako nitkowaty splątek, a następnie plechowaty lub ulistniony gametofor. Z niego po zapłodnieniu komórki jajowej rozwija się delikatny i krótkotrwały sporofit zwieńczony zwykle kulistawą lub wydłużoną zarodnią[3]. Wątrobowce rosną zazwyczaj w miejscach wilgotnych i cienistych[3]. Znaczenie użytkowe mają ograniczone, ale cenione są jako materiał badawczy (były pierwszymi roślinami, u których odkryto chromosomy płci). Część przedstawicieli (np. z rodzaju miedzik Frullania) może wywoływać u ludzi reakcję alergiczną[5].